Mαρόκο: Το μυστικό των «λιονταριών»!

14:02 7/12/2022 - Πηγή: Novasports

Είναι ο «κέρβερος» Μπόνο, το αδιαπέραστο κέντρο άμυνας και τα ακραία μπακ παγκόσμιας κλάσης; Σαφώς. Το «μηχανάκι» Άμραμπατ και οι συνοδοιπόροι του στη μεσαία γραμμή; Οπωσδήποτε. Ή μήπως οι «καλλιτέχνες» εξτρέμ με τον «εκτελεστή» Εν Νεσίρι μπροστά; Εννοείται, όλα αυτά συμπληρώνουν το «παζλ» της μεγάλης πορείας του Μαρόκου στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Όμως, όπως συνήθως γίνεται στις επιτυχημένες εθνικές ομάδες στις μεγάλες διοργανώσεις – οι οποίες δεν έχουν τον απαραίτητο χρόνο για να δουλέψουν μαζί στο γήπεδο – το «μαγικό φίλτρο» κρύβεται σε αυτά που γίνονται εκτός αγωνιστικού χώρου.

Στην

περίπτωση του Μαρόκου, που ανατρέπει όλα τα προγνωστικά στο Κατάρ και είναι ήδη η πιο επιτυχημένη αραβική ομάδα στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων, το κλειδί δεν είναι άλλο από το οικογενειακό κλίμα. Κυριολεκτικά οικογενειακό όμως!

Όλα ξεκίνησαν τον περασμένο Αύγουστο. Ο πρόεδρος της μαροκινής ομοσπονδίας Φουζί Λεκζάα, είχε στα χέρια του μία πιθανώς «εκρηκτική» κατάσταση. Τα «λιοντάρια του Άτλαντα», είχαν πάρει μεν την πρόκριση για τα γήπεδα του Κατάρ, όμως η πορεία τους στα τελικά του Μουντιάλ κινδύνευε να τιναχτεί στον αέρα πριν καν ξεκινήσει.

Ο Λεκζάα, πήρε τότε δύο κρίσιμες αποφάσεις. Η πρώτη, να απολύσει τον προπονητή Βαχίντ Χαλίλχοτζιτς, ο οποίος είχε οδηγήσει την ομάδα στην πρόκριση. Ο «βαρύς κι ασήκωτος» Γαλλο-βόσνιος τεχνικός, είχε κάνει τη δουλειά του, όμως η περίφημη κόντρα του με το αστέρι της ομάδας Χακίμ Ζιγιάς τον είχε απομονώσει από ομάδα και φιλάθλους. Ο κόσμος αλλά και οι διεθνείς, δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι το Μαρόκο θα πήγαινε στο Κατάρ χωρίς τον παίκτη της Τσέλσι. Έτσι με συνοπτικές διαδικασίες, ο 70χρονος Χαλίλχοτζιτς έφυγε και αντικαταστάθηκε από τον Ουαλίντ Ρεγκραγκί, σαφώς νεότερο (47) και πιο δημοφιλή στο εγχώριο ποδοσφαιρικό κοινό και στο ρόστερ. Ο νέος ομοσπονδιακός, αποκατέστησε άμεσα τον Ζιγιάς.

«Σ’ αγαπώ, μαμά»!

Η δεύτερη απόφαση που έλαβε η ομοσπονδία – σε συνεργασία με τον προπονητή – κάνει τη διαφορά στα γήπεδα του Κατάρ. «Η επιτυχία μας δεν είναι δυνατή χωρίς την ευτυχία των γονιών μας», απεφάνθη ο Ρεγκραγκί σε μία από τις πρώτες δηλώσεις του ως ομοσπονδιακός.

Έτσι, οι Μαροκινοί έκαναν μία κίνηση μάλλον ασυνήθιστη για ομάδα που παίζει σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης. Συνήθως, οι προπονητές επιλέγουν σε τέτοιες περιπτώσεις να «απομονώνουν» τους παίκτες από εξωτερικούς παράγοντες, προκειμένου να τους έχουν συγκεντρωμένους στα αγωνιστικά τους καθήκοντα.

Οι Βορειοαφρικανοί επέλεξαν το αντίθετο: επένδυσαν στο οικογενειακό κλίμα, επιτρέποντας σε κάθε παίκτη να επιλέξει ποια μέλη της οικογένειάς του θα ταξίδευαν μαζί του στο Κατάρ, με all – inclusive εισιτήριο!

Όπως γράφει το Al Jazeera, η βάση των Μαροκινών στο ξενοδοχείο Wyndham Doha West Bay μοιάζει με οικογενειακή εκδρομή, με τους γονείς, τα αδέλφια και τις συντρόφους των παικτών να έχουν το ελεύθερο (σε λογικά πλαίσια πάντοτε) να συναναστραφούν μαζί τους. Έτσι, ο Γιασίν Μπόνο και ο Χακίμ Ζιγιάς για παράδειγμα, δεν χαλάνε ποτέ το χατίρι στους γονείς του Αμπντελχαμίντ Σαμπίρι όταν του ζητούν μία selfie, ενώ τα μαροκινά τηλεοπτικά κανάλια έχουν καθημερινά ρεπορτάζ με δηλώσεις των γονέων, που εκφράζουν υπερηφάνεια για τα καμάρια τους!

