Ενα παιδί απο τον κόσμο των κόμικς…

14:35 12/3/2019 - Πηγή: In.gr

Κάθε φορά που παρακολουθώ τον Ποντένσε σκέφτομαι μόνο παιδάκια κι αυτός είναι ο λόγος που δυσκολεύομαι πάρα πολύ να τον κρίνω. Τα παιδάκια δεν γίνεται να τα αξιολογείς, ούτε μπορείς να έχεις από αυτά απαιτήσεις πιο μεγάλες από το να προσέχουν να μην χτυπήσουν – μπορείς να τους ζητάς και να μην κάνουν τεράστιες σκανδαλιές. Τα παιδάκια πρέπει να τα χαίρεσαι και πρέπει κάποιες φορές, όταν είσαι μαζί τους, να κοντρολάρεις τα νεύρα σου, γιατί μπορεί να σε τρελάνουν. Όπως και να χει δεν μπορεί να αντιμετωπίζεις τα παιδιά

με τους τρόπους που χρησιμοποιείς για να συνδιαλέγεσαι με τους μεγάλους. Κι αν είναι παιδιά που έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα, όπως λέει και το γνωστό υπέροχο τραγούδι, πάλι παιδιά είναι: προικισμένα, ξεχωριστά, σπάνια, αλλά παιδιά. Κάπως έτσι βλέπω τον Ποντένσε από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα.

Αυτός και οι μοίρες

Στο ραδιόφωνο είχα πει κάποτε ότι ο Ποντένσε (όπως όλα τα προικισμένα παιδάκια) με κάνει να σκέφτομαι ότι όταν ήταν στην κούνια τον επισκέφτηκαν οι μοίρες, που πάντα θέλουν με τους ανθρώπους να παίζουν. Του Πορτογάλου του είπαν ότι θα του δώσουν προσόντα σπάνια για να γίνει ποδοσφαιριστής (ταχύτητα, έκρηξη, τεχνική κατάρτιση κτλ), αλλά θα του στερήσουν ένα για να του κάνουν λιγάκι τη ζωή δύσκολη – δηλαδή την ευκολία στο γκολ. Ότι ο Ποντένσε είχε την δυνατότητα να χάνει γκολ με πολλούς τρόπους το είδαμε στην διάρκεια της σεζόν – κι όμως στο τέλος της δεν αποκλείεται να έχει γράψει πάνω από δέκα γκολ στο σύνολο, ακριβώς όπως δεν αποκλείεται ο Ολυμπιακός, που έχασε δεκάδες γκολ, να έχει την πρώτη επίθεση στο πρωτάθλημα. Οι περιπτώσεις του Ποντένσε και του Ολυμπιακού συνδέονται – κατά κάποιο τρόπο. Και στην μια και στην άλλη η εξήγηση έχει να κάνει με την ποσότητα και όχι τόσο με την ποιότητα: και ο Ποντένσε και ο Ολυμπιακός παίζουν πολύ με τη μπάλα, δημιουργούν πολύ και κατ’ επέκταση σκοράρουν λιγότερο από όσο δημιουργούν, γιατί το ξόδεμα της ενέργειας έχει πάντα κόστος.

Σε μια άλλη χώρα, όπου στο μυαλό των ποδοσφαιριστών και στην καθημερινότητα των ομάδων, θα υπήρχε λιγότερη ένταση (στην Ολλανδία ή στην Ισπανία π.χ), κάποια στιγμή θα βλέπαμε ένα ματς που ο Ολυμπιακός θα έβαζε 8 ή 10 γκολ με τον Ποντένσε να πετυχαίνει τουλάχιστον 5 – θα ήταν απολύτως φυσιολογικό με βάση τον τρόπο που και η ομάδα και ο παίκτης προσεγγίζουν τα ματς. Στο μεταξύ χθες, κόντρα στον Αρη, στα περίφημα γενέθλια της ομάδας, είδαμε τον Ολυμπιακό να πετυχαίνει 4 γκολ στις 6 ευκαιρίες που δημιούργησε και τον Ποντένσε να βάζει τα δυο από αυτά – τα πιο όμορφα. Κι ας είχε ταξιδέψει μεσοβδόμαδα στη Λισσαβόνα κι ας είχε χάσει δυο προπονήσεις. Τα παιδιά μπορεί να έχουν τα κέφια τους για λόγους που κανείς δεν περιμένει.

