Τελικός Κυπέλλου στο Καλλιμάρμαρο με GlassFloor και 100.000 θεατές: Αυτό αξίζει στο μπάσκετ

13:38 19/2/2024 - Πηγή: Sport 24

Η εικόνα του κατάμεστου κλειστού στη Νέα Αλικαρνασσό - ξεχνάμε πλέον τα Δύο Αοράκια - για τον τελικό του Κυπέλλου ΟΠΑΠ ήταν γοητευτική. Κι αν από την τηλεόραση οι γεμάτες εξέδρες έδειχναν αυτό που μέχρι πριν από λίγο καιρό έμοιαζε ακατόρθωτο για ελληνικό γήπεδο σε ματς αιωνίων, οι μαρτυρίες όσων το έζησαν εκ των έσω, λένε ακόμα περισσότερα.

"Σε μία σειρά κάθονταν τέσσερις Ολυμπιακοί, μετά τέσσερις Παναθηναϊκοί, πάλι Ολυμπιακοί, δίπλα τους

Παναθηναϊκοί. Υποστήριζαν την ομάδα τους, φώναζαν συνθήματα με ένταση, αλλά κανείς δεν ενοχλούσε τον άλλο", έλεγε και δεν το πίστευε άνθρωπος που πηγαίνει στα γήπεδα πάνω από 30 χρόνια ότι θα το ζούσε ποτέ.

Θα το ξαναζούσε ενδεχομένως, γιατί μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 80' αυτό ήταν σύνηθες. Οχι μόνο στο μπάσκετ, αλλά και στο ποδόσφαιρο. Και κάποιο το πρόλαβαν και έχουν αναμνήσεις.

Το έλεγε πριν από τρία χρόνια ο Βαγγέλης Λιόλιος ότι θα διεξαχθεί Final 4 και Final 8 στην Ελλάδα και κανείς δεν τον πίστευε. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε άνθρωπος να μην το θεωρούσε ουτοπικό. Εν τέλει το 2022 έγινε Final 4 με μαθητές και παιδιά Ακαδημιών, ένα χρόνο μετά με φιλάθλους από την Κρήτη και φέτος με εισιτήρια κανονικά.

Όποιος ήθελε έπαιρνε, αρκεί να προλάβαινε. Τα εισιτήρια δεν πήγαν στις ομάδες, αλλά διατέθηκαν μέσω internet και στον τελικό η ζήτηση ήταν διπλάσια της χωρητικότητας του γηπέδου. Και 10-12.000 εισιτήρια να κυκλοφορούσαν, εύκολα θα γέμιζε η Νέα Αλικαρνασσός.

Είναι τεράστια η πρόοδος για το ελληνικό μπάσκετ, αν σκεφτούμε πως είχαμε να δούμε Final 4 από το 2003. Και δεν υπήρχε καν σκέψη για Final 8.

Εδώ κάποτε έμοιαζε με ιδανική λύση η κατάργηση του Κυπέλλου, για να γλιτώσουμε τους μονούς τελικούς των 1000 ατόμων, με το τεράστιο μπάνερ της ΕΟΚ στο κέντρο, απέναντι από την κάμερα. Αλήθεια πόσο καταθλιπτικό ήταν εκείνο το σκηνικό σε σχέση με όσα συνέβησαν στο Ηράκλειο;

Τα περιθώρια βελτίωσης

Θα πει κανείς στους προημιτελικούς υπήρχαν κενές θέσεις (συνολικά διατέθηκαν 3.200 εισιτήρια) όταν δεν έπαιζαν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός. Στους ημιτελικούς (4.000 εισιτήρια) δεν έγινε sold out. Αυτά ισχύουν, εννοείται πως υπάρχουν πάρα πολλά περιθώρια βελτίωσης ακόμα.

Όμως όταν κάθε χρόνο ο θεσμός του Κυπέλλου γίνεται και καλύτερος, όταν προστίθεται κάθε Φεβρουάριο κάτι καινούργιο, ε ποιος δεν αισιοδοξεί.

Κι ας υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που προτιμούν να βλέπουν μόνο τα αρνητικά και να ψάχνουν μόνο όσα δεν γίνονται και όχι όσο γίνονται και βελτιώνονται.

Ο καθένας έχει το δικαίωμα για την άποψή του και τη δική του οπτική γωνία, ουδείς μπορεί να ζητήσει το αντίθετο και να επιβάλλει γνώμη.

Από την άλλη όμως, όσοι ήταν στο Ηράκλειο έζησαν μια διαφορετική εμπειρία, που ποτέ δεν πίστευαν ότι θα βιώσουν. Και οι δικές τους μαρτυρίες είναι πιο σημαντικές από εκείνων που απλά κάθονται και παρατηρούν φωτογραφίες.

Κι επειδή πολλοί θέλουν να κάνουν τη σύγκριση, το Κύπελλο Ελλάδας δεν έχει να ζηλέψει τίποτα σε σχέση με όλες τις αντίστοιχες διοργανώσεις στην Ευρώπη.

Κι εκεί υπήρχαν άδεια γήπεδα σε προημιτελικούς και ημιτελικούς. Κι εκεί υπήρχαν μεγάλες διαφορές στα ματς, ειδικά όπου οι πραγματικοί Κολοσσοί της EuroLeague δεν έχουν αντίπαλο.

