Κέρδισε τη μάχη της αξιοπρέπειας

06:15 23/1/2019 - Πηγή: In.gr

Ας καταφύγουμε λίγο στην πολιτική φαντασία, έτσι, ως άσκηση. Πριν ξεκινήσει, λέει, τις διαπραγματεύσεις για το Μακεδονικό, ο Αλέξης Τσίπρας καλεί τους πολιτικούς αρχηγούς και τους εκθέτει τους προβληματισμούς του. Τα βάζουν κάτω, βλέπουν πού συμφωνούν και πού διαφωνούν, καταλήγουν στον εθνικό κοινό παρονομαστή, χαράσσουν τις εθνικές κόκκινες γραμμές και εξουσιοδοτούν τον υπουργό Εξωτερικών να αρχίσει διερευνητικές επαφές. Η ίδια συναίνεση ακολουθείται σε όλη τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων.

Κι όταν επιτυγχάνεται συμφωνία, ψηφίζεται από το Κοινοβούλιο με μεγάλη πλειοψηφία.

Γίνονται αυτά; Ναι, στη Σουηδία, και για την ακρίβεια στη Σουηδία που ξέραμε και αγαπούσαμε, πριν πλακώσουν οι ακροδεξιοί. Στην Ελλάδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός δεν θα αναλάμβανε ποτέ μια τέτοια πρωτοβουλία γιατί δεν ταιριάζει με το πολιτικό του DNA. Κι αν ποτέ έκανε την υπέρβαση, θα έπεφτε σε τοίχο, αφού ο συγκεκριμένος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έβρισκε πάντα μια δικαιολογία να αρνηθεί μια επί της ουσίας συζήτηση, γνωρίζοντας ότι σε αντίθετη περίπτωση θα έχανε το κόμμα.

Η μεγαλύτερη ευθύνη για τη σημερινή πόλωση ανήκει φυσικά στον πρώτο. Ο δεύτερος, όση υποκρισία κι αν μπορεί να του καταλογίσει κανείς, έχει κάθε δίκιο να διαμαρτύρεται για μεθοδεύσεις. Εν τέλει όμως και οι δύο δικαιώνονται: τα κόμματά τους παραμένουν αλώβητα. Το ίδιο κατορθώνει και η Φώφη Γεννηματά, αν λάβει κανείς υπόψη του ότι το ΚΙΝΑΛ αποτελούσε εξ αρχής ένα τεχνητό κατασκεύασμα και η διάλυσή του, αν όχι προδιαγεγραμμένη, ήταν πάντως αναμενόμενη. Κατά τα άλλα, το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ-ενωμένο-δυνατό, μπετόν αρμέ δηλαδή, και εκτός απροόπτου θα είναι στην επόμενη Βουλή. Τι άλλο θέλει;

Η τραγική φιγούρα των ημερών είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης. Ο επικεφαλής του Ποταμιού έχει δεχθεί πολλές επικρίσεις για τον τρόπο που πολιτεύτηκε τα τελευταία χρόνια. Υπήρξε συνήθως συγκεντρωτικός, συχνά παρορμητικός, και ενίοτε αντιφατικός. Κλώτσησε πολλές φορές την καρδάρα με το γάλα και χρειάστηκε να την ξαναγεμίσει από την αρχή. Αλλά εκεί που κλήθηκε να δώσει τις πιο δύσκολες εξετάσεις, εκεί που χρειάστηκε να διαλέξει ανάμεσα στο κόμμα και τη χώρα, πήρε άριστα.

Θα ήταν εύκολο για τον Θεοδωράκη να επιλέξει μια στάση που έχουν υιοθετήσει τελευταία κάποιοι διανοούμενοι: αυτή η συμφωνία είναι του Τσίπρα, έχει τις 151 ψήφους για να την περάσει, κι αν δεν τις έχει ας πρόσεχε, εγώ πάντως απέχω. Μπορεί έτσι να διατηρούσε για λίγο καιρό την κοινοβουλευτική του ομάδα, αν και οι φυγόκεντρες τάσεις αργά ή γρήγορα θα εκδηλώνονταν ξανά. Δεν το έκανε. Δεν άνοιξε από την αρχή όλα τα χαρτιά του μήπως και καθυστερήσει λίγο τις επιθέσεις και τους χαρακτηρισμούς που γνώριζε ότι θα δεχόταν. Αλλά στην πραγματικότητα δεν δίστασε ποτέ.

Στον βασικό του στόχο, να τα αλλάξει όλα χωρίς να γκρεμίσει τη χώρα, το Ποτάμι απέτυχε. Κέρδισε όμως τη μάχη της αξιοπρέπειας.