Φάσεις μόνο δικές του

Ο Ποντένσε μου μοιάζει ένα παιδί που παίζει με μεγάλους και μάλιστα δεν πρόκειται για ένα παιδί πολύ χαρούμενο και εύθυμο – ο τύπος σπάνια γελάει, είναι σχεδόν πάντα συνοφρυωμένος και παίρνει τόσο σοβαρά όσα συμβαίνουν γύρω του, που καμιά φορά νομίζω πως από τα νεύρα του θα βάλει τα κλάματα. Στην αρχή νόμιζα πως αυτή του η συμπεριφορά οφείλεται στο ότι παίζει πάντα στα «κόκκινα» για να μπορέσει να ανταποκριθεί στη δυσκολία του αγώνα – πολύ αργότερα κατάλαβα πως το ότι δεν γελάει ποτέ, έχει να κάνει με ότι θέλει να μας δείξει ότι πρέπει να τον προσέχουμε και να τον αντιμετωπίζουμε όπως τους μεγάλους, ακόμα κι αν τέτοιος δεν μοιάζει. Ισως τελικά ο Ποντένσε, αντίθετα από αυτό που νομίζω, παιδάκι να μην υπήρξε ποτέ του – εννοώ ότι μπορεί να ανήκει σε αυτή την κατηγορία των μικρομέγαλων, που πάντα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τους αντιμετωπίζουν όλοι ως μεγαλύτερους. Αλλοι άφηναν γένια από μικροί, άλλοι ντυνόντουσαν παράξενα, άλλοι φορούσαν περίεργα στρόγγυλα γυαλιά, άλλοι άρχιζαν νωρίς το κάπνισμα – ο Ποντέσνσε απλά προτιμά να δείχνει μεγαλύτερος με τη μπάλα στα πόδια και το χαμόγελο στα αποδυτήρια.

Όπως και να χει πιστεύω πως όταν η χρονιά ολοκληρωθεί στους περισσότερους που έχουν δει ματς του Ολυμπιακού θα έχουν μείνει φάσεις του Ποντένσε. Η κούρσα στο 94΄στο ΟΑΚΑ στο ματς με την ΑΕΚ πριν ο Φετφατζίδης χάσει την ευκαιρία της χρονιάς, οι ατελείωτες ντρίπλες στον Βιερίνια στο ματς με τον ΠΑΟΚ, το γκολ στην Αγγλία με την Μπέρνλι, η άδικη αποβολή του με την Ξάνθη σε ένα ματς που τον κλωτσούσαν από την αρχή, οι ωραίες συνεργασίες του με τον Ομάρ Ελαμπντελαουί, τα δυο γκολ που πέτυχε με τον Αρη ως αριστερός εξτρέμ είναι εικόνες πραγματικού ποδοσφαίρου, που προσφέρει ένα παιδάκι, η παρουσία του οποίου στην Ελλάδα μετέτρεψε ουκ ολίγα ματς σε κόμικς. Το να μπαίνει στον κόσμο των μεγάλων ένας μικρός και να τους δείχνει την αξία του είναι μια από τις πιο διαδεδομένες ιστορίες στον κόσμο ου Ρόι Ρέις, του Ερικ Καστέλ, του Μπεν Λίπερ και του Ποντένσε.

Σε μια συμμορία κοντών

Από την άλλη, στην τελείως διαφορετική διάσταση της πραγματικότητας, η περίπτωση του Ποντένσε είναι και μια ωραία εξήγηση για το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο έγινε αυτό το μεγάλο υπέροχο λαϊκό σπορ που είναι σήμερα. Ένα παιδί με αυτή την σωματική διάπλαση δεν θα μπορούσε να διακριθεί σε κανένα άλλο σπορ εκτός από το ποδόσφαιρο. Νομίζω ότι όλοι έχουμε συναντήσει τέτοια παιδιά στο σχολείο – μπαλαδόφατσες που χαιρόντουσαν με τη μπάλα στα πόδια χωρίς να τους απασχολεί τίποτα άλλο. Αν το ποδόσφαιρο έγινε αυτό που έγινε, είναι γιατί δεν χρειάζεται να έχεις τα σούπερ σωματικά προσόντα για να γίνεις σπουδαίος παίκτης – αυτό το προνόμιο δεν υπάρχει σε σχεδόν κανένα άλλο σπορ. Βέβαια με τον καιρό και στο ποδόσφαιρο επικράτησαν οι γεροδεμένοι, οι ψηλοί, οι δυνατοί – γεμίσαμε Φελαϊνί που γεμίζουν το γήπεδο και Κεντίρα που υπάρχουν για να μην αφήνουν τον άλλο να παίξει. Αλλά όποιος έχει νεύρο και έκρηξη δεν πάει χαμένος: ο Ποντέσνσε θα παίξει κάποια μέρα σε μια ενδεκάδα με τον Βεράτι, τον Καντέ, τον Μέσι, τον Ντιμπάλα, τον Ντάνι Αλβες, τον Αγκουέρο και τότε να δούμε ποιος θα γλυτώσει από αυτή την συμμορία των κοντών. Μέχρι αυτά τα καταπληκτικά πράγματα να συμβούν ας χαρούμε το όνειρό του που γίνεται πραγματικότητα. Οι μοίρες δεν του έδωσαν το χάρισμα του γκολ του μικρού Ντάνιελ. Αλλά αυτός, όπως κατάφερε να αποδείξει σε όλους ότι μπορεί να παίξει σπουδαίο ποδόσφαιρο χωρίς να είναι δεκαθλητής, θα αποδείξει και σε αυτές ότι την μοίρα του την φτιάχνει μόνος του….