Η μεγάλη φούσκα

10:45 12/9/2019 - Πηγή: In.gr

H Εθνική μπάσκετ του Θανάση Σκουρτόπουλου αποχαιρέτησε το Μουντομπάσκετ της Κίνας στη φάση των 16 – το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και τέσσερα χρόνια πριν στη Ισπανία. Τότε η Εθνική μας είχε αποκλειστεί μετά από μία ήττα από την Σερβία, τώρα αποκλείστηκε μετά από μία νίκη επί της Τσεχίας.  Αν κάποιος έλεγε στην αποστολή της εθνικής Ελλάδος, πριν το ταξίδι στην Κίνα, ότι για να αγωνιστεί η ομάδα στα προημιτελικά του Μουντομπάσκετ πρέπει να κερδίσει την Τσεχία με 12 πόντους διαφορά, νομίζω όλοι θα συμφωνούσαν ότι η ομάδα έχει τα προημιτελικά στο τσεπάκι. Η Τσεχία δεν έχει τον Βέσελ, έχει έναν μόνο

παίκτη στο ΝΒΑ τον Σατοράνσκι, που οι δικοί μας γνωρίζουν πολύ καλά και η βάση της είναι έξι παίκτες από την Νίμπουρκ, που απέκλεισε η ΑΕΚ στο Τσάμπιονς λιγκ του μπάσκετ. Κι όμως η Τσεχία χτες έλεγξε το παιχνίδι: οι παίκτες της δεν ξέχασαν ποτέ ότι έχουν να υπερασπιστούν μία διαφορά 12 πόντων. Οι Τσέχοι δεν έπαιξαν για να κερδίσουν, έπαιξαν για να προκριθούν. Ο αποκλεισμός πονάει, το χάπι δεν χρυσώνεται.

Δεν λέγαμε ότι πάει για μετάλλιο;

Από προχθές το απόγευμα ακούω τόσα πολλά για την Εθνική που νομίζω ότι ξαφνικά έχω τηλεμεταφερθεί σε άλλη χώρα. Ο Σκουρτόπουλος είναι, λέει, ανεπαρκής. Η ομάδα δεν έχει, λέει, σουτέρ. Κάποιοι παίκτες έχουν μεγαλώσει, δεν μπορούν να προσφέρουν κι αυτό φάνηκε. Κι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν μπορεί, λέει, να κάνει τη διαφορά σε διοργανώσεις FIBA, γιατί σε αυτές παίζεται άλλο μπάσκετ. Συγνώμη ρε παιδιά, αλλά δέκα μέρες πριν δεν λέγαμε ότι η ομάδα πάει για μετάλλιο;  Δεν ήταν όλοι μα όλοι βέβαιοι ότι αυτό το υλικό είναι καταπληκτικό; Δεν γινόντουσαν αφιερώματα στην ομάδα αυτή που βασίζονταν στη βεβαιότητα ότι είναι η καλύτερη που έχουμε από τον καιρό της Σαϊτάμα; Δεν ήταν ο Σκουρτόπουλος ένας «τίμιος εργάτης της ομοσπονδίας» που έκανε «υποδειγματική δουλειά στα παράθυρα»; Τι έγινε τελικά;

Αυτό είναι το σύμπτωμα

Εχω μια άλλη ανάγνωση για όσα συμβαίνουν στην Εθνική μπάσκετ τα δέκα τελευταία χρόνια και λυπάμαι αλλά δεν συμφωνώ με τα τεχνικά πορίσματα των περισσότερων αναλύσεων, γιατί πιστεύω πως βασίζονται σε λάθος βάσεις: το πρόβλημα της Εθνικής δεν είναι ότι αποκλείστηκε γιατί έχασε από τους Βραζιλιάνους και δεν κέρδισε με όσους πόντους έπρεπε τους Τσέχους – αυτό είναι το σύμπτωμα. Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια της κατηφόρας χρησιμοποιείται κάθε επικοινωνιακή συνταγή για να προκύψει αρχικά και να δικαιολογηθεί στη συνέχεια μια τεράστια φούσκα. Όλοι (διοικούντες, προπονητές, παίκτες, δημοσιογράφοι κτλ) εντός της φούσκας είναι απόλυτα ευχαριστημένοι. Και η ζωή συνεχίζεται.

Η Εθνική μας έχει όλα τα δομικά προβλήματα που μετά τον αποκλεισμό υπεραναλύθηκαν. Δεν τα απόκτησε όμως χθες: τα έχει καιρό τώρα. Πλην του Γιάννη οι υπόλοιποι ψηλοί για διαφορετικούς λόγους μπορούν να δώσουν λίγα. Σουτέρ όντως δεν υπάρχουν, άλλο αν κάποιοι από δαύτους παίρνουν συμβόλαια αστεριών του NBA για να σουτάρουν με 30% στο τρίποντο. Οσο για τους περιφερειακούς μας, όσο καλοί είναι με την μπάλα στα χέρια, τόσο αδύναμοι και ευάλωτοι είναι στην άμυνα: χθες ο Σατοράνσκι και ο απίθανος Μποχάτσικ έβαλαν 38 πόντους. Η Εθνική μας αποτελείται κατά βάση από αστέρια της Ευρωλίγκας, που είναι μια διοργάνωση για να περνάμε εμείς καλά, αλλά στην οποία παίζουν όσοι στο ΝΒΑ δεν μπορούν να βρουν δουλειά: εκεί στη Μέκκα του μπάσκετ παίζει μόνο ο Γιάννης – όσοι άλλοι δικοί μας πήγαν γύρισαν με κατεβασμένα τα φτερά λόγω ανεπάρκειας και μερικοί λένε ότι δεν θέλουν και να πάνε γιατί είναι πάντα καλύτερα να είσαι πρώτος στο χωριό. Αλλά τα χωριά δεν βγάζουν κοσμοπολίτες. Υπάρχει περίπτωση το Μουντομπάσκετ να το κερδίσει ομάδα στην οποία δεν θα υπάρχουν πέντε παίκτες του ΝΒΑ; Πολύ αμφιβάλω.