Ακόμα και η μητέρα του Ρεγκραγκί, Φατίμα, έκανε το ταξίδι από τη Γαλλία προκειμένου να δει από κοντά τον γιό της να γράφει ιστορία!

«Κατά τη διάρκεια της καριέρας του ως παίκτη και προπονητή, ποτέ δεν είχα ταξιδέψει για να τον δω. Μένω στη Γαλλία 50 χρόνια, και είναι η πρώτη διοργάνωση για την οποία άφησα το Παρίσι», τόνισε χαρακτηριστικά.

Μία από τις εικόνες που θα μείνουν σε αυτό το Μουντιάλ, είναι αυτή του Ασράφ Χακίμι να πηγαίνει στην εξέδρα για να συναντήσει τη μητέρα του μετά από κάθε παιχνίδι, για να δεχτεί το μητρικό φιλί. «Σ’ αγαπώ μαμά», έγραψε στο Instagram μετά την πρόκριση των «λιονταριών» στη φάση των «16» κόντρα στον Καναδά.

View this post on Instagram

A post shared by Achraf Hakimi (@achrafhakimi)

Η επένδυση στο οικογενειακό κλίμα ήταν απαραίτητη για τους Μαροκινούς. Με 14 από τους 26 παίκτες τους να έχουν γεννηθεί εκτός της χώρας – και αρκετούς να δυσκολεύονται να μιλήσουν ακόμα και τις δύο επίσημες γλώσσες της, τα αραβικά και τα γαλλικά – έπρεπε να γίνει κάτι γρήγορα για να «δέσουν».

Η επιρροή των γονέων ήταν και εδώ καθοριστική, ειδικά όσων ζουν στο εξωτερικό, οι οποίοι είναι ακόμα πιο φανατικοί με την Εθνική από τους «ντόπιους».

Χαρακτηριστική η δήλωση του πατέρα του Ζακαρία Αμπουκλάλ, Ταρέκ: «Ο Ζακαρία έχει γεννηθεί στην Ολλανδία και έχει εκεί ό, τι χρειάζεται, όμως το αίμα μας είναι μαροκινό».

Ο πιτσιρικάς μέσος της Άντερλεχτ Μπιλάλ Ελ Χανούς, ταξίδεψε στο Κατάρ χωρίς να έχει συμμετοχή στην Εθνική Μαρόκου, επιλέγοντας να δεσμευτεί με τα «λιοντάρια του Άτλαντα» αφού πρώτα έπαιξε σε όλες τις μικρές Εθνικές ομάδες του Βελγίου, όπου έχει γεννηθεί. «Μίλησε η καρδιά του», απεφάνθη ο πατέρας του.

Μια μικρή Καζαμπλάνκα!

Στην οικογενειακή ατμόσφαιρα, συντελεί σίγουρα και η μαζική παρουσία Μαροκικών οπαδών στις εξέδρες των γηπέδων του Κατάρ. Πάνω από 15.000 άνθρωποι από τη Βορειοαφρικανική χώρα ζουν στον τόπο διεξαγωγής του Μουντιάλ, ενώ χιλιάδες άλλοι ταξίδεψαν από τα πάτρια εδάφη στην Ντόχα για να δουν από κοντά την Εθνική. Πριν από το ματς με την Ισπανία, η ομοσπονδία εξασφάλισε 5.000 έξτρα εισιτήρια για το παιχνίδι, με τους θερμόαιμους Μαροκινούς να κάνουν το γήπεδο…Καζαμπλάνκα!

Πηγή: AΠΕ – ΜΠΕ

«Ορκίζομαι στον Θεό, χωρίς τους οπαδούς δεν θα είχαμε περάσει στον επόμενο γύρο!», δήλωσε ο προπονητής μετά το παιχνίδι με τον Καναδά.

Τα …τερτίπια της κλήρωσης αλλά και των «σταυρωμάτων» στα νοκ – άουτ, φέρνουν τους Μαροκινούς συνεχώς αντιμέτωπους με την ιστορία της χώρας, ποδοσφαιρική και μη. Στους ομίλους αντιμετώπισαν -και νίκησαν – το Βέλγιο, της μεγάλης μαροκινής κοινότητας. Στους «16», έπαιξαν -και νίκησαν ξανά – κόντρα στην Ισπανία, με την οποία μοιράζονται σύνορα.

Επόμενος αντίπαλος η επίσης…γειτονική Πορτογαλία, απέναντι στην οποία χρονολογείται η αμέσως προηγούμενη –μετά τις φετινές – μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία των «λιονταριών» σε Μουντιάλ, το 1986 στο Μεξικό.

Αν γίνει νέο θαύμα, η ομάδα του Ρεγκραγκί μπορεί να βρει μπροστά της στον δρόμο για τον τελικό (!) τη Γαλλία, χώρα από την οποία το Μαρόκο ανεξαρτητοποιήθηκε μόλις το 1956. Πλέον όλα είναι δυνατά. «Εδώ που φτάσαμε, γιατί να μην ονειρευόμαστε το Κύπελλο;», τόνισε ο ομοσπονδιακός μετά την πρόκριση κόντρα στους Ισπανούς.

Ακόμα όμως και αν η πορεία των Μαροκινών τερματιστεί το Σάββατο στο Al Thumama Stadium της Ντόχα, τα «λιοντάρια» θα έχουν κοντά τους τις μητέρες τους για να τα παρηγορήσουν…