Το κύρος και μια θεωρία συνωμοσίας

07:55 31/8/2019 - Πηγή: In.gr

Πρώτα το καλό σενάριο. Ο Αλέξης Τσίπρας ζητάει εκλογή αρχηγού από τη βάση και όχι μόνο εκλέγεται με θριαμβευτικό ποσοστό, πράγμα που είναι εύκολο, αλλά επιπλέον τα εκλογικά τμήματα του κόμματος σφύζουν από κόσμο, κάτι που αν δεν είναι ακριβώς δύσκολο, αποτελεί οπωσδήποτε ένα στοίχημα. Κι έτσι, εμβαπτισμένος σε μια νέα εκλογική κολυμβήθρα και νικητής έστω και χωρίς αντίπαλο έπειτα από τρεις εκλογικές ήττες, ο αρχηγός

συστήνεται ξανά ως ένας αδιαμφισβήτητος και ανανεωμένος ηγέτης.

Αλλά εάν το στοίχημα – και αυτό είναι τα κακό σενάριο – δεν κερδηθεί και οι ψηφοφόροι του κόμματος καθίσουν στον καναπέ τους; Εάν τα εκλογικά τμήματα μείνουν σχεδόν έρημα και η κομματική θλίψη εξαπλωθεί σαν ιός από την κουρασμένη βάση στα κομματικά όργανα; Ακόμη χειρότερα, εάν συγκριθούν οι αριθμοί της συμμετοχής και αποδειχθεί πως η συντηρητική ΝΔ και το κεντροαριστερό ΚΙΝΑΛ τα πήγαν καλύτερα στις εσωκομματικές τους εκλογές; Πώς θα χωνευόταν άλλη μια ήττα και μάλιστα μια ήττα σε μια αμεσοδημοκρατική διαδικασία;

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του δεν είχαν λόγο να πάρουν ένα τέτοιο ρίσκο και, ακόμη περισσότερο, να το πάρουν σε συνθήκες κόπωσης του εκλογικού σώματος από τις αλλεπάλληλες εκλογές. Να μην το πάρουν, αλλά τι να πουν; Είπαν. Και είπαν, ή μάλλον είπε ο πρόεδρος πως έχει μαζέψει αρκετό ηγετικό κύρος όχι μόνο από τις τρεις εκλογές και το ένα δημοψήφισμα που έχει κερδίσει αλλά και από το υψηλό ποσοστό της ήττας. Είπε αυτό που θα επαναλάμβανε πιο μπρούτα και πιο αφελώς στην τηλεόραση ένας βουλευτής του κόμματος. «Εδώ τον έχει χρίσει παγκόσμιο ηγέτη ο Ομπάμα».

Εχει μια λογική. Τι να τον κάνεις τον συριζαίο από τα Πατήσια όταν σου έχει δώσει το χρίσμα ολόκληρος αμερικανός πρόεδρος; Τι τη θέλεις την ψήφο της βάσης όταν το leader quality σου έχει πιστοποιηθεί με τέτοια διεθνή στάνταρ από την Ουάσιγκτον ως το Βερολίνο;

Η πολιτική όμως είναι μια δυναμική διαδικασία. Και ως δυναμική είναι και απρόβλεπτη. Γιατί η ΝΔ, παραβιάζοντας τον άγραφο κανόνα  που λέει πως δεν ανακατευόμαστε στα εσωκομματικά του άλλου, έσπευσε να χτυπήσει τον ΣΥΡΙΖΑ εκεί που πονούσε. «Ο κ. Τσίπρας», λέει, «προτιμά να παραμένει κολλημένος με τους λίγους στην καρέκλα, παρά να εκτεθεί στην κρίση των πολλών».

Ενώ ο δικός της; «Εξελέγη μέσα από μια ανοικτή και διαφανή διαδικασία, στην οποία συμμετείχαν 405.000 συμπολίτες μας». Ανοικτά, διάφανα και – κυρίως – αμεσοδημοκρατικά. Το πλήγμα ήταν τέτοιο που ο ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκε την αμέριστη συμπάθεια που τρέφει για τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Ενδεχομένως να μην μπορεί να τον αδικήσει κανείς, ο Μεϊμαράκης ποτέ δεν θα έλεγε κάτι τέτοιο, μπορεί ακόμη και να χαιρέτιζε την απόφαση αναγνωρίζοντας το ηγετικό κύρος του Αλέξη Τσίπρα, όπως έχουν κάνει λιγότερο ή περισσότερο φανερά διάφοροι γαλάζιοι συριζαίοι.

Αν όμως η υπόθεση απέκτησε την γκροτέσκα διάσταση που της αξίζει είναι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε μια συνωμοσία Σαμαρά – Μητσοτάκη για να χάσει ο Μεϊμαράκης και το αποτέλεσμα ήταν να χάσει η ΝΔ το χιούμορ της. Ο Τσίπρας; Παγκόσμιος πρωταθλητής αποτυχημένης διαπραγμάτευσης, παρών σε όλες τις λίστες λαϊκισμού, αξεπέραστος στο ψέμα και τις θεωρίες συνωμοσίας. Ναι, αλλά με κύρος και το χρίσμα του Ομπάμα.