Θέλουμε Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας;

07:19 28/7/2019 - Πηγή: In.gr

Η συζήτηση για τη θεσμοθέτηση Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας μοιάζει με την παλίρροια: έρχεται και φεύγει κατά περιόδους, ιδίως προεκλογικές, έχοντας παρελάσει μέχρι σήμερα από πλήθος προγράμματα κομμάτων και εξαγγελίες υποψηφίων πρωθυπουργών. Ομως, με έναν μαγικό τρόπο, Συμβούλιο τελικά, μέχρι τώρα τουλάχιστον, δεν προκύπτει. Οχι μαγικό: υπάρχουν λόγοι γι’ αυτό.

Ενας κύριος λόγος είναι ότι σε κάποιες περιπτώσεις το Συμβούλιο τορπιλίζεται ευθύς αμέσως μετά τον σχηματισμό κυβερνήσεων. Μόλις ορκίζονται οι δύο κύριοι συναρμόδιοι υπουργοί

Εξωτερικών και Αμυνας, έχει συμβεί να πλευροκοπούν μέχρι θανάτου τέτοια σχέδια. Δεν έχουν καμία διάθεση να φυτρώσει μες τα πόδια τους ένας τέτοιος θεσμός που θα βάλει στην αρένα έναν άσχετο παίκτη τον οποίο δεν θα ξέρουν τι να τον κάνουν. Οι επικεφαλής των εν λόγω υπουργείων έχουν ενίοτε αρκετή δουλειά να… υπονομεύουν ο ένας τα πρωτεία του άλλου. Πού να προλάβουν να υπονομεύουν και τον… σύμβουλο;

Αλλη μία αιτία που έχει παλιότερα στείλει στις καλένδες τέτοια σχέδια είναι ότι η θέσπιση αυτού του οργάνου απαιτεί, για να γίνει σοβαρά, βαθιές δομές και προετοιμασία που πολύ δύσκολα μπορούν να γίνουν από μία κυβέρνηση από το μηδέν. Οταν αναφερόμαστε σε ένα τέτοιο όργανο, αν το εννοούμε, δεν μιλάμε για μια γυαλιστερή επιγραφή σε μία πόρτα με επάνω της το όνομα ενός πρώην πολιτικού ή στρατιωτικού που παίρνει τον τίτλο από εύνοια με bonus αυτοκίνητο και γραμματεία. Μην ξεχνάμε: έχουμε και Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής. Είτε το έχουμε, είτε όχι, ένα και το αυτό…

Ενα Συμβούλιο απαιτεί δομές, αρμοδιότητες, ειδικούς επιστήμονες, διασύνδεση με τη διπλωματική υπηρεσία και τα επιτελεία, αυτόνομες διεθνείς σχέσεις και όχι μόνον. Είναι ένας θεσμός που πρέπει να είναι σε θέση να εξοπλίζει και να υποστηρίζει πολύ ουσιαστικά τον εκτελεστικό επικεφαλής μίας χώρας (στις ΗΠΑ ή την Τουρκία ο πρόεδρος, εδώ ο πρωθυπουργός), για να αποφασίζει επί τεχνικά πολύ σύνθετων διπλωματικών και στρατιωτικών ζητημάτων.

Και να μπορεί να μιλά εξ ονόματός του εντός και, κυρίως, εκτός. Αυτό μας οδηγεί σε μία άλλη μορφή παθογένειας, πολύ λιγότερο γνωστή στο ευρύ κοινό: έχει συμβεί, όσο κι αν μοιάζει απίστευτο, πρωθυπουργοί να μην θέλουν να ξέρουν. Να κρατούν τις «καυτές πατάτες», ιδίως σε ξαφνικές κρίσεις, μακριά τους. Και να βάζουν φίλτρα αποστασιοποίησης. Αυτό έχει γίνει ουκ ολίγες φορές τις τελευταίες δεκαετίες. Αν έχουν ένα οργανωμένο τέτοιο Συμβούλιο χάνουν το… πλεονέκτημα. Κάτι που, φυσικά, το αντιλαμβάνονται αφού αναλάβουν.

Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι ρητορικό αλλά απολύτως πραγματικό: Θέλουμε στ’ αλήθεια Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας; Το τι θα κάνει η νυν κυβέρνηση που (και αυτή) το εξήγγειλε, δεν είναι ακόμα σαφές. Ομως όπως φαίνεται προτίθεται απλώς να βαφτίσει σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας κάποιον, πιθανότατα απόστρατο, που θα αναλάβει ουσιαστικά καθήκοντα γραμματέα του ΚΥΣΕΑ. Ως εκεί. Κάτι τέτοιο, ασφαλώς και δεν θα συνιστά Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας. Κι αν είναι να επιλεγεί μία τέτοια «λύση», θα είναι δείγμα σοβαρότητας απλώς, τελικά, να ξεχαστεί το θέμα. Και να μην αλλάξει τίποτα.