Το μεγαλύτερο στοίχημα στην ιστορία της Νέας Δημοκρατίας

19:11 1/10/2011 - Πηγή: Antinews

Η ώρα που θα ενωθεί η μεσαία τάξη με τους εργαζομένους έρχεται καλπάζονταςLes Miserables - Victor HugoΗ μεσαία τάξη ήταν μέχρι πρότινος το στήριγμα αλλά ταυτόχρονα και το ανάχωμα που προστάτευε και τροφοδοτούσε την δυτικού τύπου, αστική μας δημοκρατία (;) και το σύστημα ισχύος και κατανομής πόρων σε αυτή. Ήταν ο προθάλαμος στο οικοδόμημα της ανώτερης κάστας και μόνιμος φύλακας των κεκτημένων αυτής, αυτοϊκανοποιούμενη με μερικά ψήγματα μεγαλοαστισμού και ψευτοκαταξίωξης.Εδώ και λίγο καιρό, βάλλεται πανταχόθεν.Μέτρα, τέλη,

φόροι, παρακρατήσεις, μειώσεις αμοιβών, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, εφεδρείες, απολύσεις, λουκέτα, υποχρεώσεις, και ο κατάλογος συνεχίζεται και κατά τα φαινόμενα, θα συνεχιστεί.Πλήττεται δηλαδή ο πυρήνας των χαρακτηριστικών της. Η μικροϊδιοκτησία, η αγορά, η σταθερότητα της εργασίας, ο μισθός και οι εν γένει απολαβές του μόχθου της, πράγματα δηλαδή πάνω στα οποία χτίστηκαν όνειρα, οικογένειες, προοπτικές.Μικροεπαγγελματίες, έμποροι, μικροβιοτέχνες, μισθωτοί Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα, επιστήμονες και τεχνικοί, όλοι αρχίζουν να βιώνουν το αίσθημα που οι «άθλιοι» των χαμηλόμισθων τάξεων, των μισθωτών πάσης φύσεως, κουβαλάνε μαζί τους χρόνια. Τον φόβο, την αγωνία για το αύριο.Ο κόσμος που ζούσαν μέχρι τώρα αρχίζει να παρουσιάζει ρωγμές. Και η πρώτη αντίδραση είναι το πάγωμα, το μούδιασμα. Μετά, όμως θα “δουν” τους «άθλιους».Αυτούς που τόσο καιρό τους είχαν απέναντι. Αυτούς που χαλούσαν τον μικροαστισμό τους με τις διαμαρτυρίες τους. Αυτούς τους απόβλητους, που τώρα, κοιτώντας τους καλύτερα, διαπιστώνουν με τρόμο αρχικά, αλλά με λυτρωτική ανακούφιση εν συνεχεία, πόσο πολύ μοιάζουν.Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Ο καιρός που η μεσαία τάξη θα βρεθεί δίπλα – δίπλα με τους «αθλίους», στην μαζική διεκδίκηση ενός καλύτερου αύριο, δεν θα αργήσει.Και μετά;Μετά το παιχνίδι μεταβιβάζεται στην ασθμαίνουσα αστική δημοκρατία μας και τα κόμματα που μέχρι σήμερα την εκφράζουν.Θα καταλάβουν τις τεκτονικές μεταβολές στον κοινωνικό μας χάρτη; Θα υιοθετήσουν τα αιτήματα μιας εν βρασμώ κοινωνίας; Θα εκφράσουν εν τέλει συντεταγμένα και πολιτικά, τις παλλαϊκές αγωνίες και το ξέσπασμα μια ολόκληρης κοινωνίας;Η Αριστερά, όσο συμπαθητικά και να την βλέπει κανείς, δεν προσφέρει στη μεσαία τάξη ασφαλή επιλογή. Μπορεί εν μέρει να καλύπτει ψυχικά τις διεκδικήσεις των «αθλίων». Αλλά όχι της μεσαίας τάξης. Διότι το μήνυμά της, εν πολλοίς, αντιστρατεύεται τον πυρήνα της. Την ιδιοκτησία, την αμοιβή και την επιδίωξη κέρδους, κοινωνικής ανόδου και καταξίωσης. Το ιδιωτισμό.Η γιαλατζί εθνικοπατριωτική κλίκα από την άλλη, συνεπικουρούμενη από τα αποκόμματα του νεοφιλελευθερισμού, επίσης αδυνατούν να προσελκύσουν. Τους μεν «αθλίους» μπορεί λίγο να τους ξεγελάσουν οι κατά παραγγελία εθνικοπατριώτες. Ειδικά αν στην ρητορική τους αναμίξουν την ανεργία με την ξενοφοβία, ως το μοναδικό και απολύτως αποδεδειγμένο αίτιο της ανέχειας των «αθλίων». Αλλά η μεσαία τάξη δείχνει αποστροφή. Διότι στην πρώτη περίπτωση, αφενός τρομάζει η ταχύτητα της κωλοτούμπας και το θολό ιδεολογικό πρ