Δεν θέλουν τα λεφτά σου, θέλουν τη ζωή σου

12:41 5/12/2011 - Πηγή: Olympia

Μια δράκα από καμιά εκατοστή ανθρώπους έχει την αλαζονεία πως της ανήκει ο πλανήτης. Και δεν είναι τίποτα υπεράνθρωποι, ανθρωπάκια του κερατά είναι, που σούρνονται σε αναπηρικές καρέκλες όπως όλοι οι θνητοί, που βγάζουν σπυριά στον κώλο όπως όλοι οι θνητοί, που τους πέφτουν τα νεφρά και κάνουν μεταμόσχευση όπως όλοι οι θνητοί. Αλλά νομίζουν πως ο πλανήτης αυτός είναι δικός τους. Η ψείρα περπατάει πάνω στο κεφάλι και νομίζει πως το κεφάλι αυτό είναι δικό της. Δεν το ξέρει πως ανήκει σε έναν άνθρωπο που όποτε αποφασίσει να ξεψειριαστεί θα την πάρει ο διάολος την ψείρα.
Μας κλέβουν τη ζωή μας

μέσα από τους φόρους. Γιατί δουλεύουμε όχι πια για να περνάνε καλά τα παιδιά μας, αλλά για να πληρώνουμε τους φόρους τους. Όταν μας ήθελαν καταναλωτές γιατί τους βόλευε η κατανάλωση, γίναμε οι πιο χαζοχαρούμενοι καταναλωτές.

Τώρα που μας θέλουν σκλάβους σερνόμαστε άβουλοι εκλιπαρώντας έλεος από τον αδίστακτο εισαγγελέα, όπως έκαναν οι χωρικοί του Σέργουντ πριν τους οργανώσει ο Ρομπέν των δασών. Μετά τι θα μας θέλουν; Πτώματα. Ο θάνατός μας είναι η ζωή τους. Μας θέλουν
νεκρούς. Τελεία. Θέλουν να χάσκουν τα άψυχα σώματά μας σε φρικιαστικούς σωρούς που θα τους δείχνουν σε μελλοντικά ντοκιμαντέρ, τάχα σοκαρισμένοι. Η μηχανή αυτή για να δουλέψει ξανά πρέπει να φάει σάρκες. Η επιβολή των φόρων και η φτώχια είναι μόνο η πρώτη πράξη. Η τελευταία έχει πάντα εκατόμβες νεκρών.
Παρακολούθησε το συλλογισμό τους, δες πώς δουλεύουν. Ένα παιχνίδι παίζουν από την αρχή του κόσμου. Και είναι μακάβριο παιχνίδι. Ο μαρξισμός έκανε ένα, αλλά θεμελιώδες λάθος. Ο καπιταλιστής δεν θα σου πουλήσει το σχοινί που θα τον κρεμάσεις. Θα σου πουλήσει το σχοινί που θα κρεμαστείς εσύ. Δες ποιο είναι το μοτίβο. Η πρόοδος της τεχνολογίας δημιουργεί αγαθά, προϊόντα δηλαδή. Τα προϊόντα πρέπει να καταναλωθούν για να υπάρξει κέρδος. Τα καταναλώνουν πάνω – κάτω αυτοί που τα κατασκευάζουν, οι εργάτες. Οι συνθήκες της ζωής τους καλυτερεύουν, θέλουν περισσότερα λεφτά για να κάνουν κι οι ίδιοι περισσότερα πράγματα, όπως τα αφεντικά τους. Διεκδικούν το αυτονόητο, να μετέχουν όλοι στην κοινή ανθρώπινη πρόοδο. Τα αφεντικά τους όμως δεν θέλουν κανέναν άλλον να μπει στο χορό της πραγματικής ευμάρειας. Επιτρέπουν να πέσει το κόκαλο από το τραπέζι και να το γλύψει ο πληβείος μόνο όταν τον έχουν ανάγκη. Όταν θέλουν για αυτό το κόκαλο να τον βάλουν να δουλεύει 15 ώρες παριστάνοντας πως έχει κατακτήσει το οκτάωρο. Και τα αφεντικά είναι και ζηλότυπα. Δεν τους φτάνει να έχουν ρεύμα, πρέπει ο άλλος, ο αποκάτω να μην έχει, αλλιώς δεν το χαίρονται. Τι νόημα έχει ένα διαμάντι, αν όλοι έχουν διαμάντια; Τι νόημα έχει ένα αυτοκίνητο πολυτελείας αν το έχουν όλοι; Όταν λοιπόν οι διεκδικήσεις των πληβείων δεν είναι διαχειρίσιμες, όταν γίνονται ενοχλητικοί οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι υπάλληλοι, ξεκινάει η κρίση. Η κρίση είναι πλαστή, δεν άλλαξε τίποτα και γίναμε ξαφνικά φτωχοί, με το πάτημα ενός κουμπιού μας φτώχυναν. Θα πάρουν βέβαια και τα ρέστα μας, θα μας στεγνώσουν, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Τα