Μια αντιπολίτευση που αυτοοικτίρεται

06:27 15/10/2019 - Πηγή: In.gr

Δεν είναι μόνο η φύση, είναι και η πολιτική που απεχθάνεται το κενό. Κι αφού από το Μάτι έως τη Μόρια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κήρυξε το τέλος της αντιπολίτευσης στην αντιπολίτευση, κάποιος άλλος έπρεπε να κάνει τη δουλειά. Κάποιος έπρεπε να αντιπολιτευτεί την αντιπολίτευση και την προηγουμένη κυβέρνηση. Και τη δουλειά ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η αλήθεια είναι πως είναι από εκείνες τις δουλειές που, πολιτικά μιλώντας πάντα, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «βρώμικες». Ειδικά σε αυτήν την περίπτωση, η δουλειά έχει και μια υπαρξιακή

διάσταση: Γιατί αντιπολιτεύεται κανείς τον εαυτό του; Από αμηχανία; Από απλή συνήθεια; Ή, ακόμη χειρότερα, από βαρύ εθισμό; Θα μπορούσε. Αν λάβει υπόψη του κανείς πως ο ΣΥΡΙΖΑ σπατάλησε ως κυβέρνηση χρόνο και δυνάμεις για να αντιπολιτευτεί την τότε αντιπολίτευση, τότε μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα πως και στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που κόβονται πολύ δύσκολα.

Αλλά πώς αντιπολιτεύεται κανείς τον εαυτό του; Αν διαθέτει την τεχνογνωσία, μάλλον εύκολα. Στήνεις, για παράδειγμα, στον τοίχο την κυβέρνηση όταν φέρνει προς ψήφιση τις συμβάσεις για τους υδρογονάνθρακες, ακόμη και αν είσαι εσύ που τις είχες επεξεργαστεί ως κυβέρνηση. Γι’ αυτές τις συμβάσεις, τις δικές της συμβάσεις, η αντιπολίτευση δήλωσε «παρών» στη Βουλή, ενώ τέσσερις βουλευτές της ψήφισαν «όχι» κι ένας πρότεινε να ζητήσουν συγγνώμη από τους πολίτες.

Ηταν και πάλι στη Βουλή όταν, σύμφωνα με τον υπουργό Γεωργιάδη, η αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε ένα άρθρο του νέου αναπτυξιακού νόμου, το οποίο όμως είχε μεταφερθεί αυτούσιο από νόμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Οι υπόλοιπες σκηνές του δράματος παίχτηκαν εκτός Βουλής. Στη μία σκηνή ο χώρος ήταν αυτός της παρουσίασης απολογητικού πονήματος του Αριστείδη Μπαλτά και πρωταγωνιστής ο Νίκος Βούτσης που είπε ότι το κόμμα του δεν ήταν έτοιμο να κυβερνήσει το 2015.

Ηταν ο Στέλιος Κούλογλου που ανέλαβε να εξηγήσει στο στούντιο του One Channel αυτό που υπονόησε ο Βούτσης. «Το 2014», είπε, «δεν έπρεπε να υπάρχει εκβιασμός των πολιτικών εξελίξεων με την προεδρική εκλογή. Επρεπε ο Σαμαράς να κάνει όλη τη βρώμικη δουλειά. Δηλαδή να πάρει αυτός όλα τα μέτρα. Ή θα έπεφτε ή, αν δεν έπεφτε, θα έχανε τις εκλογές στο τέλος του 2015. Ο Σαμαράς είχε πει ότι θα προκήρυσσε εκλογές νωρίτερα. Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε προετοιμαστεί καλύτερα, θα είχε αξιοποιήσει τον χρόνο και δεν θα είχε χρειαστεί να κάνει συμμαχία με τους ΑΝΕΛ, που αποδείχθηκε πολιτικά δαπανηρό».

Η ανάλυση είναι σωστή. Αν είχε κάνει ο Σαμαράς τη βρώμικη δουλειά των μέτρων τότε, δεν θα χρειαζόταν να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα τη βρώμικη δουλειά της αντιπολίτευσης στην αντιπολίτευση. Θα κυβερνούσε, ενδεχομένως, ακόμη, έτσι όπως θα ήθελε να είχε κυβερνήσει ή όπως κυβερνά τώρα η ΝΔ: Οπωσδήποτε πιο γενναιόδωρα από την οικονομική πολιτική που επιβάλλει ένα τρίτο Μνημόνιο και με μεγαλύτερο ηθικό πλεονέκτημα από αυτό που σπαταλά κανείς συμμαχώντας με τους Καμμένους.

Να γιατί φτάνει λοιπόν κανείς να αντιπολιτεύεται τον εαυτό του. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πλήρωσε απλώς τη βιασύνη του για την εξουσία αλλά κάτι που, έπειτα από τέσσερα χρόνια συριζαϊκής διακυβέρνησης, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως λαιμαργία. Αυτό όμως δεν είναι το μοναδικό θανάσιμο αμάρτημά του. Γιατί τώρα που δεν μπορεί να ικανοποιήσει τη λαιμαργία του, τι μένει; Ο φθόνος. Ο φθόνος και ο αντιπολιτευτικός αυτοοικτιρμός.