Ο πρόλογος της επιστροφής του Σαρκοζί

15:00 18/11/2012 - Πηγή: Ysterografa

Οι σημερινές εκλογές για την ανάδειξη νέας ηγεσίας στη γαλλική Κεντροδεξιά, με τους περίπου 300.000 οπαδούς του UMP να καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στον Φρανσουά Φιγιόν και τον Ζαν-Φρανσουά Κοπέ, αποτελούν ουσιαστικά τον πρόλογο του μέλλοντος. Όχι μονάχα για τη Γαλλία, αλλά συνολικά για την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια εποχή μεγάλων αλλαγών, και μετατόπισης προτεραιοτήτων, λόγω της κρίσης χρέους της ευρωζώνης, των υπόγειων κοινωνικών ρευμάτων που έχουν

αγανακτήσει με τις πολιτικές λιτότητας, και της αναζήτησης νέας ηγεσίας.

Το κόμμα του Νικολά Σαρκοζί εκλέγει τον διάδοχό του, πιθανότατα όμως μονάχα… προσωρινά. Οι δημοσκοπήσεις που διενεργούνται το τελευταίο διάστημα στη Γαλλία, δείχνουν μονότονα το ίδιο συμπέρασμα: Οι Γάλλοι νοσταλγούν τον “Σαρκό”. Έχουν ήδη απορρίψει τον Φρανσουά Ολάντ, τον οποίο απέρριψαν σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα, και διαπιστώνουν ότι δεν υπάρχουν σοβαρές εναλλακτικές λύσεις σε επίπεδο ηγετικής εκπροσώπησης.

Ο Νικολά Σαρκοζί έχει επιλέξει τη σιωπή μετά την ήττα του από τον Ολάντ, τον περσινό Μάιο. Οι πολιτικές του ωστόσο δικαιώνονται. Όπως και το όραμά του για μια Γαλλία που θα “στρίμωχνε” τελικά τη Γερμανία, αφού πρώτα θα την είχε… παραπλανήσει για τις φιλικές διαθέσεις της. Η δημοφιλία του έχει επιστρέψει σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα, και όπως συμβαίνει συνήθως στην πολιτική, ο νόμος της σύγκρισης με τον Ολάντ αλλά και τους Φιγιόν-Κοπέ, φουντώνει περισσότερο το συναίσθημα προσμονής των Γάλλων.

Ο Φρανσουά Φιγιόν που είναι και το φαβορί της αναμέτρησης, έχει εκδηλώσει την πρόθεση να είναι ο υποψήφιος της Κεντροδεξιάς στις προεδρικές εκλογές του 2017, ανεξαρτήτως συνθηκών. Δηλαδή, ανεξάρτητα από το τι θα κάνει τότε ο Σαρκοζί. Εκτός από πετυχημένος πρωθυπουργός, συνέδεσε ως υπουργός τις θητείες του με σημαντικές μεταρρυθμίσεις στην παιδεία και την εργασία. Προέρχεται από το πάλαι ποτέ “εκσυγχρονιστικό” ρεύμα της γαλλικής Κεντροδεξιάς, που πρώτος ενέπνευσε και καθοδήγησε ο Εντουάρ Μπαλαντίρ, στην εποχή της “συνωμοσίας” απέναντι στον Ζακ Σιράκ. Τότε που η “παρέα” είχε μαζί της και τον Νικολά Σαρκοζί.

Ο Ζαν-Φρανσουά Κοπέ απ’ την άλλη, έμοιαζε τόσο με τον Σαρκοζί, ώστε ο τελευταίος να τον “ακρωτηριάσει” πολιτικά προκειμένου να ανακόψει τη φόρα με την οποία έτρεχε προς την εξουσία. Ως Γραμματέας του κόμματος έχει συγκριτικό πλεονέκτημα στον κομματικό μηχανισμό, μάλλον όμως… δεν αρκεί. Θεωρείται “σιρακογενής”, ενώ η πιο εξόφθλαμη πολιτική αναφορά του είναι ο άλλοτε πρωθυπουργός (“σιρακικικός” κι εκείνος) Ζαν-Πιέρ Ραφαρέν. Έχει δηλώσει ωστόσο ότι, αν το το 2017 ο Σαρκοζί επιθυμεί τη ρεβάνς από τον Ολάντ, ο ίδιος θα παραμερίσει.

Ανεξαρτήτως του σημερινού αποτελέσματος πάντως, η γαλλική Κεντροδεξιά ξαναμπαίνει σε… τροχιά Σαρκοζί, τουλάχιστον όσο η Κριστίν Λαγκάρντ δεν επιθυμεί να εμπλακεί στη μάχη του 2017 για τα Ηλύσια Πεδία. Και από τη στιγμή που η Κεντροδεξιά… ταρακουνιέται, το ίδιο θα συμβεί συνολικά με τη Γαλλία. Άρα, και με την Ευρώπη. Ξαφνικά, το παρασκήνιο αποκτά ενδιαφέρον…