Ιστορίες από το μέλλον…

19:20 13/6/2020 - Πηγή: In.gr

Το ντοκιμαντέρ «Ο δρόμος προς το Κογκρέσο» – πρωτότυπος τίτλος, Knock Down the House παραγωγής 2019 διαρκεί 1 ώρα και 27 λεπτά. Δημιουργός του ντοκιμαντέρ – που είναι διαθέσιμο στη πλατφόρμα του Netflix- είναι η Rachel Lears. Η τελευταία επέλεξε να φτιάξει ένα ντοκιμαντέρ για τους εκτός των τειχών υποψηφίους βουλευτές και γερουσιαστές – υποψηφίους που δεν έχουν στη διάθεση τους ούτε αμέτρητα κεφάλαια, ούτε την υποστήριξη των πολιτικών ελίτ και των καθιερωμένων media.

H

Lears επέλεξε να παρακολουθήσει από κοντά την καμπάνια 4 γυναικών για τις Προκριματικές Εκλογές των Δημοκρατικών το 2018. Μεταξύ αυτών των γυναικών υποψηφίων – από τα κάτω- συμπεριέλαβε και την καμπάνια της Alexandria Ocasio-Cortez. Το τελικό πλάνο της ταινίας έχει να κάνει με την Alexandria και τον σύντροφο της στον περίβολο του Κογκρέσου αμέσως μετά την νίκη της απέναντι στον ισχυρό παράγοντα των Δημοκρατικών Joe Crowley στην 14η Περιφέρεια της Νέας Υόρκης που συμπεριλαμβάνει γειτονιές του Bronx και του Queens.

Στο σημείο αυτό μια μικρή παρένθεση. Το ντοκιμαντέρ έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance τον Ιανουάριο του 2019, πουλήθηκε στο Netflix για 10 εκατομμύρια δολάρια  και κυκλοφόρησε για τους συνδρομητές της πλατφόρμας την 1η Μαΐου 2019.

Η Alexandria Ocasio-Cortez (γεννημένο το 1989) ακτιβίστρια και εργαζόμενη part time  ως σερβιτόρα είναι η νεότερη σε ηλικία γυναίκα του Κογκρέσου των ΗΠΑ. Ανήκει στο Δημοκρατικό Κόμμα αν και βρίσκεται στο μικρό πυρήνα των στελεχών των Democratic Socialists of America.

Μπορεί να διαφωνεί κανείς με τις θέσεις, τις επιλογές και τις συμπεριφορές της ως βουλευτού αλλά αυτό – νόμιμο και δίκαιο- δεν σημαίνει ότι το κατόρθωμα της πρέπει να υποτιμάται ή να απαξιώνεται…

Τόσο η καμπάνια της απέναντι στον ισχυρό Joe Crowley, όσο και η νίκη της στις γειτονιές του Bronx και του Queens έχουν ξαναβάλει στο τραπέζι τη συζήτηση για το ρόλο της πολιτικής και των πολιτικών στις Δημοκρατίες της Δύσης στην μετα- μεταμοντέρνα εποχή … Η δολοφονία του αφρο-αμερικανού George Floyd στην Μινεάπολη – τη μεγαλύτερη πόλη της Πολιτείας της Μινεσότας- ήρθε απλώς να χρωματίσει με ιδιαίτερο τρόπο αυτή την ανοιχτή συζήτηση.

Μια ακόμη παρένθεση: Ο συγγραφέας John Higgs στο βιβλίο του «Το Μέλλον Αρχίζει Εδώ και Τώρα» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση του Ανδρέα Παππά)  επισημαίνει: «Σίγουρα ο κόσμος δεν θα κατοικείται στο μέλλον αποκλειστικά και μόνο από συμπονετικούς μαχητές  της δικαιοσύνης. Το ατομικό συμφέρον, η ανιστότητα, η απροθυμία για αλλαγές δεν πρόκειται να εξαφανιστούν. Οι άνθρωποι θα εξακολουθήσουν να γίνονται πιο γκρινιάρηδες, πιο κυνικοί και πιο επιφυλακτικοί απέναντι στις αλλαγές καθώς γερνάνε. Οι κουλτούρες που θεωρούν τον ατομικισμό μείζον στοιχείο της ταυτότητάς τους θα τα βρουν σκούρα με τις επικείμενες αλλαγές. Θα υπάρξουν φολογερές διαφωνίες και ιδεολογικές μάχες όπως γινόταν ανέκαθεν. Αλλά οι αξίες και ο δικτυακός τρόπος σκέψης που χαρακτηρίζουν τα παιδιά μας θα παίξουν κρίσιμο ρόλο σε αυτές τις διαφωνίες. Δεν χρειάζεται κάποια τεράστια μετατόπιση για να περάσουμε από την παλιά προσέγγιση στην πολιτική σε μια άλλη, καινούργια.