Με τη συμφωνική ορχήστρα

Δεν ήταν για πέταμα η ομάδα που πήγε στην Κίνα βέβαια, αλλά για να έχει μια τύχη να διακριθεί έπρεπε να έχει δουλέψει τελείως διαφορετικά. Χρειαζόταν ένας προπονητής που να μαστιγώνει τους παίκτες, πολλή δουλειά για να υπάρξει σκληράδα, και κυρίως μεγάλη ταπεινότητα. Τι κάναμε εμείς; Με τη συμφωνική ορχήστρα των διαιτητών του τουρνουά Ακρόπολις κατασκευάσαμε ένα φαβορί για μετάλλιο που δεν υπήρχε! Γιατί; Γιατί οι Αμερικάνοι πήγαν με τα τρίτα, οι Σέρβοι και οι Ισπανοί έχουν ελλείψεις και οι Γάλλοι και οι Αυστραλοί δεν φοβίζουν: κυρίως όμως αυτό έγινε γιατί οι αντίπαλοι της Εθνικής έμοιαζαν και ήταν εύκολοι τουλάχιστον μέχρι τη φάση των οκτώ. Οντως ήταν, αλλά για μια κανονική ομάδα.

Ηταν κανονική ομάδα η Εθνική μας; Αν πιστέψω όσα από τους ειδικούς ακούγονται μετά τον αποκλεισμό, μόνο τέτοια δεν ήταν. Αλλά η έλλειψη της κανονικότητας της οφείλεται στην προκειμένη περίπτωση στο γεγονός ότι δεν προσπάθησε καθόλου να κρύψει τις αδυναμίες της. Μια ομάδα πρέπει αυτές πρώτα να γνωρίζει: αν δεν τις γνωρίζει, αυτοκαταστρέφεται από την έπαρση. Χθες με τους Τσέχους η Εθνική μας έφτασε στο +10 πέντε λεπτά πριν το τέλος. Η Εθνική μας έχει μέτριους σουτέρ και μέτρια ποσοστά στο τρίποντο, αλλά οι παίκτες της έχουν άλλη ιδέα για τον εαυτό τους – ο προπονητής έτσι κι αλλιώς ήταν μια καλή νταντά για φίρμες. Μετά το +10, στα δυο επόμενα λεπτά έγιναν τέσσερες προσπάθειες για τρίποντο (από τον Θανάση, τον Μπουρούση, τον Παπαπέτρου και τον Καλάθη) – όλες όχι γιατί έλειπε το καθαρό μυαλό, αλλά γιατί ο καθένας ανέλαβε το ρόλο του ήρωα. Περιττό να πω ότι κανείς δεν ευστόχησε.

Η Εθνική μας έπρεπε από την αρχή του τουρνουά να πιέσει, να τρέξει, να ρίξει ξύλο, αλλά αυτά τα κάνουν ομάδες που γνωρίζουν τα όρια των δυνατοτήτων τους. Εμείς στη φούσκα μας είχαμε τόσες πολλές ώστε πήγαμε στην Κίνα για μετάλλιο – γιατί κάναμε πάρτι στο Ακρόπολις. Και γιατί έχουμε συμπεριφορά ομάδας all star, ενώ αληθινό σταρ έχουμε μόνο ένα. Τον οποίο μάλιστα τον βάλαμε να κάνει σκριν για να σουτάρει ο Λαρεντζάκης σαν να είναι ο Βασίλης ο Λυπιρίδης που άνοιγε διάδρομο στο Σούμποτιτς.

Μπάσκετ ιδιωτικής πρωτοβουλίας

Η εθνική μας έπρεπε να είναι σκληρή και γρήγορη. Ηταν soft και έπαιζε μπάσκετ ιδιωτικής πρωτοβουλίας: στην επίθεση ειδικά το σύστημα ήταν συνήθως το «κάνω ό,τι με φωτίσει ο Θεός». Γυρίζει σπίτι γιατί είναι μία ομάδα φτιαγμένη από ανθρώπους με σκουριασμένα μυαλά, η σχέση των οποίων με το μοντέρνο μπάσκετ είναι μικρή – τους ενδιαφέρει μόνο η διαιτησία. Χθες με το που τελείωσε το παιχνίδι έστειλαν επιστολή στη FIBA για να τιμωρηθούν οι διαιτητές. Προσοχή: το έκαναν οι ίδιοι άνθρωποι που πιστεύουν ότι η διαιτησία του ελληνικού πρωταθλήματος δεν είναι πρόβλημα! Τα δύο επιθετικά φάουλ που δόθηκαν στο Γιάννη Αντετοκούμπο είναι πιθανότατα ανύπαρκτα, αλλά αυτό που έγινε το λες και θεία δίκη. Αν ποτέ ξαναρχίσουμε να θεωρούμε το μπάσκετ σημαντικότερο από τους διαιτητές του, μπορεί να έχουμε και επιτυχίες, αλλά αλλάζουν οι άνθρωποι μυαλά, όταν μάλιστα έχουν περάσει και τα χρόνια;

Πάντοτε πίστευα ότι η ξεροκεφαλιά είναι βαριά γεροντική πάθηση. Θα μιλήσουμε για αυτή προσεχώς…