Ανεπούλωτα τραύματα

10:46 15/1/2014 - Πηγή: Athina984

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Τα μνημόνια έρχονται και παρέρχονται από τις ζωές των ανθρώπων και των κοινωνιών. Εκείνο που μένει όμως είναι οι μεταξύ τους σχέσεις. Είναι λογικό, σε ακραίες καταστάσεις, να εκδηλώνονται με ακραίο τρόπο συναισθήματα και σκέψεις. Λογικό είναι, επίσης, όταν καταλαγιάζουν τα πάθη, να έρχεται η στιγμή της συγχώρεσης και της αποκατάστασης.

Τα τελευταία τρία και πλέον χρόνια η ελληνική κοινωνία βιώνει σε καθημερινή βάση ένα διαρκή, ανελέητο και ολοκληρωτικό πόλεμο, όπου οι δημοκόποι και οι έμποροι ελπίδων και υποσχέσεων υποδαυλίζουν τα πάθη και το μίσος,

ανάμεσα σε διάφορες ομάδες πολιτών.

Η κατ' ευφημισμόν αποκαλούμενη «πολιτική αντιπαράθεση» δεν είναι τίποτα άλλο από ένα διαρκή διαγκωνισμό - εμπόριο ελπίδων και υποσχέσεων. Συνάμα, ο ιστορικός του μέλλοντος θα πρέπει να δαπανήσει πολλές ώρες και πολύ κόπο για να κατανοήσει τον τρόπο με τον οποίο διαχέεται αυτό το δηλητήριο, όχι μόνο στη συνολική κοινωνική ζωή, αλλά και στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Η κρίση χτύπησε με φόρα τη κοινωνία και σάρωσε πολλά. Χάθηκαν βεβαιότητες, διαλύθηκαν ζωές, υπήρξαν βαριές και ανεπούλωτες απώλειες. Μεγάλο τμήμα του πληθυσμού βρέθηκε να ζει στα όρια της αξιοπρεπούς ύπαρξης και δοκιμάζονται αντοχές θεσμών, λειτουργιών αλλά και προσώπων.

Ένας τομέας στον οποίο η ελληνική κοινωνία είχε τις μεγαλύτερες απώλειες, είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις. Ο Έλληνας πάντα παθιασμένος λόγω ταμπεραμέντου, ξεπερνάει τη μεθόριο κάθε που αντιμετωπίζει διλημματικές καταστάσεις. Τα πάθη, από ένα καπρίτσιο της μοίρας του τόπου τούτου, είναι η καύσιμος ύλη, φαίνεται, που κάνει τους ανθρώπους να προχωρούν μπροστά, σέρνοντας, δεμένοι με τις βαριές αλυσίδες της συνείδησης, τις αμαρτίες και τα ανομήματα του βίου τους.

Η κρίση όμως ανέδειξε το πιο άσχημο πρόσωπο της μέσα από τη μισαλλοδοξία, τη δυσανεξία, την κακία, στο πρόσωπο του διπλανού. Φωστήρες και σωτήρες, μέσα από μια ρητορική μίσους, καλούν σε εξόντωση του αντιπάλου, καταπατώντας κάθε έννοια ανεκτικότητας, δημοκρατίας και διαλόγου. Πρωτοστατούν σε αυτή την κατάσταση όχι μόνο πολιτικοί πρώτης γραμμής, αλλά και τα λεγόμενα μικρομεσαία στελέχη των κομμάτων που σχηματίζουν τους μικρούς στρατούς των οπαδών τους για να διεκδικήσουν το δικό τους φέουδο, το δικό τους νταϊφά, το δικό τους βιλαέτι.

Αυτές οι καταστραμμένες διαπροσωπικές σχέσεις, πάνω στις οποίες στηρίζεται η κοινωνία, έχουν τρωθεί ανεπανόρθωτα. Φιλίες έχουν χαλάσει, συγγενικές σχέσεις έχουν διαλυθεί, γνωριμίες έχουν καταστραφεί. Και όλα αυτά γιατί ο κάθε ένας διεκδικεί τη δική του απόλυτη αλήθεια περί του παρόντος και του μέλλοντος του τόπου. Αν σε αυτό προστεθούν και τα διάφορα μικροσυμφέροντα, τότε το μίγμα γίνεται εκρηκτικό και η κατάσταση ανεπανόρθωτη.

Τελευταία είναι της πολιτικής μόδας να μιλάνε για την αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού της χώρας. Συνήθως εννοούν τους θεσμούς της κοινωνικής προστασίας των αδυνάμων, τους θεσμούς της κοινωνικής πρόνοιας, τους θεσμούς της κοινωνικής αλληλεγγύης. Για να λειτουργήσουν όμως όλοι αυτοί οι θεσμοί χρειάζονται άνθρωποι που δεν θα έχουν τις απλές τυπικές σχέσεις των συναδέλφων, αλλά θα μπορούν να συνεργάζονται με πραγματικό και έμπρακτο ενδιαφέρον.

Οι επιπτώσεις της κρίσης, αργά ή γρήγορα θα περάσουν. Οι πολίτες αυτής της χώρας θα μάθουν να ζουν στο νέο περιβάλλον όπως αυτό διαμορφώνεται στις μέρες μας. Οι πληγές όμως και τα τραύματα στις διαπροσωπικές σχέσεις, στη δουλειά, στο άμεσο περιβάλλον, στις συγγένειες, πολύ δύσκολα θα επουλωθούν. Και αυτό γιατί ο σύγχρονος Έλληνας, μακάριος εν τη αμεριμνησία του για πολλά έτη, έχει ξεμάθει τη συγχώρεση. Αυτό όμως δυσχεραίνει την πορεία προς τα εμπρός.