Αντίδραση στις αλλαγές

Προς το παρόν, με την άνοδο του εθνικιστικού λαϊκισμού που οδήγησε στον Τράμπ και στο Brexit, και ο οποίος αλληθωρίζει σαφώς προς τις παλαιότερες γενιές, βλέπουμε προσεγγίσεις του 20ου αιώνα να αντιδρούν και να προσπαθούν να αποτρέψουν τις επικείμενες αλλαγές. Πρόκειται για το τελευταίο προπύργιο μιας ατομικιστικής , φονταμενταλιστικής, μονόπλευρης προσέγγισης , η οποία ζητά περισσότερα τείχη και απομόνωση, σαν τον βασιλιά Κανούτο που διέταξε τα κύματα να υποχωρήσουν. Οι νέοι δεν βλεπουν κάτι ελκυστικό σε αυτή τη στάση. Και σίγουρα, δεν βλέπουν καν κάτι αποτελεσματικό».

Στην εισαγωγή του βιβλίου ο Higgs παρουσιάζει τα νέα δεδομένα της εποχής μας – αν τα διαβάσει κανείς με ψυχραιμία και νηφαλιότητα πνεύματος θα διαπιστώσει το πελώριο έλλειμμα που παρουσιάζει ο δημόσιος λόγος των πολιτικών αλλά και το περιεχόμενο μιας ενεργητικής πολιτικής υπέρ των συμφερόντων της πλειοψηφίας των πολιτών. Μια νέα ουτοπία θα πείτε και ίσως δεν θα έχετε άδικο… Αλλά, η ίδια η πολιτική είναι η υπέρβαση της ουτοπίας προς όφελος των πολιτών και του μέλλοντος της κοινωνίας.

Με άλλα λόγια, ερωτήσεις όπως εκείνες: «ποιους εκπροσωπούν οι πολιτικοί» ή «ποιων τα συμφέροντα προωθούν και υπερασπίζονται» έχουν ξεχωριστό νόημα.

Ο 50αρης Higgs – συγγραφέας, µυθιστοριογράφος, δηµοσιογράφος και ιστορικός- ζει με τη σύντροφο του και τα δύο παιδιά τους στο Μπράιτον της Αγγλίας και ειδικεύεται , όπως διαβάζει στο εκδοτικό σημείωμα, «στην ανίχνευση αφηγηµάτων που έχουν µείνει κρυµµένα στις σκοτεινές γωνιές της ιστορίας και του πολιτισµού µας και µπορούν να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουµε τον κόσµο».

Και η πολιτική είναι ένα αφήγημα – ανάλογα με τον συγγραφέα δηλαδή τον πολιτικό. Αν το αφήγημα προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από τη σύνθεση των ευρημάτων μια εταιρείας δημοσκοπήσεων (και αφορά περιοριστικά τη στιγμή της έρευνας) καθώς και τις υποδείξεις/συμβουλές μιας εταιρείας δημοσίων σχέσεων τότε καλύτερα να ξεχαστεί στα συρτάρια ενός γραφείου. Ο ρόλος των δημοσκόπων ή των συμβούλων είναι ξεχωριστός και ιδιαίτερος από τη στιγμή που υπάρχει ένας πολιτικός έτοιμος να αναμετρηθεί με την εποχή και τις προκλήσεις της, δίνοντας έμφαση στο περιχόμενο της δράσης του και όχι στην εικόνα. Ο γενικής χρήσης πολιτικός που έχει επενδύσει στο profile του αλλά αγνοεί την πραγματικότητα του «έξω κόσμου» δεν είναι χρήσιμος στις μέρες μας…

Τί τα θές τι τα γυρεύεις… Γνωρίζετε αρκετά μέλη της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη που θα μπορούσαν να συνομιλήσουν επί ίσοις όροις με συγγραφείς / διανοητές όπως για παράδειγμα ο Harari ή ο Higgs; Να πω για τα δάκτυλα του ενός χεριού θα γίνω κακός και δεν θέλω…

«Φεύγοντας» από την επικράτεια του Μεγάρου Μαξίμου – Κυριάκος Μητσοτάκης και συνεργάτες- και κατευθυνόμενος προς το ευρύ πεδίο των παραγωγικών υπουργείων δεν έχω παρά να σκεφτώ υπουργούς όπως ο Κυριάκος Πιερρακάκης που έχει επιλέξει να μιλούν για εκείνον και την ομάδα των συνεργατών του τα έργα που τελειώνουν και όχι τα παχιά λόγια μιας διακήρυξης…

Ο Πιερρακάκης δεν είναι ούτε ακτιβιστής, ούτε πολύ περισσότερο ένας απολιτίκ τεχνοκράτης – αποτελεί ένα καλό παράδειγμα πολιτικής εκπροσώπησης στο μετα- μεταμοντέρνο κόσμο μας. Άλλωστε, οι ενέργειες και οι δράσεις του ίδιους και της ομάδας των συνεργατών του διαμορφώνουν την νέα ταυτότητα του ψηφιακού πολίτη δίνοντας νόημα και αξία τόσο στις πολιτικές ταυτότητες όσο και το περιεχόμενο της πολιτικής.