Παναθηναϊκός: Η βελτίωσή του εγγυάται πως θα έχει συνέχεια, αρκεί το μυαλό να μείνει στη θέση του

11:31 13/1/2025 - Πηγή: Sport 24

Σε όλα μπορεί να διαφωνήσουμε. Αυτό όμως που δεν σηκώνει συζήτηση, χωρίς αστερίσκους, παρερμηνείες και αντεγκλήσεις ήταν πως το χειρότερο σφύριγμα του διαιτητή της αναμέτρησης του Παναθηναϊκού με τον Πανσερραϊκό ήταν το πρώτο, το εναρκτήριο, αυτό που σήμανε το ξεκίνημά της.

Για κανέναν λόγο, δεν έπρεπε να έχει γίνει. Ανεξαρτήτως των πόσων ακολούθησαν στο παιχνίδι, το πόσο λανθασμένων ή όχι ήταν, άλλο ένα – επίσης κοινά αποδεκτό – έπρεπε να έχει κάνει: αυτό που θα διέκοπτε την αναμέτρηση. Δεν

έχει σημασία τι και από ποιους άκουγε για το αν και εφόσον μπορούσε να συνεχιστεί ο αγώνας.

Στη Νέα Φιλαδέλφεια, λίγες ώρες αργότερα, τον συνάδελφό του, σε αντίστοιχη θέση και συνθήκες, τον πρόγκηξαν πρώτα όσοι πατούσαν μαζί του το χορτάρι και μετά, εν χορώ όσοι έβλεπαν την τσουλήθρα στο νερό από τις εξέδρες, επιβάλλοντάς του ουσιαστικά τη διακοπή δυο λεπτά μετά το ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου.

Τέτοιο παιχνίδι, σαν αυτό των Σερρών, σε τέτοιες συνθήκες, δεν ξεκινάει. Και αν ξεκινήσει, οποτεδήποτε δοθεί η ευκαιρία, διακόπτεται. Εδώ δεν (γίνεται να) λειτουργεί το "έλα μωρέ, δεν βαριέσαι, που να τρέχουμε τώρα, ας παίξουμε να τελειώνουμε". Σεβασμός.

Σεβασμός στο προϊόν. Από όλους τους εμπλεκόμενους προς όλους όσοι το παράγουν. Προς τους κύριους πρωταγωνιστές, τους ποδοσφαιριστές δηλαδή και την ακεραιότητά τους και προς τους κύριους καταναλωτές του, τους θεατές, είτε αυτοί επίσης τρώνε κρύο, αγιάζι και νερό στην εξέδρα είτε (κυρίως) έχουν πληρώσει το δικό τους, τηλεοπτικό εισιτήριο για να παρακολουθήσουν από τον καναπέ του σπιτιού τους.

Έκανε όσα έπρεπε και με το παραπάνω για 50 λεπτά

Επαναλαμβάνεται. Τέτοιο παιχνίδι, σε τέτοιες συνθήκες, δεν ξεκινάει. Εφόσον κάκιστα ξεκίνησε, το πρώτο μέλημα αυτών που αγωνίζονται είναι να… σταθούν όρθιοι.

Μετά, να προσαρμοστούν. Στο πλαίσιο, στην ιδιαιτερότητα της συνθήκης. Να παίξουν απλά. Μια επαφή, τίποτα περιττό. Να αποφύγουν οποιοδήποτε ρίσκο.

Να αγωνιστούν δυναμικά, αλλά όχι δυνατά. Η περίσσια δύναμη, σε τέτοιο τερέν, πολλές φορές, μετατρέπεται σε ανεξέλεγκτη. Να τρέξουν. Πολύ.

Είναι από τις περιπτώσεις που ενίοτε, αυτοί, οι ποδοσφαιριστές, ενδέχεται να τρέχουν γρηγορότερα από τη μπάλα. Να τη σηκώσουν στον αέρα. Να είναι, συνεπώς, αποτελεσματικοί εκεί, ψηλά. Να πάρουν τις δεύτερες. Να τις κερδίσουν και να τις εκμεταλλευτούν.

