Τα Δεκανίκια ή πώς ξέμαθα να περπατώ, από την ομάδα Art Vouveau στο Εργοστάσιο Τεχνών Σαντορίνης

12:46 3/8/2016 - Πηγή: Culture Now

Η ομάδα Art Vouveau παρουσιάζει την θεατρική παράσταση «ΤΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ ή πώς ξέμαθα να περπατώ», η οποία βασίζεται στο ομώνυμο ινδικό λαϊκό παραμύθι, στο Εργοστάσιο Τεχνών Σαντορίνης, την Τρίτη 9 Αυγούστου 2016.

Μια βουβή κωμωδία με τη συνοδεία ζωντανής μουσικής.

Σε μια μακρινή πολιτεία η ζωή κυλά ήρεμη μέχρι την ημέρα που ανακοινώνεται μια εξωφρενική βασιλική διαταγή: «Όλοι υποχρεωτικά θα περπατούν με δεκανίκια!» Και έτσι γίνεται. Ο καιρός περνάει και

πλέον στην πολιτεία αυτή κάθε βήμα συνοδεύεται από τον μεταλλικό ήχο που κάνει το δεκανίκι, καθώς στηρίζει τα αδύναμα πόδια των υπάκουων ανθρώπων. Μια μέρα, όμως, ο βασιλιάς πεθαίνει και μια απρόσμενη επίσκεψη δίνει στους πολίτες μία και μοναδική ευκαιρία να θυμηθούν όσα με τη βία έχουν ξεχάσει.

Η Ομάδα Art Vouveau εργάζεται με άξονα τις τεχνικές αφήγησης του αμερικάνικου βωβού κινηματογράφου καθώς και της slapstick κωμωδίας. Έξι ηθοποιοί κι ένας μουσικός αφηγούνται επί σκηνής το παραμύθι χωρίς τη χρήση λόγου.

Διασκευή: Ομάδα Art Vouveau

Σκηνοθεσία: Δανάη Τίκου

Σκηνικά - Κοστούμια: Ελένη Βαρδαβά

Επιμέλεια κίνησης: Camilo Bentancor

Μουσική σύνθεση - Πιάνο: Γιάννης Σελέκος

Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης

Φωτογραφίες: Ορφέας Εμιρζάς

Video: Παναγιώτης Ίσαρης

Παίζουν οι ηθοποιοί: Τάσος Δημητρόπουλος, Αφροδίτη Κλεοβούλου, Θανάσης Μεγαλόπουλος, Χρήστος Παληογιάννης, Φοίβος Συμεωνίδης, Μαρία Ψαρολόγου

Με την παράσταση Τα δεκανίκια ή πώς ξέμαθα να περπατώ η νεοσυσταθείσα ομάδα Art Vouveau ασκείται επιτυχώς στις τεχνικές αφηγήσεις του βωβού κινηματογράφου. Ένας απλός και σύντομος λαϊκός μύθος από την Ινδία συνιστά τη βάση του σεναρίου: ο βασιλιάς μιας πολιτείας μετά τον τραυματισμό του στο κυνήγι αδυνατεί να περπατήσει και αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει δεκανίκια. Επιβάλλει τότε σε όλους, ανεξαιρέτως, τους υπηκόους του να τα χρησιμοποιούν και οι ίδιοι. Όποιος δεν υπακούει στην εντολή του τιμωρείται με θάνατο. Σταδιακά στο βασίλειο επικρατεί η υποβοηθούμενη κίνηση. Έπειτα από χρόνια θεωρείται και η μόνη φυσιολογική καθώς το περπάτημα καταντά κάτι αφύσικο και ξένο. Οι ηθοποιοί της Art Vouveau και η σκηνοθέτις τους, Δανάη Τίκου, αντιγράφουν τη φόρμα και το ήθος των βωβών ταινιών των πρώτων δεκαετιών του κινηματογράφου με περισσή ακρίβεια: απουσία λόγου, ελάχιστοι μεσότιτλοι, χλωμά πρόσωπα, παντομιμική υποκριτική, γρήγοροι ρυθμοί, σλάπστισκ στοιχεία, συνεχής συνοδεία πιάνου, όψη σέπιας. Εμπλουτίζοντας τον ινδικό μύθο κατασκευάζουν ένα μωσαϊκό υπηκόων, μια σειρά από κοινωνικούς τύπους, αναγνωρίσιμους από κινηματογραφικές εκδοχές τους. Στη σκηνή παρελαύνουν αστοί και εργάτες, ερωτευμένοι και απατημένοι, καθωσπρέπει και αλήτες, αφελείς και πονηροί, γέροι και νέοι, καταπιεζόμενοι αλλά και καταπιεστές, όπως ο βασιλιάς, εκφραστής της κομπλεξικής εξουσίας –ένας άηχος απόηχος του ομιλούντα Μεγάλου δικτάτορα του Τσάπλιν–,και δίπλα του ένας Ιζνογκούντ με άσβεστη δίψα για εξουσία. Η παράσταση της Art Vouveau συνδέει αποτελεσματικά περιεχόμενο και φόρμα υπενθυμίζοντάς μας, πέρα από την ψυχαγωγική, την κοινωνική διάσταση των ταινιών του βωβού κινηματογράφου. Αντλούν τη θεματική τους από σύγχρονά τους περιστατικά έτσι και ο χειρισμός του συγκεκριμένου μύθου στο οποίο βασίζεται η παράσταση οδηγεί αβίαστα -όπως ακριβώς επιβάλλει η λαϊκή τέχνη της παντομίμας -σε συνειρμούς που αφορούν τη δική μας πραγματικότητα.

Κορίνα Χαρίτου | Οι λέξεις της σιωπής