Ο Γιώργος Δικαίος και το «Ξύπνημα της άνοιξης»

11:30 7/5/2019 - Πηγή: In.gr

«Το ξύπνημα της άνοιξης» του Φρανκ Βέντεκιντ ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζάς από τις έως τις 5 Ιουνίου, με τον Βαγγέλη Αμπατζή, την Ασημίνα Αναστασοπούλου, την Κορίνα-Άννα Γκουγκουλή και τον Γιώργο Δικαίο.

Ο Βέντεκιντ στο «Ξύπνημα της άνοιξης» συνθέτει ένα ρέκβιεμ για το στραγγαλισμό της αθωότητας και των πρώτων παρορμήσεων και καταγγέλλει μια συντηρητική κοινωνία εστιασμένη στην αποτελεσματικότητα που καταστέλλει το ένστικτο και την επαφή

με το σώμα.

Μέσα από σύντομες, αποσπασματικές εικόνες, παρακολουθούμε μια γενιά εφήβων να έρχεται αντιμέτωπη με τη διερεύνηση της σεξουαλικότητας, τη φιλία, το ρομαντισμό, τη βία, την αυτοκτονία, τον έρωτα και να ωθείται εντέλει στον αφανισμό μέσα από την πάλη της να αναπνεύσει σε μια ασφυκτική κοινωνία που προτείνει τη στέρηση της ανθρώπινης ιδιότητας.

Η παράσταση επιχειρεί να παρακολουθήσει μέσα από το μικροσκόπιο όλη τη διακύμανση του ανθρώπινου συμπτώματος που πεθαίνει πριν καν γεννηθεί, διατηρώντας το ωμό και ανηλεές ύφος της γραφής του Βέντεκιντ.

Ο Γιώργος Δικαίος μας εξηγεί τι ακριβώς πραγματεύεται το έργο.

Τι πραγματεύεται το έργο «Το ξύπνημα της άνοιξης»;

Λακωνικά, η ιστορία του έργου αφορά μια ομάδα νέων (Γερμανία, τέλη 19ου αιώνα) στα πρόθυρα της εφηβείας, που έρχονται αντιμέτωποι για πρώτη φορά με το ξύπνημα των σωμάτων τους, των ορμών τους και των υπαρξιακών ερωτημάτων τους αλλά ταυτόχρονα και με την καταπίεση, την ενοχοποίηση και τελικά την καταστολή αυτών από μια ενήλικη κοινωνία στρεβλωμένη προς τον καθωσπρεπισμό και την κατ’επίφαση τάξη.

Ποιους προβληματισμούς θίγει;

Έρωτας, ηδονή, αγάπη, θάνατος, φιλία, αυτοκτονία, οικογένεια, ελευθερία. Έννοιες τόσο ευρείες, αναπάντητες, μονίμως προς εξερεύνηση και διαχείριση και την ίδια στιγμή αντικείμενα πολύ συγκεκριμένων και εγγενών προβληματισμών του είδους μας, παντού,πάντα και για όλους μας.

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων; Ποιος ή καλύτερα ποιοι είναι οι ρόλοι σας;

Μια ομάδα νέων, σε μια από τις πιο ευαίσθητες και απαιτητικές «στροφές» στην διαδικασία της αυτογνωσίας και άρα της επαφής με τη ζωή. Όλοι βουτηγμένοι στα ερωτήματα και στο αναπάντητο τους, στην τόλμη και στη δειλία για την ανακάλυψη, στην ορμή για ζωή και στον φόβο του θανάτου. Όλοι στο κομβικό σημείο της πρώτης αναμέτρησης με τις τρομακτικές και γοητευτικές αντιθέσεις που εμπεριέχει το να είναι κανείς ζωντανός.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται και ο Μέλχιορ, ο χαρακτήρας τον οποίο υποδύομαι. Δρά για πρώτη του φορά ακούγοντας το σώμα του και ανακαλύπτοντας έναν ολοκαίνουριο κρυφό εαυτό , τρομάζει και ο ίδιος στην εικόνα του. Έξυπνος, μεγαλωμένος με την επίφαση της ισοτιμίας και της ισότητας απέναντι στο γονεικό πρότυπο, αλλά παρά την πληθώρα των θεωρητικών εξηγήσεών του περί ζωής, το ίδιο φοβισμένος ,ξαφνιασμένος και ανέτοιμος απέναντί της, όταν αυτή ξετυλίγεται και συμβαίνει μπροστά στα μάτια του.

