Σαν σήμερα το μεγάλο Σχίσμα των Εκκλησιών το 1054 μ.Χ

10:44 16/7/2013 - Πηγή: KoolNews

Σαν σήμερα έλαβε χώρα το Σχίσμα του 1054, που έμεινε στην ιστορία ως «Το Μεγάλο Σχίσμα των Εκκλησιών» και ήταν αυτό που διαίρεσε το χριστιανισμό σε Δυτικό Καθολικισμό και Ανατολική Ορθοδοξία.

Αν και χρονολογικά τοποθετείται το 1054 μ. Χ, όταν και ο Πατριάρχης αντάλλαξαν μεταξύ τους αναθέματα, το σχίσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσης ήταν στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα μιας εκτεταμένης περιόδου αποξένωσης μεταξύ των δύο εκκλησιών.

Η πρώτη βασική διαφορά αφορούσε στον τρόπο της

Εκκλησιαστικής Διοίκησης, καθώς η Δυτική Εκκλησία επιθυμούσε το Παπικό Πρωτείο, δηλαδή την πρωτοκαθεδρία της δικαιοδοσίας σε όλες τις εκκλησίες, συμπεριλαμβανομένων των Πατριαρχείων της Ανατολής. Επιθυμούσε να υπόκεινται στον Πάπα, δεδομένου ότι «είναι όχι μόνο επίσκοπος Ρώμης και Πατριάρχης της Δύσης αλλά και τοποτηρητής του Χριστού στη γη, διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου και ανώτατος Ποντίφικας».

Οι Βυζαντινοί έδωσαν στον Πάπα «πρωτοκαθεδρία τιμής», αλλά του αρνήθηκαν την καθολική υπεροχή που θεωρούσε η δυτική θεολογία ως οφειλόμενη.

Δεύτερο σημαντικό σημείο τριβής μεταξύ των δύο Εκκλησιών, όπως δημοσιεύει το sansimera.gr ήταν το γνωστό «Filioque». Μια τοπική ισπανική Σύνοδος ιεραρχών στο Τολέδο το 589 μ.Χ παρενέβαλε στη φράση που δημιουργήθηκε στη Σύνοδο της Νίκαιας το 381 μ.Χ την προσθήκη «και εκ του Υιού» (λατινικά: filioque).

Τρίτο σημείο τριβής ήταν οι εικονομαχικές έριδες. Μετά από αιώνες διαμάχης μεταξύ εικονολατρών και εικονοκλαστών η έβδομη Οικουμενική Σύνοδος της Νικαίας διευθέτησε το ζήτημα το 787, καταδικάζοντας τους εικονοκλάστες και προβαίνοντας στην αναστήλωση των εικόνων, διαχωρίζοντας σαφώς την τιμητική προσκύνηση από τη λατρεία. Η απόφαση αυτή τιμάται στην Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής με τον εορτασμό της Κυριακής της Ορθοδοξίας.

Η πρώτη μεγάλη αντιπαράθεση μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας σημειώθηκε το 857 με τη διαμάχη Ιγνατίου και Φωτίου για τον Θρόνο του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Στη διαμάχη επενέβη ο Πάπας Νικόλαος Β', ο οποίος έθεσε το θέμα των Πρωτείων του και αξίωσε να έχει λόγο στην εκλογή του Πατριάρχη. Η αντιπαράθεση έληξε το 869 με αμοιβαίες υποχωρήσεις και αφού ο αυτοκράτορας Βασίλειος Α' ο Μακεδών είχε χρίσει Πατριάρχη τον εκλεκτό του Πάπα, Ιγνάτιο, στοχεύοντας στην υποστήριξή του, προκειμένου να κατοχυρώσει τα συμφέροντα του Βυζαντίου στην Ιταλία, που απειλούνταν από τους Φράγκους.

Η νέα διαμάχη, που έφθασε τα πράγματα στα άκρα και τη ρήξη, σημειώθηκε επί πατριαρχίας του Μιχαήλ Κηρουλάριου (1043-1059), ο οποίος θέλησε να αντιμετωπίσει αποφασιστικά την προσπάθεια του Πάπα Λέοντος Θ' (1049-1054) να επιβάλλει εκκλησιαστικές καινοτομίες στις βυζαντινές επαρχίες της Νότιας Ιταλίας.

Ο Πάπας, περνώντας στην αντεπίθεση, αμφισβήτησε τον τίτλο του Οικουμενικού Πατριάρχη στον Μιχαήλ και ζήτησε να υπαχθούν στη δικαιοδοσία του οι Εκκλησίες της Βουλγαρίας και της Ιλλυρίας (σημερινής Αλβανίας).

