Ανώνυμου εκπαιδευτικού εγκώμιον

10:34 11/9/2013 - Πηγή: Athina984

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Η φετινή σχολική χρονιά ξεκινάει με εντάσεις (όπως και τόσες άλλες κατά το παρελθόν). Η συνδικαλιστική νομενκλατούρα της ΟΛΜΕ επιδιώκει πάση θυσία τη μετωπική σύγκρουση με το Υπουργείο Παιδείας προβάλλοντας αιτήματα που προσβάλλουν την ελληνική κοινωνία και τους χειμαζόμενους από την οικονομική συγκυρία πολίτες.

Δέσμιοι ενός κρατικοδίαιτου και κοορπορατιστικού

μοντέλου συνδικαλιστικής δράσης, αποκομμένοι από τη σχολική αίθουσα και τα πραγματικά, βαθιά και χρόνια προβλήματα της διδασκαλίας, τα μέλη της συνδικαλιστικής ηγεσίας της ΟΛΜΕ δίνουν τον έσχατο αγώνα οπισθοφυλακής, έχοντας γονείς, μαθητές και ολόκληρη την κοινωνία απέναντι τους. Γι' αυτό και θα ηττηθούν. Η ήττα τους δεν θα είναι μια νίκη της κυβέρνησης όμως. Η κυβέρνηση έχει τις δικές της μεγάλες ευθύνες, όπως και όλες οι κυβερνήσεις που προηγήθηκαν.

Μεταξύ της σφύρας της συνδικαλιστικής νομενκλατούρας και του κυβερνητικού άκμονος βρίσκεται ο Έλληνας ανώνυμος εκπαιδευτικός. Ο άνθρωπος στον οποίο ο κάθε πολίτης εμπιστεύεται το παιδί του για να του μάθει γράμματα και να τον κάνει χρήσιμο στην κοινωνία.

Ο απλός, ανώνυμος εκπαιδευτικός που με την αγάπη και το μεράκι του, κάτω από αντίξοες συνθήκες μοχθεί καθημερινά μέσα στην τάξη για εκείνο το «μάθε παιδί μου γράμματα».

Αυτόν τον ανώνυμο Έλληνα εκπαιδευτικό τον έχουν λησμονήσει όλοι τούτες τις μέρες. Τον έχει λησμονήσει η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, που δε θέλει να κάνει το παραμικρό που θα ελαφρύνει τη θέση του, παρέχοντας υποδομές και θεσμούς, οι οποίοι θα τον βοηθήσουν να κάνει καλύτερα τη δουλειά, δεν του παρέχει καν τα απλά, χαρτί για το φωτοτυπικό μηχάνημα του κακοσυντηρημένου λόγω ελλείψεως κονδυλίων σχολείου του.

Τον έχουν λησμονήσει οι συνδικαλιστικοί του ταγοί, οι οποίοι αν και βλέπουν πως η συντριπτική πλειοψηφία του κλάδου δεν υιοθετεί και δεν ακολουθεί τις άφρονες επιλογές της, επιμένει να μιλάει εξ ονόματος τους και να προκαλεί την κοινωνία με τις εξαλλοσύνες και τις παράλογες, και ως εκ τούτου καταδικασμένες σε παταγώδη αποτυχία, «κινητοποιήσεις» της.

Τον έχουν λησμονήσει οι γονείς, θεωρώντας πως ο ρόλος τους εξαντλείται στην εξώπορτα του σχολείου και πως δεν οφείλουν κανένα σεβασμό στον άνθρωπο που αναλαμβάνει να μεγαλώσει τα παιδιά τους μέσα στον κόσμο των γραμμάτων, να τα βοηθήσει να κοινωνικοποιηθούν και να ενταχθούν ομαλά στην κοινωνία.

Αυτόν τον ανώνυμο Έλληνα εκπαιδευτικό, σήμερα, περισσότερο από οποτεδήποτε άλλοτε, η κοινωνία θα πρέπει να τον προστατεύσει. Και θα το κάνει αναγνωρίζοντας το μεγάλο ρόλο που διαδραματίζει στη διαδικασία εναλλαγής των γενεών στην ιστορία.

Αυτόν τον ανώνυμο Έλληνα εκπαιδευτικό, που τις μέρες τούτες, - κακώς, κάκιστα, - θα συκοφαντηθεί από την ισοπέδωση των ΜΜΕ (ταυτίζοντας τον με τη νομενκλατούρα της ΟΛΜΕ), θα πρέπει να τον προστατεύσουμε, εκτιμώντας τις προσπάθειες και τον κάματο που καταβάλει καθημερινά στις σχολικές αίθουσες (από τις οποίες έχουν πάρει διαζύγιο εδώ και χρόνια οι συνδικαλιστικοί του ταγοί).

Αυτόν τον ανώνυμο Έλληνα εκπαιδευτικό θα πρέπει να τιμήσουμε, προσφέροντας του την υποστήριξη μας. Η ηθική αποκατάσταση του απλού, ανώνυμου εκπαιδευτικού, αυτού του ήρωα της εποχής μας, είναι αναγκαία και απαραίτητη συνθήκη για το μέλλον αυτού του τόπου. Αυτός ο απλός, ανώνυμος Έλληνας εκπαιδευτικός, ο άνθρωπος που αγαπάει τη δουλειά του και την κάνει με το καλλίτερο δυνατό τρόπο, ακόμη και κάτω από τις πλέον ακατάλληλες συνθήκες, είναι ο σπορέας της αυριανής ημέρας.