Ιστορίες για προέδρους και αγρίους κι ένα όνειρο που πάει

00:05 29/2/2020 - Πηγή: Mononews

Αγριότητες

Ιστορίες επιστημονικής φαντασίας με ιούς που καταλαμβάνουν τον πλανήτη έχει γυρίσει πάμπολλες το Χόλιγουντ. Κάποιες μάλιστα και πολύ επιτυχημένες, δεδομένου ότι την τελευταία στιγμή — κι αφού ο πληθυσμός έχει αποδεκατιστεί — ένας Αμερικανός, φυσικά, επιστήμονας βρίσκει το φάρμακο, το εμβόλιο, κάτι τέλος πάντων και αφού σώσει πρωτίστως την αγαπημένη του γίνεται ο ήρωας, που εξασφαλίζει τη συνέχεια στο ανθρώπινο είδος. Χειροκροτήματα γύρω του και οι αίθουσες του κινηματογράφου να αδειάζουν από τους θεατές, που αποχωρούν ευχαριστημένοι, αφού όλα αυτά ήταν απλώς μία ταινία. (Η αλήθεια

είναι, ότι σ΄ εκείνο το αριστούργημα του Αντονιόνι, τον «Θάνατο στην Βενετία» άλλα ήταν τα συναισθήματα…). Η πραγματικότητα ωστόσο είναι τελείως διαφορετική. Έχει αληθινούς νοσούντες, έχει επιδρομές στα σούπερ μάρκετ και τα φαρμακεία, έχει τεράστια προβλήματα στην καθημερινότητα των ανθρώπων σε όλες τις ηλικίες, έχει το φόβο που διαχέεται σαν τη χειρότερη αρρώστια, έχει μεγάλες οικονομικές καταστροφές. Μέσα σ΄ όλο αυτό το κλίμα, το τελευταίο, που θα ήθελε να δει κανείς στην τηλεόραση είναι ταινίες «επίκαιρες». Όχι επετειακές, τύπου 25ης Μαρτίου ή εορταστικές μιας κι έρχεται και το Πάσχα αλλά από αυτές, που λιμοί και λοιμοί απειλούν τον άνθρωπο παντοιοτρόπως. Έψαχναν  τις ταινιοθήκες τους, λέει, κάποια κανάλια για να βρουν σχετικές… Μα είμαστε καλά;

