Η συγκλονιστική αφήγηση από τη Διδώ Σωτηρίου του δράματος των προσφύγων

13:26 12/11/2019 - Πηγή: In.gr

Το προσφυγικό – μεταναστευτικό αναδεικνύεται σε κορυφαίο θέμα για τη χώρα και για την κυβέρνηση. Πέρα από τις διαχρονικές αδυναμίες του πολιτικού συστήματος να αντιμετωπίσει -τουλάχιστον με ευαισθησία- το πρόβλημα και τις άναρθρες κραυγές των ακροδεξιών, αυτό που δεν θα πρέπει να ξεχνούν όλοι είναι ότι η προσφυγιά έχει και ελληνικό χρώμα.

Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά το πώς αντιμετωπίστηκαν οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας μετά την μικρασιατική καταστροφή. Καλό είναι να θυμόμαστε ότι οι πρόσφυγες και μετανάστες, όπου Γης, είναι πρώτα άνθρωποι.

Και κανείς δεν θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα

εκείνες τις τραγικές καταστάσεις που έζησαν οι πρόσφυγες φεύγοντας από τα σπίτια τους για να έρθουν στα… πάτρια εδάφη, από τη Διδώ Σωτηρίου.

https://tv.in.gr/uploads/20191111/193802_alterego-tanea-16112019-30_low_bitrate.mp4

Το Σάββατο με «ΤΑ ΝΕΑ», Μικρασιατική Καταστροφή και Ελληνική Κοινωνία & Λεξικό Ελληνικών Συντομογραφιών

Μία μοναδική ιστορική προσφορά, αυτό το Σάββατο με ΤΑ ΝΕΑ

Μικρασιατική Καταστροφή και Ελληνική Κοινωνία

Πώς η Ελλάδα του ’20 υποδέχτηκε και αφομοίωσε τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας

Τα διδάγματα, τα ιστορικά γεγονότα, τα γκρίζα σημεία

Με τη σφραγίδα του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών

———————————————————————————————————-

Η γνωστή συγγραφέας είχε γράψει:

«Αρχίσαμε να βαδίζουμε πιασμένοι απ’ το χέρι, κοντά ο ένας στον άλλον, χαμένοι, μουδιασμένοι, δισταχτικοί, σαν να ’μαστε τυφλοί και δεν ξέραμε πού θα μας φέρει το κάθε βήμα που αποτολμούσαμε. Γυρεύαμε ξενοδοχείο στο λιμάνι για ν’ ακουμπήσουμε και να περιμένουμε τους δικούς μας. Όπου κι αν ρωτούσαμε, παίρναμε την ίδια στερεότυπη απόκριση:

– Απ’ τη Σμύρνη έρχεστε; Δε δεχόμαστε πρόσφυγες.

– Μα, θα σας πληρώσουμε καλά, ανθρώποι του Θεού, έλεγε η θεία Ερμιόνη.

Εκείνοι επέμεναν στην άρνησή τους:

– Τι θέλαμε, τι γυρεύαμε να ’ρθούμε σε τούτον τον αφιλόξενο τόπο, έλεγε η κυρία Ελβίρα. Τι θέλαμε, τι γυρεύαμε να χωριστούμε από τους άντρες μας!

Στο τέλος βρέθηκε ένας αναγκεμένος* ξενοδόχος και μας έδωσε ένα σκοτεινό, άθλιο δωμάτιο με έξι κρεβάτια. Για πότε γινήκαμε πραγματικοί πρόσφυγες δεν το καταλάβαμε. Μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα όλος ο κόσμος αναποδογύρισε. Βαπόρια φτάναν το ένα πίσω από τ’ άλλο και ξεφόρτωναν κόσμο, έναν κόσμο ξεκουρντισμένο, αλλόκοτο, άρρωστο, συφοριασμένο, λες κι έβγαινε από φρενοκομεία, από νοσοκομεία, από νεκροταφεία. Έπηξαν οι δρόμοι, τα λιμάνια, οι εκκλησίες, τα σκολειά, οι δημόσιοι χώροι. Στα πεζοδρόμια γεννιόνταν παιδιά και πέθαιναν γέροι.

Ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι βρεθήκανε ξαφνικά έξω από την προγονική τους γη. Παράτησαν σκοτωμένα παιδιά και γονιούς άταφους. Παράτησαν περιουσίες, τον καρπό στα δέντρα, το φαΐ στη φουφού*, τη σοδειά στην αποθήκη, το κομπόδεμα στο συρτάρι, τα πορτρέτα των προγόνων στους τοίχους. Και βάλθηκαν να τρέχουν, να φεύγουν κυνηγημένοι απ’ το τούρκικο μαχαίρι και τη φωτιά του πολέμου. Και λογίζονταν τυχεροί που αντάλλαξαν το έχει τους*, την πατρίδα τους, το παρελθόν τους με μια στάλα σιγουριά… Άρπαξαν βάρκες, καΐκια, σχεδίες, βαπόρια και πέρασαν τη θάλασσα σ’ έναν ομαδικό, φοβερό ξενιτεμό. Κοιμήθηκαν αποβραδίς νοικοκυραίοι στον τόπο τους και ξύπνησαν φυγάδες, θαλασσοπόροι, άστεγοι, άποροι, αλήτες και ζητιάνοι στα λιμάνια του Πειραιά, της Σαλονίκης, της Καβάλας, του Βόλου, της Πάτρας.

Ενάμισι εκατομμύριο αγωνίες και οικονομικά προβλήματα ξεμπάρκαραν στο φλούδι της Ελλάδας*, με μια θλιβερή ταμπέλα κρεμασμένη στο στήθος: «Πρόσφυγες!». Πού ν’ ακουμπήσουν οι πρόσφυγες; Τι να σκεφτούν; Τι να ξεχάσουν; Τι να πράξουν; Πού να δουλέψουν; Πώς να ζήσουν;

Τρέμαν ακόμα από το φόβο. Τα μάτια τους ήταν κόκκινα απ’ το αιμάτινο ποτάμι της κόλασης που διάβηκαν. Και σαν πάτησαν σε στέρεο έδαφος, μετρήθηκαν να δουν πόσοι φτάσανε και πόσοι λείπουν. Κι οι ζωντανοί δεν το πιστεύανε, μόνο άπλωναν τα χέρια τους στο κορμί τους και το ψάχνανε, για να βεβαιωθούνε πως δεν ήταν βρικόλακες. Και ψάχναν και για την ψυχή τους, να δουν αν ήταν στη θέση της. Μ’ αυτή ήταν άφαντη. Είχε μείνει πίσω στην πατρίδα, κοντά στους αγαπημένους νεκρούς και στους αιχμαλώτους, κοντά στα σπιτάκια, στα χωράφια, στις δουλειές και στα καζάντια…*

Μικροί μεγάλοι στριμωχνόμαστε στις παραλίες αποβλακωμένοι, άβουλοι, με μια έμμονη ιδέα ο καθένας, κι άλλος με μια άνοια αποκρουστική. Οι πιο τυχεροί ξεδίναν, γιατί κλαίγανε και βρίζανε και μούγκριζαν από πόνο…….

– Πώς κάνουν έτσι οι άνθρωποι! Τι τους έπιασε και το χάσαν πάλι το τσερβέλο*;