Μόνο το Copa Del Rey είναι καλύτερο

Εξαίρεση μόνο αποτελεί το Copa Del Rey στην Ισπανία, που είναι κάτι μοναδικό και διαφορετικό. Οχι μόνο λόγω του μπάσκετ, αλλά της συνολικής κουλτούρας των Ισπανών για τον αθλητισμό.

Οι εικόνες από την Μάλαγα είναι εντυπωσιακές, το πάρτι που κάνουν οι Ισπανοί στο δικό τους Κύπελλο το ζηλεύει και το All Star Game του NBA. "Μα εμείς θέλουμε να είμαστε οι καλύτεροι, δεν μας νοιάζουν οι Ισπανοί και το ΝΒΑ", λέμε κάποιοι που προφανώς έχουν μείνει στη δεκαετία του 90' και δεν έχουν παρακολουθήσει τις εξελίξεις τα επόμενα 30 χρόνια.

Ναι, αυτός είναι ο στόχος που υπάρχει πλέον στην ΕΟΚ και ο ίδιος ο Λιόλιος βάζει τον πήχη ψηλά. Αλλά μην ζητάμε να γίνουν μέσα σε 1-2-3 χρόνια, όσο πήγαν πίσω για 10-20-30 χρόνια.

Οι Ισπανοί κάνουν γιορτές πάνω από 15-20 χρόνια γιατί δούλεψαν, είχαν πρόγραμμα και ξέφυγαν από όλους. Απέχουν έτη φωτός και δεν μπορεί να τους φτάσει κανείς με προσπάθεια 2-3 ετών.

Αλλά να μην ξεχνάμε, ότι κάποτε οι Ισπανοί ζήλευαν και ανέγραφαν την Ελλάδα. Δούλεψαν όμως σκληρά και έφτασαν εκεί που πρέπει να ανεβούν όλοι. Εκεί που θέλει και πρέπει να φτάσει και το ελληνικό μπάσκετ. Βήμα, βήμα.

Final 8 σε ακόμα μεγαλύτερο γήπεδο

Ποιο μπορεί να είναι το επόμενο βήμα; Να γίνει Final 8 στα μεγαλύτερα γήπεδα της Ελλάδας. Το Ηράκλειο είναι ιδανικός προορισμός, έχει πάρει άριστα σε όλες τις διοργανώσεις που έχει πάρει χάρη στον Μπάμπη Μαρκάκη και τους συνεργάτες του, αλλά αυτό δεν νοιάζει την πλειοψηφία.

Θέλουν κι άλλα γήπεδα κι άλλες πόλεις. Αυτό βέβαια απαιτεί και την άριστη συνεργασία με όλες τις ομάδες, κάτι που έγινε ήδη στο Ηράκλειο. Διότι τα συγχαρητήρια δεν ανήκουν μόνο σε ΕΟΚ και ΕΚΑΣΚ, αλλά στις 8 ομάδες που συμμετείχαν.

Το ΟΑΚΑ, το ΣΕΦ, τα Νέα Λιόσια, το κλειστό του ΠΑΟΚ, το Αλεξάνδρειο μπορεί να γίνουν γήπεδα που θα φιλοξενήσουν τα επόμενα Final 8. Χρειάζεται δουλειά όλο αυτό, όμως η ΕΟΚ και το μπάσκετ έχουν δείξει πως όλα τα μπορούν.

Είναι σαφές πιο δύσκολο σε σχέση με το ήδη έτοιμο και οργανωμένο Ηράκλειο και η Αθήνα με την Θεσσαλονίκη δεν είναι εξίσου ελεγχόμενες περιοχές. Αλλά περίμενε κανείς Final 8 σε γεμάτο γήπεδο; Γιατί λοιπόν να μην γίνει και κάτι άλλο, που επίσης μοιάζει ακατόρθωτο.

Και κάτι ακόμα μεγαλύτερο. Φαντάζεστε κάποια στιγμή, να μπορεί να επιστρέψει το Κύπελλο στο Παναθηναϊκό Στάδιο; Εκεί όπου άρχισαν όλα;

Με 100.000 φιλάθλους όλων των ομάδων στις εξέδρες;

Με τα κασκόλ, τις σημαίες, τις μπλούζες των ομάδων τους, να φωνάζουν συνθήματα ο ένας δίπλα στον άλλο;

Όπως το ζούσαν οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας.;

Μα, θα γυρίσουμε πίσω; Ναι, σε μερικές περιπτώσεις τέτοια πισωγυρίσματα τα χρειάζεται ο αθλητισμός και η Ελλάδα.

Άλλωστε με την βοήθεια της τεχνολογίας όλα μπορούν να γίνουν. Μπορεί να φανταστεί κανείς το Παναθηναϊκό Στάδιο με glass floor (γυάλινο δάπεδο) και όποιον άλλο τρόπο απαιτείται για να διασφαλιστεί η διεξαγωγή των αγώνων;

Δεν αξίζει το ελληνικό μπάσκετ μια τέτοια γιορτή; Την αξίζει.

Και τότε όλη η υφήλιος θα ζηλεύει την Ελλάδα και το μπάσκετ, που κάποτε ήταν το καμάρι όλων των Ελλήνων στο εξωτερικό. Και με την συνεργασία και συμπαράσταση όλων, μπορεί να ξαναφτάσει στην κορυφή, όπως ήταν παλιότερα.

Γιατί αν κάτι ποτέ δεν άλλαξε στο πέρασμα των ετών, είναι ότι στους Έλληνες εξακολουθεί να τρέχει πορτοκαλί αίμα.