Η πολυεπίπεδη ασυναρτησία της κυρίας Αναγνωστοπούλου

10:57 5/8/2016 - Πηγή: Protagon

Όσο με εξιτάρει η πολυεπίπεδη προσέγγιση στην τέχνη τόσο αποσυντονίζομαι όταν αυτό συμβαίνει στον δημόσιο διάλογο, στην πολιτική εν προκειμένω. Γιατί εντάξει, ακούς την κυρία υπουργό να λέει πως «όταν λείπει ο δημόσιος χώρος, οι άνθρωποι πρέπει να βρουν δημόσιο χώρο» και λες απλά της ξέφυγε κάτι εν πολλοίς ακατανόητο, ίσως να της απηύθυναν καμιά άκαιρη ερώτηση της γυναίκας και είπε την πρώτη κοινοτοπία που της κατέβηκε στο κεφάλι μπας και πάμε λίγο παρακάτω. Όταν όμως συνεχίζεις την ανάγνωση των δηλώσεών της και συνειδητοποιείς

ότι τελικά έχουμε να κάνουμε με το αποτέλεσμα συντεταγμένης σκέψης και άποψης, τότε ευλόγως αρχίζεις και αμφιβάλλεις με τον εαυτό σου που αδυνατεί να καταλάβει που διάολο καταλήγει αυτός ο χωροταξικός προβληματισμός.

«Η τάξη και η ασφάλεια να επικρατήσει σε όλα τα επίπεδα»… ειδάλλως δεν σας κάνουμε τη χάρη; Αναρωτιέμαι. Πάλι με δυσκολία την παρακολουθεί κανείς. Ναι στη τάξη, ναι στην ασφάλεια, ναι είμαστε σύγχρονοι νοικοκυραίοι που αντιλαμβάνονται τη λογική των ορίων σε ένα ώριμο πολιτικά περιβάλλον αλλά μην κακοχαρακτηριστούμε κιόλας. Καλά καταλαβαίνω;

«Οι καταλήψεις ποτέ δεν δημιούργησαν την κρίση, έχουμε καταλήψεις από τη μεταπολίτευση, άλλα μας οδήγησαν στην κρίση, άλλα φαινόμενα που μας φτάσανε εδώ που μας φτάσανε». Εδώ πια περιμένεις λίγο να χωνευτεί η τοποθέτησή της. Σύμφωνα με την κυρία υπουργό λοιπόν, η ανάλυση οποιουδήποτε θέματος και η διευθέτησή του σε περίπτωση που υπάρχει εκτροπή είναι κάτι άμεσα συνυφασμένο με την οικονομική κρίση. Επομένως αν οι γείτονες βιαιοπραγούν στο ανήλικο παιδί τους νυχθημερόν αλλά δεν μπορούμε να στοιχειοθετήσουμε πώς με αυτή τους τη συμπεριφορά συμμετέχουν στα δεινά που έχει επιφέρει η οικονομική κρίση, ουδείς λόγος συντρέχει να τους αναστατώσουμε και να τους χαλάσουμε τη βολή. Δηλαδή μία απάντηση του εν λόγω γονέα ότι «Άσε μας μωρέ που θα μας κάνει και κουμάντο, μήπως φταίω εγώ δηλαδή για εδώ που έχουμε φτάσει;» αποτελεί αποδεκτή και λογική άμυνα;

«Η ευκολία του “μπαίνει δεν μπαίνει η αστυνομία” εμένα δεν με αφορά», από δω και πέρα και γνωρίζοντας τις προηγηθείσες τοποθετήσεις της δεν ξεσυνερίζεσαι ένα καπρίτσιο. Ναι είναι δικαίωμά της τι θα την αφορά και τι όχι, και οφείλουμε να ενθαρρύνουμε την υπουργό για τη συγκεκριμένη απολύτως λογική τοποθέτησή της.

«Τελείωσε καλά, δεν μπορούσε να παρέμβει με τόσο κόσμο η αστυνομία», είπε για την στάση της αστυνομίας στο ΑΠΘ. Μία απόφαση για αστυνομική παρέμβαση επομένως ή ακόμα και το κριτήριο κατά πόσο είναι απαραίτητη μια τέτοια, πάντα αν καταλαβαίνω καλά τα λόγια της υπουργού, εξαρτάται από τον αριθμό των εμπλεκομένων σε μια παράβαση και όχι η ίδια η παράβαση.

Και το καλύτερο για το τέλος: «Προτιμώ τις καταλήψεις από αυτά που γίνονται στη Γαλλία στη Γερμανία και αλλού στην Ευρώπη. Ξαφνικά μας πειράξανε οι καταλήψεις;». Πόσα επίπεδα, πόσες ερμηνείες και πόση σάτιρα να χωρέσουν εδώ; Κανένα, καμία και καθόλου. Εδώ πρέπει να είμαστε απολύτως λιτοί. Η κυρία υπουργός λέει –και με αυτό τον τρόπο μας επισημαίνει πως μάλλον έχουμε χάσει το δάσος και αποβλακωμένοι κοιτάμε το δέντρο– πως προτιμά μερικές χαζοκαταλήψεις πιτσιρικάδων που ξεχαρμανιάζουν παρά τα γεγονότα της Γαλλίας και της Γερμανίας. Να κάνουμε και το σταυρό μας θα μπορούσε να προσθέσει και θα ήταν δυο φορές επίκαιρη. Για δες!

Αυτό θα πει ιδεολογικός πλουραλισμός και αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε.

*Ο Πάνος Κεχαγιάς είναι οικονομολόγος.

The post Η πολυεπίπεδη ασυναρτησία της κυρίας Αναγνωστοπούλου appeared first on Protagon.gr.