17η του Νοέμβρη: Η πιο νέα μέρα του χρόνου

12:46 17/11/2019 - Πηγή: In.gr

Οι εξεγέρσεις πάντοτε ανήκαν στους νέους. Κι όταν οι νέοι των εξεγέρσεων μεγαλώνουν πια, πάλι στους νέους ανήκουν οι εξεγέρσεις τους. Έτσι πάει, φυτρώνεις ένα σπόρο την κοιλιά των παιδιών για να γεννήσουν, όταν θα είναι η δική τους ώρα, μια νέα εξέγερση. Ακριβώς έτσι πάει κι ο ρους της ιστορίας κι αυτός της κοινωνίας. Σημαντικότερος σπόρος από εκείνον της Δημοκρατίας υπάρχει;

Φέτος είναι πιο περίεργα τα πράγματα. Έχουμε μια κυβέρνηση που περιλαμβάνει αρνητές των νεκρών του Πολυτεχνείου, πρώην οπαδούς (και οργανωμένα μέλη

της νεολαίας) του Γιώργου Παπαδόπουλου, αδαείς που νομίζουν ότι τα πανεπιστήμιά μας κρύβουν όπλα του συριακού στρατού και, φυσικά, τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, που -ως φαίνεται- έχει πιστέψει πια ότι όντως, είναι ο «Ράμπο» της Δημόσιας Τάξης. Από τα κλαμπ του Γκαζίου μέχρι τα ασθενοφόρα. Και τις σχολές. Και τα λεωφορεία.

Καιρό είχαμε να μετρήσουμε τόσες μαζεμένες αστυνομικές επιθέσεις, πολύ καιρό, μάλιστα. Η 17η του Νοέμβρη είναι παραδοσιακά η πρόβα τζενεράλε της καταστολής που επιλέγει να έχει, να στηρίζεται πάνω της, η εκάστοτε κυβέρνηση.

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το ανεκδιήγητο βράδυ του 2014, ούτε τη φρίκη της νύχτας εκείνης: Τα ΜΑΤ επιτέθηκαν στα Εξάρχεια, τον… αιώνιο «δράκο» του παραμυθιού, με τόση βία που τα ξένα Μέσα μετέδωσαν ως και ότι το σκηνικό «θύμιζε Γάζα»! Κι όντως, ήταν σκληρή εκείνη η νύχτα. Φυσικά, η δημόσια φωταγώγηση της περιοχής είχε τεθεί εκτός λειτουργίας, όπως συνηθίζεται τέτοιες μέρες και όπως, υποθέτω, θα γίνει και σήμερα και τα ΜΑΤ επιτέθηκαν λυσσαλέα ακόμα και σε ένα περίπτερο της πλατείας, για να ληστέψουν μπουκάλια νερού.

Την επομένη, οι κάτοικοι θυμούνται τα πεζοδρόμια γεμάτα διάσπαρτες σταγόνες αίμα και το δακρυγόνο να παραμένει στις πλάκες μέχρι να πέσει η βροχή.

Μα σήμερα, όπως και κάθε 17η του Νοέμβρη, είναι η πιο νέα ημέρα του χρόνου. Τι να κάνουμε, κανένα αφήγημα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Γι’ αυτό επιτίθενται στη μήτρα των νεανικών εξεγέρσεων. Κάτι κατάφεραν τότε. Βεβαίως και ναι, η χούντα δεν τελείωσε το ’73, τελείωσε έναν χρόνο αργότερα, αλλά λαβώθηκε αγιάτρευτα κι αυτό οφείλεται στο μοναδικό πράγμα που δεν ανέχεται ποτέ η κοινωνία, καμία κοινωνία: Στα νεκρά παιδιά. Τα νεκρά παιδιά του Πολυτεχνείου, βέβαια. Και τα άλλα, που επέζησαν, που μάτωσαν, που έθαψαν τους συντρόφους τους, που βρήκαν καταφύγιο στη θρυλική Γαλάζια Πολυκατοικία της πλατείας Εξαρχείων, στο σπίτι της Σοφίας Βέμπο. Εκεί είχε στηθεί ένας πρόχειρος σταθμός πρώτων βοηθειών. Η οποία κυρία Σοφία Βέμπο αργότερα θα τραγουδούσε, παραφράζοντας το πασίγνωστο «Της Ελλάδος παιδιά»:

« Τώρα η σκέψη μου πηγαίνει μες τα μαύρα βουτηγμένη και με βήμα αργό

Στου Πολυτεχνείου τα νιάτα που όρμησαν φωτιά γιομάτα στο φασισταριό»

Παιδιά, τιμημένα παιδιά και τα τανκς γονατίσαν κείνη τη βραδιά… Στο Καλλιμάρμαρο, στις 30 Σεπτεμβρίου του 1974, η Σοφία Βέμπο τραγούδησε κι αυτόν το σπουδαίο στίχο:

«Παιδιά, απ’ αυτήν την βραδιά ανασαίνει η Ελλάδα, έφυγε η σκλαβιά».

Αυτά τραγούδησε η Σοφία Βέμπο κι αυτό ήταν το πραγματικό νόημα του Πολυτεχνείου. Να φύγει η σκλαβιά.

Όλα για τα παιδιά γίνονται. Κι οι εξεγέρσεις, για τα παιδιά του μέλλοντος και η καταστολή, για τα παιδιά του σήμερα. Ώστε να μην υπάρξουν εξεγέρσεις του μέλλοντος.

Η 17η του Νοέμβρη θα παραμένει η νεότερη ημέρα του χρόνου. Εμείς όχι, στην δική μας σπουδαία νεότητα κάναμε αυτά που μπορέσαμε, εμείς ήμασταν οι νέοι του 2006 και του 2008 και του 2011. Οι άλλοι ήταν του 1990 και του 1973. Κάτι καταφέραμε κι εμείς. Κάτι αλλάξαμε.

Σήμερα παραδίδεται η σκυτάλη στα παιδιά της ΑΣΟΕΕ, όπως γίνεται πάντοτε μια τέτοια μέρα. Γιατί μόνο οι νέοι γνωρίζουν ήδη από το παρόν πώς θα είναι το μέλλον. Κι ευτυχώς, να λέμε.