Καραμέλες από ξένους

18:13 13/6/2019 - Πηγή: In.gr

Oχρόνος μάς σμιλεύει με έναν αργό αλλά επίμονο ρυθμό.

Είμαστε μία χούφτα πηλός που το σχήμα του και η πυκνότητά του παγιώνονται πολύ νωρίς και από ‘κεί και πέρα κάτι μικροαλλαγές μόνο μπορεί να επιφέρει ο πανδαμάτωρ… Στρογγυλέματα και καινούργιες μικρές γωνίες, κάποια μικροσουλουπώματα που αποκαλούνται πείρα.

Παρατηρώντας τους ανθρώπους που μεγαλώνουμε μαζί, είτε από πολύ κοντά είτε από κάποια απόσταση, αλλά σε παράλληλη πορεία, συνήθως διακρίνω δύο δυνάμεις να λειτουργούν, ας πούμε μία κεντρομόλος και μία φυγόκεντρος.

Η μία κατηγορία φανατίζεται, σκληραίνει, γίνεται σχεδόν

μισαλλόδοξη, αγριεύει. Η άλλη γίνεται πιο μετριοπαθής, βρίσκει το δίκιο του άλλου, προσπαθεί να λειτουργήσει ενωτικά. Ενας πρώτος αλλά σχετικά εύκολος και βιαστικός διαχωρισμός, τοποθετεί τους δεύτερους στη σωστή, στην ώριμη πλευρά και τους πρώτους στη γραφική έως επικίνδυνη. Ετσι ακούγεται, και αυτός μάλλον είναι ο κανόνας, αλλά υπάρχουν αρκετές γκρίζες περιοχές, άδηλοι τόποι, τόσο στους μεν όσο και στους δε.

Κάποιες φορές, οι οργισμένοι είναι οι πιο ταλαιπωρημένοι, οι πραγματικά σπασμένοι, που δεν είχαν την αρματωσιά να διαχειριστούν με άλλον τρόπο τα οριστικά τους κατάγματα πέρα από το δείξουν ή να επινοήσουν ενόχους για να ξεσπάσουν. Δεν τους αδικείς, νιώθουν αμετάκλητα ηττημένοι και λειτουργούν με έναν σπασμωδικό τρόπο, πλην όμως όχι υστερόβουλο και σίγουρα όχι «πληρωμένο» από όσους βολεύονται από την ύπαρξη τέτοιων μεγάλων ομάδων πολιτών.

Αλλά όπως μπορεί κάποιος να βρει «ελαφρυντικά» σε αυτούς, έτσι μπορεί να βρει και «ύποπτες» προθέσεις στους άλλους, τους ώριμους. Η σημαντικότερη είναι η παραίτηση που βαφτίζεται διαλλακτικότητα. Ξέπνοοι από την προσπάθεια, δειλοί μπροστά σε οποιαδήποτε καινούργια απόπειρα, κουρασμένοι από τις απανωτές ματαιώσεις εκείνων που πίστευαν πως ήταν εύκολο να γίνουν αλλά δεν έγιναν. Εχουν αποσυρθεί από την κυκλοφορία επί της ουσίας, αλλά επειδή αυτό είναι κάτι που δεν το παραδέχεσαι εύκολα, πιστώνονται μόνοι τους τον ρόλο της ψύχραιμης φωνής. Δεν ξέρω πώς τους ξεχωρίζεις, μόνο αν τους ζήσεις από κοντά.

Για τους επώνυμους, τους προβεβλημένους, είναι κάπως πιο εύκολο. Δεν χρειάζονται δα και ιδιαίτερες σπουδές για να διακρίνεις στα τηλεοπτικά πάνελ ποιοι έχουν το μαχαίρι στα δόντια και ονειρεύονται αίμα γιατί σε μια κοινωνία ανεκτική δεν έχουν κανέναν ρόλο και καμία χρησιμότητα και ποιοι – ελάχιστοι – παλεύουν σε ένα τελείως αφιλόξενο έως εχθρικό περιβάλλον να μιλήσουν πολιτικά, να βρουν τις τομές μας, να μοιραστούν. Υπάρχουν σε όλα τα δημοκρατικά κόμματα.

Θυμάμαι που υποστηρίζαμε πριν – όχι και πάρα πολλά – χρόνια πως πιάσαμε πάτο όταν γέμιζε η Βουλή από όσους είχαν παίξει στη «Λάμψη». Πού να ξέραμε πως εκείνο ήταν το καλό σενάριο!

Σήμερα,  μέσα σε μία απομαγεμένη πραγματικότητα, με τη μαγεία, τη φαντασία και το όνειρο να θεωρούνται βαρίδια και αποτυχημένες θεωρίες και να ενοχοποιούνται πίσω από τον αδέξια μισαλλόδοξο χαρακτηρισμό «ιδεολογική ηγεμονία», βλέπουμε τις παγωμένες γκριμάτσες των «πετυχημένων» που μας περιμένουν στο σχόλασμα να μας δώσουν καραμέλες.

Ο κ. Οδυσσέας Ιωάννου είναι συγγραφέας – στιχουργός.