Η καραμπίνα

07:30 25/10/2020 - Πηγή: In.gr

Μετά από τέτοια αναδουλειά που έσυρε η οικονομική κρίση και με την πανδημία στο καπάκι, είναι αναπόφευκτο για τους νέους ανθρώπους να συγκατοικούν ακόμα με τους γονείς τους και να βιοπορίζονται από εκείνους. Δεν το φοβάμαι αυτό. Αργά ή γρήγορα θα περάσει. Εκείνο που τρέμω είναι μήπως ο μοιραίος αυτός συγχρωτισμός βαθύνει την ανηλικότητα η οποία ούτως ή άλλως ενδημεί στην ελληνική οικογένεια. Τριανταπεντάρης που επαναστατεί σαν δεκαεξάρης. Δεν έχω τίποτα πιο μπλιαχ απ’ αυτό. Είναι δύσκολη τέτοιου είδους συμβίωση πόσω μάλλον όταν ο μεγαλύτερος γίνεται εξ ανάγκης δεσμοφύλακας και ο νεότερος γίνεται

εξ αμελείας μεταδότης της πιο ύπουλης ιωσούλας που μπορεί να θεριέψει ακόμα κι από τα πιο αθώα σούρτα φέρτα. Το ‘χουμε ή να γίνω ακόμα πιο δυσάρεστη;

Μέσα σ’ αυτόν τον βουβό πόλεμο των γενεών που βρίσκεται σε εξέλιξη, ζούσε μια φορά κι έναν καιρό ένα νέος που αγαπούσε τους γέρους και συνέχισε να τους αγαπάει μέχρι προχθές που τίναξε τα μυαλά του με μια καραμπίνα. Το λέω περιληπτικά γιατί είμαι σίγουρη ότι εν τω μεταξύ έχετε διαβάσει όλες τις «λεπτομέρειες» για τον αυτόχειρα ιδιοκτήτη οίκου ευγηρίας. Σαράντα ετών ειδικός στην ψυχολογική φροντίδα των ηλικιωμένων, κλείστηκε μαζί τους στη μονάδα που επί είκοσι χρόνια διαφέντευε, ελέγχοντας αυτοπροσώπως την τήρηση των μέτρων, παρηγορώντας, προστατεύοντας, εμψυχώνοντας, δίνοντας όλα του τα λεφτά για τα τεστ των τροφίμων του που δεν ήταν δα και οι γονείς του. Τι κι αν έβαλε σακιά με άμμο στα παράθυρα και καρφιά στις πόρτες; Ο ιός τελικά πέρασε και τότε δίκασε και καταδίκασε ο ίδιος τον εαυτό του. Επειδή δεν ήταν τέλειος ή επειδή ήταν;

Αφήνουν πίσω τους βουνό τα ερωτήματα οι αυτόχειρες, μπας και φιλοτιμηθεί κανείς να ξεδιπλώσει το χαρτάκι, αλλά δεν βαριέσαι; Παλιά τους ονόμαζαν ποιητές, σήμερα ψυχικά ευεπίφορους. Και στις δυο περιπτώσεις, όλοι κουνούν το κεφάλι τους και φεύγουν αμίλητοι από το ξόδι. Θα φύγω κι εγώ γιατί τελειώνει ο χώρος μου, χωρίς, ως συνήθως, να προλάβω να πω αυτό που θα ήθελα να πω, αλλά τι σημασία έχει; Αυτά που δεν λέγονται, αυτά μας κάνουν ανθρώπους.