Η περίπτωση Ράμμου για τη θέση του ΠτΔ

07:39 16/12/2024 - Πηγή: Dikaiologitika

Οι συναινέσεις έχουν σημαντική αξία. Αρκεί να μην ταυτίζονται με την ακύρωση πολιτικών οριζόντων.

Τον Φεβρουάριο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με ισχυρή πλειοψηφία αποδοκίμασε τη χώρα μας για την κατάσταση στο κράτος δικαίου. Λίγους μήνες μετά η ευρωπαία εισαγγελέας έθεσε ζητήματα συγκάλυψης για τα Τέμπη. Κανείς επομένως δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα για τις επικρίσεις από ευρωπαϊκούς θεσμούς. Η υπόθεση του κράτους δικαίου απαιτεί θεσμικά αντίβαρα – για να θυμηθούμε και τον αμερικανικό ρεπουμπλικανισμό – και θεσμικές εξισορροπήσεις. Από αυτή την άποψη οι επιλογές για την Προεδρία της Δημοκρατίας

έχουν άμεση σχέση με την εγρήγορση για την προστασία της δημοκρατικής ομαλότητας.

Η αντίληψη ότι πρώτα έχει τον λόγο ο πρωθυπουργός για πρόταση νέου ΠτΔ είναι μια συνήθης πρακτική. Δεν αφορά όμως συνταγματική δέσμευση. Με την πολιτική πεποίθηση ότι το Μαξίμου είναι απολύτως εκτεθειμένο για τα ζητήματα του κράτους δίκαιου θα ήταν πολιτικά πιο ισχυρό αν η δημοκρατική αντιπολίτευση έπαιρνε την πρωτοβουλία των κινήσεων. Η περίπτωση του προέδρου της ΑΔΑΕ Χρήστου Ράμμου είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα. Ο Ράμμος έχει περάσει με άριστα τις εξετάσεις για ηθική αδιαλλαξία και στάση ευθύνης. Και όταν βρέθηκε σε αντιπαράθεση με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για τις τηλεοπτικές άδειες και με την κυβέρνηση ΝΔ στη σκοτεινή υπόθεση των παρακολουθήσεων. Είναι χαρακτηριστικά δύο γεγονότα. Οτι η κυβέρνηση προχώρησε σε περιστολή αρμοδιοτήτων της ΑΔΑΕ και ότι ο Νίκος Παππάς του ΣΥΡΙΖΑ – άμεσα εμπλεκόμενος στο κόλπο με τα ΜΜΕ – εμφανίστηκε με δυσθυμία για την πρόταση Ράμμου. Η επίθεση που γίνεται επίσης από ακραίους της ΝΔ στον ανώτατο δικαστικό εντάσσεται στη γνωστή πρακτική «δολοφονίας χαρακτήρα».

Η συζήτηση για ΠτΔ άνοιξε από τον κυβερνητικό χώρο. Από τις ίδιες τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού περί αποφάσεων με όρους πιθανής ασυνέχειας για την κυρία Σακελλαροπούλου, από τις δηλώσεις Σαμαρά, Καραμανλή, Δένδια και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα πολλών κυβερνητικών βουλευτών. Την ίδια ώρα ακούγονται ονόματα υποψηφίων και από την πλευρά της αντιπολίτευσης. Ας μη μας σκεπάσει η υποκρισία. Ούτε βέβαια είναι πολιτικά ορθή η αντίληψη ότι η πρόταση για ΠτΔ είναι κάτι σαν άσος στο μανίκι σε μία παρτίδα πόκερ.

Ενα ακόμα ζήτημα που βρίσκεται στον δημόσιο διάλογο αφορά τη λογική περί συναινέσεων με αφορμή την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Οι συναινέσεις έχουν σημαντική αξία. Αρκεί να μην ταυτίζονται με την ακύρωση πολιτικών οριζόντων. Η Σαντάλ Μουφ στο βιβλίο της «Το Δημοκρατικό παράδοξο» υποστηρίζει ότι «τόσο η πολιτική σκέψη όσο και η πολιτική πράξη παγιδεύονται σε μια πλανημένη αναζήτηση της συναίνεσης και στην προαγωγή μιας ρηχής πολιτικής ομοφωνίας που θέτει σε κίνδυνο τους δημοκρατικούς θεσμούς. Πράγματι, σε πολλές χώρες αυτή η συναίνεση στο Κέντρο και η εξασθένηση της διάκρισης Αριστερά – Δεξιά δίνει την ευκαιρία στον ακροδεξιό λαϊκισμό να αυτοπαρουσιάζεται ως η μόνη πολιτική δύναμη που αντιστέκεται στο κατεστημένο, και να επιχειρεί να καταλάβει το πεδίο της κριτικής που εγκαταλείπει η προοδευτική παράταξη».

Και κάτι τελευταίο και προσωπικό. Δημόσια κατέθεσα έναν προβληματισμό. Η πολιτική είναι έκφραση δημόσιας άποψης. Ερχεται η ώρα των κομματικών αποφάσεων. Στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ δεσμευόμαστε από τις αποφάσεις του Νίκου Ανδρουλάκη και των συλλογικών οργάνων όταν προκύψουν. Η ελεύθερη έκφραση γνώμης είναι πριν από τις αποφάσεις. Ετσι είναι ο δημοκρατικός κανόνας.

(Ο Θόδωρος Μαργαρίτης είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, γραμματέας της πολιτικής κίνησης Ανανεωτική Αριστερά - Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Τα Νέα Σαββατοκύριακου")

#ΘΟΔΩΡΟΣ_ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