Ένας τελείως διαφορετικός χάρτης για τα ελληνικά συμφέροντα

07:30 26/7/2016 - Πηγή: New Money

Aν τα προβλήματα στο εσωτερικό δείχνουν δισεπίλυτα, καθόσον μάλιστα η αγορά αρχίζει να βλέπει αρνητικά την πορεία των τραπεζών, το εξωτερικό περιβάλλον θα είναι καθοριστικός παράγων.

Εκεί η μια έκπληξη διαδέχεται την άλλη και η άνοδος του Ντόναλντ Τραμπ δείχνει ότι οι Αμερικανοί είναι δεκτικοί σε έναν νέο πόλο, που πρεσβεύει συντήρηση με ακραίες εκφράσεις. Ο Τραμπ ως αουτσάιντερ που εκπλήσσει περνά τώρα μπροστά καθώς είναι κάτι συμπαγές, που έρχεται μεν από τα παλιά, ποντάρει όμως στις ανασφάλειες των καιρών

και κυρίως σε ένα επιθετικό γνήσια παραδοσιακό αμερικάνικο lifestyle. Αλλωστε και η περίπτωση Ρηγκαν στην αρχή ήταν η ίδια ντεκαντάνς.

Τα ισλαμικά χτυπήματα ρίχνουν νερό στο μύλο του, όπως και η αίσθηση που υπάρχει στα αμερικάνικά media, ότι ο έλεγχος του πλανητάρχη σε κρίσιμες εστίες όπως η ανατολικη Μεσόγειος έχει περιοριστεί. Ο Τραμπ όμως παρά το γεγονος ότι εμφανιζεται απομονωτικός και αιμοβόρος φαίνετει ότι έχει κάνει τους λογαριασμούς του. Ετσι διαφοροποιεί τις παραδοσιακές θέσεις της αμερικανικής πλευράς σε σχέση με ζητήματα του ΝΑΤΟ και πρόσφατα διεχώρισε την θέση του για τις Βαλτικές Δημοκρατίες.

Παρατηρητές αρχίζουν να παίζουν το σενάριο εξομάλυνσης της σχέσης ΗΠΑ - Ρωσίας μέσα από την στρατηγική του Ρεπουμπλικάνου με αδιαμφισβήτητο ρόλο και στην κυβέρνηση Brexit. Αυτό μπορεί να είναι ένα σενάριο, όμως τα δεδομένα αρχίζουν να συνηγορούν υπερ μιας σταδιακής ενίσχυσης του Πούτιν. Ο Πούτιν λίγα πράγματα έχει να χάσει από μια Ευρώπη, που δεν πείθει από τις κορώνες των Πολωνών είτε του Ορμπάν, ενώ είναι σαφές ότι το μακρύ μακρύ του χέρι, του ανεβάζει το ειδικό βάρος σε όλη την κρίση της Ανατολής από Τουρκία μέχρι Συρία. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που λένε, ότι οι Ρώσοι είχαν προειδοποιήσει τον Ερντογάν.

Μέσα σε αυτές τις Συμπληγάδες η κρίση ταυτότητας της Ευρώπης θα συνεχιστεί. Ο ίδιος ο Λιού που την προηγούμενη εβδομάδα ήταν στην χώρα μας έσπευσε να δικαιολογήσει το Brexit σαν μια απόφαση που αντανακλά τις επιθυμίες της μέσης τάξης να αποκτήσει μερίδιο στην παγκόσμια ευημερία. Κάτα βάθος, είναι σαφές ότι οι Αμερικανοί έχουν αποδεχτεί τις αποφάσεις των Βρετανών και ότι ο συντηριτικός αγγλοδαξωνικός άξονας με όπλα τον φιλελευθερισμό και την αυτονόμηση σε σχέση με την υπόλοιπη (ηπειρωτική) Ευρώπη αρχίζει να ωριμάζει.

Με τα δεδομένα αυτά η ελληνική πλευρά έχει πράξει καλώς προσπαθώντας να πριφρουρήσει την σχέση με τον Πούτιν. Ομως θα ασφυκτιά εφαρμόζοντας το τρελό μνημόνιο, την ώρα που οι κινήσεις της Ανατολικής Μεσογείου θα έχουν άλλες βάσεις και άλλες παραμέτρους. Οι ανησυχίες που εκφράζονται απο την κυβέρνηση για επιδείνωση του προσφυγικού ή οι διαφαινόμενη όξυνση από την μη έκδοση των 8, δεν είναι παρά τα πρώτα στίγματα ενός περιβάλλοντος με τελείως διαφορετικές ισορροπίες.

Ούτε η Τερέζα Μέυ, ούτε ο Ντόναλντ Τραμπ είναι τίποτε ήπιοι πολιτικοί που θα μετρήσουν με μεγάλη αγωνία την αναζωπύρωση εστιών, που βρίσκονται δίπλα μας. Την ίδια ώρα που η Ευρώπη θα περάσει από κρας τεστ πολλών εκλογικών αναμετρήσεων τους επόμενους 18 μήνες που θα προσδιορίσουν και τα νέα της χαρακτηριστικά. Σε αυτό ποντάρει εν μέρει και η ελληνική πλευρά εκτιμώντας ότι τα πολιτικα ρίσκα αποσταθεροποίησης θα αυξήσουν την δική μας διαπραγματευτική δυνατότητα. Αυτό μπορεί να είναι και μια απλή σκέψη αιθεροβάμονα, εκείνο που σίγουρα φαίνεται, είναι ότι η χώρα πέραν των εσωτερικών οικονομικών ζητημάτων, που μονοπωλόυν την επικαιρότητα θα πρέπει να κάνει και μια πολιτική επιβίωσης στα νέα δεδομένα. Μπορεί;