Η πρώτη, πρώτη επαφή του Τετέ στο παιχνίδι, ήταν μια συγκυρία, ένα μανουάλι του τι πρέπει και του τι δεν πρέπει σε ένα τέτοιο περιβάλλον.

Τσαφ στην καρδιά της άμυνας των Σερραίων, επωφελήθηκε ο Τσέριν κερδίζοντας την μπάλα, δεν μπόρεσε όμως να τελειώσει τη φάση παρότι σε μοναδικά πλεονεκτική θέση, η μπάλα έπεσε στον Βραζιλιάνο, ο οποίος επιλέγοντας να την πάρει για μερικά μέτρα, με δυο-τρεις επαφές πριν κάνει τελική, έδωσε την ευκαιρία σε αμυντικό, τερματοφύλακα και… γήπεδο, να του στερήσουν, νωρίς νωρίς, το 0-1.

Στη δεύτερη επαφή του, ο Τετέ το έκανε. Χωρίς τίποτα το περιττό. Από μια άμεση μετάβαση, μια γιόμα από τη μία περιοχή στην άλλη, από μια κερδισμένη μπάλα στον αέρα, από ένα σπάσιμο του φορ, από ένα σωστό ζύγισμα σώματος, απόστασης και κατάστασης, από ένα μονοκόμματο που δεν άφησε περιθώρια.

Απλά.

Σε αυτές τις δύο φάσεις, με τον ίδιο πρωταγωνιστή, φαίνεται η προσαρμοστικότητα του Παναθηναϊκού στις συνθήκες. Δεδομένων αυτών, οι "πράσινοι" για 50 λεπτά, ανταπεξήλθαν και παραπάνω από το προσδοκώμενο.

Έκαναν όσα και ό,τι χρειάζονταν, δίνοντας συνέχεια σε ό,τι και όσα, φουριόζικα βάσει αποτελεσμάτων και εμφανίσεων, πήραν μαζί τους στις Σέρρες.

Τόσο σε επίπεδο δημιουργίας – όπως αυτή μπορούσε να γίνει σε τέτοιες συνθήκες – όσο και σε επίπεδο αποτελεσματικότητας.

Ακόμη ακόμη και σε επίπεδο ανάδειξης πρωταγωνιστών, συνεκτιμώντας ποιοι και πόσοι (τους) έλειπαν και – για παράδειγμα – την καλύτερη ενέργεια της εν Ελλάδι καριέρας του Φίλιπ Μαξ, τη σέντρα δηλαδή που έφερε το 0-2 στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου.

Τα δικαιώματα και το από εδώ και πέρα διακύβευμα

Το τελευταίο που χρειάζεται σε ένα τέτοιο παιχνίδι – που δεν έπρεπε να ξεκινήσει και έπρεπε να διακοπεί – είναι τα δικαιώματα.

Να μην τα δώσει αυτός που έχει το πάνω χέρι. Τότε, όλα, η βροχή, το βαρύ γήπεδο, η μπάλα, όλα, πάνε μονόπαντα στο πλευρό εκείνου που τα διεκδικεί, τα παίρνει.

Ο Παναθηναϊκός τα έδωσε. Αρκετά πριν τη μείωση από τον Πανσερραϊκό, στη μετάδοση του αγώνα αναφέρθηκε η ανησυχία από τον πάγκο για τη χαλαρότητα που φαίνονταν στο γήπεδο.

Ένα 0-2 στο 48’ στις Σέρρες υπό Κ.Σ. (κανονικές συνθήκες) είναι, εννιά στις δέκα, gameover. Υπό τις – απαράδεχτες – χτεσινές, όχι.

Φάνηκε μετά την κάκιστη αντίδραση της άμυνας των "πράσινων" που επιβεβαίωσε τον προβληματισμό του Ρουί Βιτόρια και από το πουθενά μετέτρεψε τον βούρκο, (και) σε ρινγκ. Και σε ένα τέτοιο, τα δεδομένα αλλάζουν εύκολα.

Όπως και οι κανόνες.