Οι πρόεδροι πάνε κι έρχονται

Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε εκεί στο Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων; (και Απαλλοτριώσεων, ας μην ξεχνιόμαστε…). Τέσσερις φορές  είχε αλλάξει πρόεδρο του ΤΑΠ ο ΣΥΡΙΖΑ, ήδη μέσα στο πρώτο εξάμηνο κάνει την πρώτη αλλαγή και η ΝΔ. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Αρχή το 2015 με την πρώην διευθύντρια στο Πολιτιστικό Ίδρυμα Τράπεζας Πειραιώς κυρία Ασπασία Λούβη, η οποία κάνοντας μία εντυπωσιακή είσοδο στον οργανισμό  είχε «καταγγείλει» δημοσίως όλα τα στραβά και ανάποδά του (τα οποία όλοι γνώριζαν από χρόνια και ο Τύπος τα έγραφε αναλυτικώς, αλλά δεν πειράζει, εκείνη τότε τα ανακάλυψε) και αφού παρέμεινε επί δύο έτη στη θέση, χωρίς να έχει κατορθώσει να ισιώσει τίποτε, αποπέμφθηκε από την τότε υπουργό Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου. Ακολούθησε εις πρόεδρος ολίγων ημερών, καθ΄ότι παραιτήθηκε αμέσως,  ο κ. Ορέστης Βαβατσιούλας. Και τον Νοέμβριο του 2017 διορίζεται νέα πρόεδρος η κυρία Αθηνά Χατζηπέτρου. Παραμένει στη θέση έναν ακριβώς χρόνο, περίοδο κατά την οποία αποκαλύφθηκε μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο στο ΤΑΠ, που η ίδια προσπάθησε  να διαλευκάνει σε συνεργασία με το Ελεγκτικό Συνέδριο ενώ επί των ημερών της ολοκληρώθηκε  και η εφαρμογή  ηλεκτρονικού εισιτηρίου σε έντεκα αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία. Έργο που προφανώς δεν αναγνωρίσθηκε από τον αναπληρωτή υπουργό Πολιτισμού Κώστα Στρατή, ο οποίος την απομάκρυνε το 2018 διορίζοντας πρόεδρο την κυρία Παρασκευή Σιδηροπούλου. Το ΤΑΠ ξαναπέφτει στο χάος και η έκθεση του κατασταλτικού ελέγχου του Ελεγκτικού Συνεδρίου, που ολοκληρώθηκε τον Απρίλιο του 2019 μιλάει για σημεία και τέρατα. Εξάλλου μόνον από τη σύμβαση με μία μεταφορική εταιρεία προκύπτει, ύστερα από ΕΔΕ, απώλεια άνω των 400.000 ευρώ. Η κυρία Χατζηπέτρου αποδεικνύεται ωστόσο σκληρό καρύδι και με την αλλαγή κυβέρνησης αποδέχεται εκ νέου την θέση της προέδρου, αυτή τη φορά από τον κ. Μητσοτάκη, Σεπτέμβριο του 2019. Αλλά και πάλι όχι για πολύ, αφού η γνωστή οικονομολόγος έχει προωθηθεί ήδη σε νέο πόστο. Χωρίς να μπορεί να προεξοφλήσει κανείς την επιτυχία, που θα μπορούσε να έχει με την παραμονή της στο ΤΑΠ όσον αφορά την εξυγίανσή του και μία εύρυθμη λειτουργία, εγγυήσεις υπευθυνότητας είχε δώσει η πρώην πρόεδρος. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε, ότι το ΤΑΠ διαχειρίζεται πάνω από 130 εκατομμύρια το χρόνο. Τώρα, τα βάρη στον νέο πρόεδρο κ. Παναγιώτη Νταή. Να δούμε για πόσο.

Αλλού το όνειρο

Την πρώτη φορά που η γράφουσα μπήκε μέσα στο ΕΜΣΤ (Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης) δεν θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για μουσείο… Ένα κτήριο –ερείπιο ήταν, με μισογκρεμισμένους τοίχους, σπασμένες τζαμαρίες, χάσματα στο δάπεδο που μπορούσαν να σε φέρουν κατ΄ευθείαν στο υπόγειο, ταβάνια μαυρισμένα και απειλητικά. Ελάχιστοι άνθρωποι οι παρόντες σ΄εκείνη την επίσκεψη του Θεόδωρου Πάγκαλου κατά την ολιγοήμηνη θητεία του στο υπουργείο Πολιτισμού στο μακρινό 2000, οι προσδοκίες όμως μεγάλες… Έκτοτε αρκετές επισκέψεις ακολούθησαν με διαφορετικούς κάθε φορά υπουργούς αλλά η περιπέτεια του ΕΜΣΤ χρειάσθηκε να περάσει μία εικοσαετία ώσπου να τελειώσει. Άλλωστε ένα μουσείο είναι κατά βάση το περιεχόμενό του, η προίκα του και όχι οι τοίχοι. Αν υπάρχει λοιπόν κάποια ένσταση γι΄αυτό το ΕΜΣΤ, που μόλις άνοιξε και ασφαλώς θέλουμε να δούμε και να ξαναδούμε, είναι ακριβώς αυτό: Τα έργα του. Κάποια εξαιρετικά, κάποια άλλα λιγότερο αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα αυτή τη στιγμή. Είναι ο αριθμός τους. Μόνον 172 έργα σε ένα ολόκληρο μουσείο; Από τα 1300 της υπάρχουσας συλλογής; Ούτε γκαλερί να ήταν… Από ένα έργο, που κόστισε πάνω από 44 εκατομμύρια και απασχόλησε 14 πολιτικές ηγεσίες —η τωρινή είναι η 15η — κάτι άλλο περιμέναμε.