Περιμένοντας τον γαμπρό

06:37 24/4/2019 - Πηγή: In.gr

Με την ανάθεση της εντολής για τον σχηματισμό της ισραηλινής κυβέρνησης στον Βενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος αναμένεται να συνεργαστεί με τα μικρά ακροδεξιά και θρησκευτικά κόμματα (ό,τι χειρότερο δηλαδή) για την επίτευξη πλειοψηφίας στη Βουλή, ελάχιστα περιθώρια υπάρχουν πλέον για τη λύση του Παλαιστινιακού. Καθώς τώρα πρωταρχικός στόχος του «Μπίμπι» είναι να ψηφιστεί νόμος που να του εξασφαλίζει ασυλία από τις κατηγορίες για διαφθορά που αντιμετωπίζει. Αυτό σημαίνει

ότι είναι έτοιμος να υιοθετήσει τις ακραίες θέσεις των κυβερνητικών του εταίρων προκειμένου να διασωθεί πολιτικά. Τίθεται έτσι το ερώτημα για το ποια θα είναι, κατόπιν όλων αυτών, η τύχη του πολυαναμενόμενου εδώ και δύο χρόνια «Σχέδιου του Αιώνα» για τη λύση, που έχει υποσχεθεί ο πρόεδρος Τραμπ, η υποβολή του οποίου συνεχώς αναβάλλεται.

Γεγονός που θυμίζει το εμβληματικό θεατρικό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό», όπου στη λογική του θεάτρου του παραλόγου όλοι περιμένουν να εμφανιστεί ένα μυστηριώδες άτομο που ποτέ δεν εμφανίζεται. Ετσι και τώρα όλοι περιμένουν να εμφανιστεί ο γαμπρός του Τραμπ, στον οποίο έχει ανατεθεί η αποστολή αυτή, χωρίς ο ίδιος να έχει καμία απολύτως διπλωματική εμπειρία, με μοναδικό προσόν ότι είναι ο σύζυγος της κόρης του απερίγραπτου αμερικανού προέδρου. Αν αναλογιστεί κανείς ότι και ο προσφιλής μας Ταγίπ Ερντογάν έχει αναθέσει τον ευαίσθητο τομέα της τουρκικής οικονομίας στον γαμπρό του, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι αυταρχικοί ηγέτες της εποχής μας, πέραν όλων των άλλων γνωστών χαρακτηριστικών που τους διακρίνουν, έχουν και μια ιδιαίτερη προτίμηση στους γαμπρούς τους.

Ανεξάρτητα όμως από τους γαμπρούς, το καίριο ερώτημα είναι τι μπορεί πλέον να προσφέρει το αμερικανικό σχέδιο, όταν ο Τραμπ έχει ήδη ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα του Νετανιάχου, αφήνοντας στη μοίρα τους τούς δυστυχείς Παλαιστινίους.

Αρκεί να θυμηθούμε ότι η αμερικανική πρεσβεία έχει ήδη μεταφερθεί στην Ιερουσαλήμ, τμήμα της οποίας προβλεπόταν ότι θα ήταν η πρωτεύουσα και του Παλαιστινιακού κράτους. Παράλληλα η Ουάσιγκτον διέκοψε την ανθρωπιστική βοήθεια προς τους παλαιστίνιους πρόσφυγες, αποδέχθηκε την παράνομη κατοχή των Υψωμάτων του Γκολάν και των υπολοίπων κατεχομένων ήδη εδαφών της Δυτικής Οχθης, ενώ δεν έχει φέρει αντίρρηση στην πρόσφατη απειλή του Νετανιάχου για πλήρη κατοχή ολόκληρης της Δυτικής Οχθης.

Τι περιθώρια συζήτησης απομένουν αλήθεια κατόπιν όλων αυτών; Και γιατί η Ευρώπη σιωπά μπροστά σε αυτό το τεράστιο έγκλημα που γίνεται εις βάρος των ανυπεράσπιστων Παλαιστινίων, όταν ακόμα και προοδευτικοί Εβραίοι στις ΗΠΑ διαμαρτύρονται; Αν δεν υπάρξει τελικά μια ισχυρή αντίδραση στην αυθαίρετη και μονόπλευρη αυτή αμερικανική πολιτική, τότε ποιος θα φταίει για το νέο κλίμα βίας και τρομοκρατικών ενεργειών που αναπόφευκτα θα επικρατήσει και πάλι στην ταλαίπωρη αυτή περιοχή;