Ο Λέων Θ’ το 1054 απέστειλε τρεις απεσταλμένους του στην Κωνσταντινούπολη με επικεφαλής τον Καρδινάλιο - Λεγάτο Ουμβέρτο, Επίσκοπο της Silva Candida.

Οι απεσταλμένοι, όταν έγιναν δεκτοί από τον Κηρουλάριο, δε δημιούργησαν ευνοϊκή εντύπωση, ασκώντας έντονη ρητορεία ενάντια στις ρωμαϊκές θεολογικές θέσεις και επικρίνοντας την απροθυμία των ανατολικών Ρωμαίων να δεχτούν την προσθήκη του Filioque. Παραδίδοντάς του μια επιστολή από τον Πάπα αποχώρησαν χωρίς την ανταλλαγή των συνηθισμένων χαιρετισμών. Ο Πατριάρχης, αν και η επιστολή υπογράφονταν από το Λέοντα, λόγω του εχθρικού της τόνου και της διαφοράς μεταξύ των παλαιών και των νέων παπικών σφραγίδων, υπέθεσε ότι είχε συνταχθεί στην πραγματικότητα από τον Ουμβέρτο. Μετά από αυτό αρνήθηκε να έχει περαιτέρω επαφές με τους απεσταλμένους.

Τελικά το πρωί του Σαββάτου της 16 Ιουλίου 1054, και ενώ είχε αρχίσει η θεία Λειτουργία στο Ναό της του Θεού Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, ο Καρδινάλιος Ουμβέρτος και οι δύο άλλοι απεσταλμένοι του Πάπα εισήλθαν στο ναό και κατευθύνθηκαν στο Ιερό Βήμα. Εκεί κατέθεσαν ένα έγγραφο (μία παπική Βούλα) που περιείχε τον αφορισμό του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Μιχαήλ Κηρουλάριου πάνω στην Αγία Τράπεζα και απεχώρησαν αναθεματίζοντας τον Πατριάρχη ενώπιον του Αυτοκράτορα και του λαού που εκκλησιάζονταν εκείνη την στιγμή. Σημειώνεται πως ο Πάπας Λέων Θ΄ που το είχε υπογράψει είχε ήδη πεθάνει προ τριμήνου, στις 13 Απριλίου 1054. Καθώς δε πέρασε ο Καρδινάλιος μέσω της δυτικής πύλης, τίναξε τη σκόνη από τα πόδια του με τις λέξεις: «Videat Deus et judicet» (Βλέπει ο Θεός και κρίνει). Ένας διάκονος έτρεξε και τον ικέτευσε να πάρει πίσω το έγγραφο. Ο Ουμβέρτος αρνήθηκε και ο Διάκονος το πέταξε στο δρόμο.

Μετά από αυτό το γεγονός αποχώρησε αμέσως από την Κωνσταντινούπολη χωρίς να δώσει περαιτέρω εξηγήσεις της πράξης του, και στην επιστροφή του στην Ιταλία παρουσίασε το γεγονός ως μια μεγάλη νίκη της Ρώμης.

Στο σημείο αυτό σημειώνεται η επισήμανση πολλών ιστορικών ότι ο Πατριάρχης Μιχαήλ θα μπορούσε να επικαλεστεί την αντικανονικότητα της παπικής αυτής Βούλας, αφού ο Πάπας είχε πεθάνει πριν προκύψει το θέμα, αντίθετα όμως, εκείνος προέβη σε ενέργειες που όξυναν ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Και 24 ώρες μετά την κατάθεση του κειμένου στην Αγία Τράπεζα ο Πατριάρχης συγκαλεί την Σύνοδο.

Έτσι στις 20 Ιουλίου ο Πατριάρχης Μιχαήλ και η Σύνοδος του Πατριαρχείου ανταπέδωσαν τα αυτά αναθεματίζοντας το περιεχόμενο του εγγράφου, τον Ουμβέρτο και τους άλλους απεσταλμένους, ως συντάκτες αυτού, όχι όμως και τη Ρωμαϊκή Εκκλησία. Όλα δε τα αντίγραφα του επίμαχου κειμένου ρίχθηκαν στην πυρά πλην ενός που κρατήθηκε καλά φυλαγμένο στο αρχείο του Πατριαρχείου. Με τις αποφάσεις του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης συντάχθηκαν και οι Πατριάρχες της Αλεξάνδρειας, Αντιόχειας και Ιεροσολύμων.

Την Κυριακή 24 Ιουλίου ο αναθεματισμός αναγνώστηκε επίσημα στην Αγία Σοφία.