Α λα καρτ ευαισθησίες: Οι ανάπηροι ξανά εκτός κάδρου

06:19 13/9/2019 - Πηγή: In.gr

Ήταν πολύ ωραία η προεκλογική περίοδος. Στην παραδοσιακή φωτογραφία του υποψηφίου με το εκάστοτε παιδάκι, κοτσάραμε δίπλα κι έναν ανάπηρο. Στα ψηφοδέλτια διαφημίστηκαν οι ανάπηροι υποψήφιοι, ο κ. Στέλιος Κυμπουρόπουλος εξελέγη με ένα τρανταχτό ποσοστό – μήνυμα (άσχετα αν το περιεχόμενο του μηνύματος κρύβει, κατά τη γνώμη μου, ένα κομμάτι «φιλευσπλαχνίας» κι όχι δομημένης πολιτικής αντίληψης. Αλλά εκλογές είχαμε, είναι σχεδόν απαραίτητο

κομμάτι της διαδικασίας η αποκοπή από το βαθιά πολιτικό σκέλος του πράγματος).

Ευρωεκλογές, δημοτικές, εθνικές, κάλπες, κάλπες, κάλπες. Και ψηφοδέλτια με ανάπηρους. Εντάξει, ξέφευγαν και κάτι παλιοφορεμένα κοστούμια περί «ατόμων με ειδικές ανάγκες», που τα έχει αποκηρύξει και ο χώρος της αναπηρίας και γενικώς της αξιοπρέπειας, αλλά δυστυχώς πολιτική κάνεις με αυτό που έχεις και όχι με αυτό που θα ήθελες να έχεις. Έτσι κι ενώ για την επί της ουσίας αλλαγή τη διαβίωσης των αναπήρων δεν έγινε κουβέντα, έγινε ωστόσο για το πάπλωμα: Οι ανάπηροι υποψήφιοι βγήκαν «εκεί έξω». Λίγες δεκαετίες πριν θα μας φαινόταν εξωφρενική μία τέτοια υποψηφιότητα.

Μικρά βήματα

Βεβαίως, ο τρόπος που ξετυλίχθηκε προεκλογικά ο μίτος της αναπηρίας εκτιμώ πως ήταν στην καλύτερη των περιπτώσεων ατσούμπαλος, στη χειρότερη…. χυδαίος. Δεν θα περάσω σε χιλιοειπωμένα περιστατικά, κουράζει και μόνο να τα επαναλαμβάνουμε. Θα πω μόνο πόσο προφανής ήταν, πόσο αδιαμφισβήτητα προφανής αποδείχθηκε η έλλειψη Παιδείας της ελληνικής κοινωνίας γύρω από το ζήτημα της αναπηρίας. Θα έλεγε κανείς πως στο μυαλό μας έχουμε πάντοτε τον «Ζητιάνο» του Καραγάτση, ένα ταλαίπωρο κορμί που ζητά ελεημοσύνη. Κι όμως, η αναπηρία είναι για κάποιους η ζωή τους. Το να μην μπορείς να κατέβεις τη σκάλα του σπιτιού σου ή να δεις το χρώμα των πραγμάτων ή να πας τουαλέτα, ας πούμε, όπως πάνε οι υπόλοιποι, αρτιμελείς μας συνάνθρωποι.

Για αυτό το κομμάτι, λοιπόν, ενός κομματιού πιο… ακτιβιστικού ή τουλάχιστον επιμορφωτικού για την αναπηρία, η καρδάρα με το γάλα όχι απλώς δεν χύθηκε. Δεν άνοιξε καν. Αν υπήρχε μία ευκαιρία να ενημερωθούμε , να ενημερωθεί ο πολύς κόσμος, για την αναπηρία -την ζωή με αναπηρία στην πόλη, για παράδειγμα- ήταν η προεκλογική περίοδος. Την οποία, όμως, δεν αφορούσε καθόλου η ανθρώπινη, πρακτική διάσταση του πράγματος.