Εύκολα πια μπορεί να φύγει το μυαλό. Εύκολα η βροχή, το ασήκωτο γήπεδο, τα κολλημένα στο πετσί υφάσματα, όλα, ενοχλούν. Μια κουβέντα, ένα άγγιγμα, μπορεί να ισοδυναμεί με φυτιλιά.

Πολύ δεν θέλει να τύχει, αυτό που δεν έχει τύχει σε καριέρες ολόκληρες, να οδηγήσει σε αντιδράσεις ανεξήγητες, που απλά δεν γίνονται, δεν νοούνται.

Έγινε στη φάση της κοκορομαχίας του Ντραγκόβσκι με τον Μπετανκόρ. Δόθηκε (ακόμη ένα) δικαίωμα, ο διαιτητής έκανε (ακόμη μία) λάθος διαχείριση της κατάστασης και της φάσης, 2-2, με 10 στο γήπεδο οι «πράσινοι» και μετά, όσο και αν το προσπάθησαν, δεν γύριζε.

"Πετάξαμε δύο βαθμούς", είπε ο Βιτόρια. Πρώτος πληθυντικός. Παρότι ήταν αυτός που πρώτος έτρεξε μετά το τέλος του παιχνιδιού στον διαιτητή για να διαμαρτυρηθεί – κοσμιότατα και δικαιολογημένα – δεν επικαλέστηκε εξωγενείς παράγοντες, τρίτους, κόντρα στη δική του δουλειά.

Αυτή, όσο και να διαβάζεται ή ακούγεται κάπως, φάνηκε και χτες. Σε παιχνίδι που δεν έπρεπε να ξεκινήσει, σε παιχνίδι που έπρεπε να διακοπεί, ο Παναθηναϊκός μέχρι και το 0-2 έδινε στο γήπεδο την εικόνα της συνέχειας, της βελτίωσης, ψυχολογικής και αγωνιστικής, των τελευταίων δυόμιση μηνών.

"Φώναζε" πως είναι καλά, πως δεν καταλαβαίνει από καιρό, από γήπεδο, από τίποτα. Θα έβρισκε τον τρόπο. Και μέχρι το 50’, τον είχε βρει.

Μετά, ήρθαν αυτά που επί Πορτογάλου στον πάγκο έχουν γίνει δυο-τρεις φορές συνολικά (η αδράνεια στο πρώτο γκολ), αλλά και… ποτέ (το τι οδήγησε στην ισοφάριση).

Οι δύο βαθμοί, στις αγωνιστικές που απομένουν, ξαναβρίσκονται (και σε ένα γήπεδο που για παράδειγμα η ΑΕΚ δεν πήρε κανέναν, παίζοντας για +70 λεπτά με παίκτη παραπάνω).

Τα πρώτα 50 λεπτά του χτεσινού παιχνιδιού ουσιαστικά το εγγυώνται, το δείχνουν. Το μυαλό όμως, αν φύγει από τη θέση του, αν χαθεί συνολικά και όχι μεμονωμένα, σε μια στιγμή, σε μια αντίδραση, δύσκολα επανέρχεται.

Και δύσκολα θα μπορέσει να επαναφέρει ρυθμίσεις που με κόπο φαίνεται πως έχουν πια αποκτηθεί. Το παράδειγμα των τελευταίων εβδομάδων του ΠΑΟΚ ενδεικτικό. Δεν είναι το μόνο.

Ο Παναθηναϊκός μπροστά του έχει τρία ντέρμπι. Δύο στη Stoiximan Super League και ένα στο Κύπελλο Ελλάδας Betsson. Ξεκάθαρο το που και κυρίως το πως πρέπει να εστιάσει.

Χωρίς να παραγνωρίζει τίποτα, με πρώτο όμως και κύριο την πρόοδο και τη βελτίωση που καταγεγραμμένα έχει πετύχει τους τελευταίους δυόμιση μήνες.

Αυτό είναι που πρέπει να διαφυλάξει, να προασπίσει έναντι οποιουδήποτε τιμήματος και κόστους. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να συνεχίσει ανάλογα. Ακόμη και παίζοντας παιχνίδια που δεν έπρεπε να έχουν παιχτεί.