Τι αναφορές έχει η παράσταση στο σήμερα;

Δε νομίζω ότι υπάρχει συνειδητή προσπάθεια να συνδεθεί η παράσταση με άμεσες αναφορές στο σήμερα. Αισθάνομαι έτσι κι αλλιώς, ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αχρείαστο μιας και συμβαίνει έμμεσα και άρα και πιο ουσιαστικά κατά τη γνώμη μου. Αρχικά τα ίδια τα ζητήματα που θίγει ο Βέντεκιντ στο έργο είναι διαχρονικά, πάντα θα μας αφορούν και πάντα θα είμαστε αμαθείς και ανέτοιμοι να τα διαχειριστούμε, άρα, θα επιστρέφουν μόνιμα ώστε να διερωτώμαστε γι’αυτά. Επίσης και η ίδια η θεατρική πράξη που έχει επιλέξει ο Δημήτρης, έχοντας στοχεύσει συγκεκριμένα και εις βάθος σε κάποια από αυτά τα ζητήματα, έρχεται από μόνη της να συνδεθεί με τη μεγαλύτερη αναφορά στο σήμερα και στο πάντα. Την υπαρξιακή αναμέτρηση με τη ζωή και το θάνατο.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;

Έχω την αίσθηση, ότι αυτό στο οποίο έχουμε συνεννοηθεί όλοι μεταξύ μας στην ομάδα, είναι ότι θα θέλαμε η αναρώτηση και η αναμέτρηση με την οποία αντιμετωπίσαμε το έργο , τις θεματικές του και κατά συνέπεια το χτίσιμο της παράστασης, αυτή η ίδια να γεννηθεί κατ’ευχήν και στο κοινό παρακολουθώντας την. Δεν πιστεύω ότι έχουμε ακριβώς απαντήσεις και σαφή μηνύματα προς το θεατή πάνω στο διάλογο που στήνεται επί σκηνής, αλλά με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι προσπαθούμε να θέσουμε ερώτηματα, με αθώα απορία και με προσωπικό κόστος για τον καθένα μας. Με την ελπίδα και την προσμονή φυσικά να επικοινωνήσει αυτό και προς τα έξω.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή;

Είναι με τέτοιο τρόπο στημένη η σκηνική πράξη αλλά και η λειτουργία που ζητά ο Δημήτρης από εμάς, που όσο τετριμμένο κι αν ακούγεται, η μια σκηνή τροφοδοτείται και εξαρτάται τόσο πολύ από την επόμενη και την προηγούμενη, που στην πραγματικότητα καμία δεν θα μπορούσε να σταθεί αυθύπαρκτα. Επομένως κατά τη διάρκεια των προβών έχουν υπάρξει πολλές και διαφορετικές αγαπημένες! Ομολογώ ότι τις τελευταίες μέρες και με τη θερμοκρασία που δημιουργείται από τη ροή των σκηνών, υπάρχει ένας μονόλογος της Μαρίας Σκουλά (της μητέρας) που με γονατίζει κυριολεκτικά και μεταφορικά! Είμαι βέβαιος όμως ότι σε δέκα μέρες η απάντηση μου θα ήταν άλλη και σε άλλες δέκα ξανά διαφορετική.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Μελλοντικά σχέδια; Νομίζω ότι το μυαλό μου σκέφτεται αρκετά βραχυπρόθεσμα. Να καταφέρω να απολαύσω το μήνα αυτό των παραστάσεων με το «Ξύπνημα της Άνοιξης».