Ο στίχος και το σύνθημα

06:13 5/5/2020 - Πηγή: In.gr

Ακόμη και αν δεν μιλούσαν οι ίδιοι, μιλάνε από μόνα τους τα «κανάλια» που διοχετεύουν την οργή τους. Αν πιστέψουμε το σουξέ της τρέχουσας περιόδου, το ελληνικό τραγούδι έχει χωριστεί στα δύο: η Πρωτοψάλτη με τον Σαββόπουλο και… οι άλλοι. Το ελληνικό θέατρο, πάλι, ποτέ δεν δήλωνε πιο ετοιμοπόλεμο για να ξεσηκώσει τις κερκίδες της Επιδαύρου.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: προφανώς υπάρχει ανάγκη επιβίωσης στον καλλιτεχνικό χώρο. Προφανώς και πρέπει να ανακαλυφθούν ή να εξειδικευτούν μέτρα προστασίας για κλάδους που πλήττονται

εξίσου με άλλες επαγγελματικές κατηγορίες. Πόσω μάλλον όταν οι τεχνικοί, μουσικοί, φωτιστές, ηχολήπτες, συνοδοί χορευτικών ομάδων δεν διαθέτουν δύναμη πυρός στα (social) media. Από τη στιγμή που όλοι αποδεχόμαστε τη συνθήκη εξαίρεσης γι’ αυτό το καλοκαίρι, ξεκινάει ο διάλογος.

Γιατί, όμως, τα σχετικά αιτήματα δεν αντιστοιχούν κατά την ελληνική ιδιοσυστασία τους με μια επιχειρηματολογία που θα απαντά σε ερωτήματα; Πώς θα γίνουν οι πρόβες με δεδομένα τα μέτρα προστασίας; Με ποιον τρόπο οι υπεύθυνοι σκέφτονται να οργανώσουν την προσέλευση και την αποχώρηση θεατών στην Επίδαυρο;

Μήπως θα πρέπει να επιφορτίσουμε τους σκηνοθέτες και με ευρηματικές λύσεις για τη διάταξη του Χορού στην ορχήστρα; Ας μην ξεχνάμε ότι, έστω και με τις καλύτερες προϋποθέσεις, οι επιτροπές των ειδικών και οι καλλιτέχνες καλούνται να οργανώσουν το ελληνικό αντιπαράδειγμα στα μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ που αναβάλλονται – σε ορισμένες περιπτώσεις ως τον Οκτώβριο (Λοκάρνο, Tomorrowland, γερμανικά φεστιβάλ).

Αν προβληματίζει κάτι, είναι το ύφος της διεκδίκησης, που διογκώνεται με λίγη βοήθεια από τους φίλους του Διαδικτύου και της αντιπολίτευσης. Κρατάει κανείς την ανάσα του διαβάζοντας το πολυδιαφημισμένο σημείωμα του Σωκράτη Μάλαμα: «Η κατάσταση μοιάζει με πείραμα κοινωνικού ελέγχου, πλανητικών διαστάσεων, δομημένο πάνω στον φόβο για υπαρκτούς ανύπαρκτους λόγους…».

Απορεί (αλήθεια – δεν είναι σχήμα καθ’ υπερβολήν) όταν η Τάνια Τσανακλίδου καταγγέλλει «μια δράκα απατεώνων που κυβερνάει». Και αναμένει τη στοίχιση γνωστών άγνωστων τρολ πίσω από την επίθεση στην Αλκηστη Πρωτοψάλτη. Το μόνο κριτήριο για να συντονιστούν είναι το αντιδεξιό μένος. Ηταν ζήτημα timing να δείξουν τη «συγκίνησή» τους.

Σ’ αυτή τη συγκυρία ένας γλυκερός εσμός ανέξοδης αλληλεγγύης προσποιείται τη συμμετοχή στις – δικαιολογημένες – αγωνίες των καλλιτεχνών. Σε ένα από τα κείμενα για συλλογή υπογραφών που διακινούνται τις τελευταίες ώρες μία αποστροφή ξενίζει: «Το ΥΠΠΟΑ ασχολείται με ανακοινώσεις για το άνοιγμα των αρχαιολογικών χώρων…». Να υποθέσουμε ότι όλα είναι ίσα μπροστά στον πολιτισμό, αλλά οι συναυλίες είναι πιο ίσες από τα «αρχαία»;

Ο διάλογος πρέπει να ξεκινήσει με δεδομένο μάλιστα ότι άνθρωποι των διοργανώσεων όντως προτείνουν λύσεις αυτό το διάστημα. Ο θόρυβος, ωστόσο, προέρχεται από μια κερκίδα με παρωχημένα συνθήματα. Ντεσιμπέλ απ’ τα παλιά, αλλά όχι και τόσο παλιά. Οι απόψεις καλλιτεχνών εμφανίζουν μία παράδοξη ομοιότητα με τη στάση τους το 2015.

Τότε που πολλοί πίστεψαν στην κομματική ελπίδα και κατέληξαν να την καταγγέλλουν σαν αυταπάτη, προδοτική των ονείρων τους. Ηταν τότε που τραγουδοποιοί διέκοπταν τις ομιλίες ελλήνων πολιτικών σε ευρωπαϊκά αμφιθέατρα για ένα βραχνό μανιφέστο. Είχαν ελπίδα για μια «μεγάλη, ωραία εξέγερση». «Επαιρναν ανάσα» και θεωρούσαν την Ευρωπαϊκή Ενωση «δικτατορία». Ηταν η εποχή που η περσόνα κυριαρχούσε στη μουσική. Και το σύνθημα, στον στίχο. Στις νέες συναυλίες μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς ανκόρ.