Ανάπηρος και πόλη

Η Αθήνα είναι μία εχθρική πόλη για τα ΑμεΑ. Κακά πεζοδρόμια, στενά, λακκούβες, κτίρια χωρίς ράμπες, πεζοδρόμια χωρίς ράμπες, νεραντζιές που ξεφυτρώνουν εκεί που θα έπρεπε να περνά το αμαξίδιο, ή το μπαστούνι, τραπεζάκια απλωμένα στους οδηγούς τυφλών (τις πλάκες). Είναι σαν ολόκληρη η πόλη να σου λέει ότι η αναπηρία θα κρυφτεί κάτω από το χαλί της.

Ξέρετε, μερικές φορές αποφασίζει η ζωή να σου δείξει πώς πρέπει να παρατηρείς τα πράγματα. Κι η Αθήνα δεν είναι πόλη βιώσιμη. Χρειάζεται ολικό σχέδιο ένταξης των ανάπηρων πολιτών της. Αυστηρός έλεγχος σε ιδιωτικές επιχειρήσεις που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις να δεχθούν άτομα με κινητικά ή άλλα προβλήματα, έξτρα προστασία για τυφλούς στον δρόμο (γιατί κυρίως πάνω στις πλάκες – οδηγούς είναι το πρόβλημα), ράμπες, πεζοδρόμια σωστά.

Αυτά κοστίζουν. Αλλά υπήρξαν διαβεβαιώσεις πως οι ανάπηροι δεν είναι «παιδιά κατώτερου θεού», σωστά; Προεκλογικές βεβαιώσεις και μάλιστα μετ’ επιτάσεως.

Αθήνα, ένα απέραντο εργοτάξιο

Υποθέτω πως με την παράδοση της σκυτάλης στη νέα δημοτική και περιφερειακή Αρχή, ξεκίνησαν έργα. Πάντα συμβαίνει αυτό, κάποιο πρόγραμμα που πρέπει να ολοκληρωθεί ή να αρχίσει. Έτσι, η Αθήνα (στο κέντρο ειδικά) έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο εργοτάξιο.

Και όντως, είναι από μόνο του εξαιρετικά εκνευριστικό να σε ξυπνούν τρυπάνια και να σου σκονίζουν τα χώματα τις μπουγάδες, αλλά για το κοινό καλό των πολιτών, μάλλον δε θα μας αφορούσε ιδιαίτερα μια τέτοια γκρίνια.

Ποιων πολιτών, όμως; Όχι όλων. Η πιο απλή διαβεβαίωση για ίση μεταχείριση στον δρόμο της πόλης, ίση αντιμετώπιση των αναπήρων, καταρρίφθηκε από το πρώτο κι όλας φθινόπωρο.

Ναι, βεβαίως, οι ισχυρές αλλαγές νοοτροπίας χρειάζονται χρόνο. Αυτό μάλλον αφορά περισσότερο την κ. Κεραμέως αυτήν την στιγμή, με τους δασκάλους ειδικής αγωγής και τα προγράμματα στα σχολεία, παρά τον κ. Μπακογιάννη ή τον κ. Πατούλη.

Διότι το απέραντο εργοτάξιο μεταφέρθηκε στα πεζοδρόμια. Τα χώματα σκεπάζουν τους οδηγούς τυφλών – και την υπόλοιπη επιφάνεια των πεζοδρομίων: Ράμπες, πλάκες.

Για το κοινό καλό των κατοίκων, αξίζει να θαφτούν οι ανάπηροι στα σπίτια τους μέχρι να καθαρίσει ξανά η πόλη;
Κι αν η απάντηση είναι «ναι», τότε μπορούμε απλώς να υποθέσουμε -και λογικά- πως οι ανάπηροι δεν θεωρούνται κάτοικοι της πόλης τούτης. Τουλάχιστον, όχι ισάξιοι με τους αρτιμελείς, οπως είπαμε, συνανθρώπους μας.