Ανορθολογισμός και κουτοπονηριά

09:28 19/7/2014 - Πηγή: Athina984

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Είναι γεγονός, επιστημονικά διερευνημένο και τεκμηριωμένο. Ζούμε στη χώρα του ανορθολογισμού. Οι κάτοικοι της μικρής αυτής ξεχασμένης πρώην οθωμανικής επαρχίας που έγινε κράτος ελέω Μεγάλων Δυνάμεων και ευτυχούς κατάληξης της ναυμαχίας του Ναβαρίνου, πιστεύουν οτιδήποτε βολεύει την αρρωστημένη τους συνείδηση και της υγιέστατη τσέπη τους.

Η πρόσφατη έρευνα σχετικά με τη διάδοση του ανορθολογισμού που διεξήχθη μεταξύ του πληθυσμού της μικρής πλην "τιμίου" Ελλάδος, έδειξε πως η πλειοψηφία πιστεύει στα πιο εξωφρενικά μα βολικά ψεύδη. Έτσι, η πλειοψηφία

των πολιτών αυτής της χώρας πιστεύει ότι η οικονομική κρίση είχε προσχεδιαστεί σε κάποια ανήλιαγα υπόγεια από μέλη διάφορων σκοτεινών και καταχθόνιων λεσχών για την υποδούλωση του "αδάμαστου ελληνικού πνεύματος". Το πλειοψηφικό αυτό τμήμα του πληθυσμού, ψηφίζει και τους ανάλογους εκπροσώπους στο εθνικό κοινοβούλιο. Νομίζει κανείς πως μία βουλευτής "προοδευτικού" κόμματος που φημίζεται για τις άναρθρες κραυγές της, την επιτιμητική στάση έναντι όλων των άλλων εξελέγη τυχαία και όχι επειδή ήταν η πρώτη που δημοσίευσε ένα ψευδεπίγραφο κείμενο στο οποίο τάχα οι ισχυροί του κόσμου τούτου απεργάζονταν την κατάργηση της ελληνικής γλώσσας; Κι αν οι οπαδοί των "προοδευτικών" κομμάτων στέλνουν στο ελληνικό κοινοβούλιο τέτοια "λαμπρά πνεύματα" είμαι σίγουρος που ελάχιστοι θα τολμήσουν να σκεφτούν τι στέλνουν οι οπαδοί των "συντηρητικών" κομμάτων. Το ελληνικό κοινοβούλιο άλλωστε θυμίζει περισσότερο σκηνή επαρχιακού θιάσου σε κακοσκηνοθετημένη επιθεώρηση, παρά νομοθετικό σώμα.

Ο ανορθολογισμός αυτός όμως δεν είναι αποτέλεσμα έλλειψης παιδείας ή πλημμελούς επικοινωνίας με τις υπόλοιπες πολιτισμένες χώρες. Εδώ έχουμε την κλασσική ρωμέικη κουτοπονηριά. Ο ανορθολογισμός αυτός βολεύει πρώτα και κύρια το μικρό, ατομικό ή τοπικιστικό συμφέρον του νεωρωμιού, το οποίο, φυσικά, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, έρχεται σε αντίθεση και παραβιάζει κατάφωρα το δημόσιο συμφέρον.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα καταστροφής της αχειροποίητου ομορφιάς που μας έχει κληροδοτήσει ο τόπος αυτός είναι οι αιγιαλοί της χώρας. Τις μέρες αυτές γίναμε μάρτυρες μιας σφοδρής αντιπαράθεσης μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης με θέμα το νομοσχέδιο για τους αιγιαλούς, το οποίο και τελικά αποσύρθηκε. Πολλοί μάλιστα θεώρησαν πως πρόκειται για μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια συνολική ανατροπή όχι μόνο της κυβερνητικής πολιτικής σε αυτό το ζήτημα, μα και της ίδιας της κυβέρνησης αλλά και του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.

Και ενώ υπέρμαχοι και πολέμιοι του νομοσχεδίου έδιναν μάχες, η ζωή όπως πάντα έλυσε το πρόβλημα μόνη της. Το έλυσαν οι περήφανοι κάτοικοι του μικρού γαλατικού χωριού, όπως χαρακτήρισε κάποτε αυτή τη χώρα ο πλουσιότερος πολιτικός αρχηγός ενός μικρού "αριστερού" κόμματος μηδαμινής εκλογικής απήχησης. Οι κάτοικοι της Νέας Μάκρης σήκωσαν το λάβαρο της εξέγερσης κατά της τοποθέτησης ειδικής μπάρας που θα επέτρεπε την πρόσβαση στη θάλασσα ατόμων με ειδικές ανάγκες, ώστε να χαρούν και αυτοί λίγο την αχειροποίητο ομορφιά που απλόχερα μας χάρισε η φύση σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη. Η αιτιολογία που προέβαλαν ήταν ότι με την τοποθέτηση της μπάρας θα μειωνόταν η αξία των παρά θιν αλός ιδιοκτησιών τους. Οι επαναστάτες αυτοί, ως συνήθως, είχαν την υποστήριξη των ψηφολεκτών τοπικών αρχόντων και την αιδήμονα σιωπή των κατ' επάγγελμα ευαίσθητων αλληλέγγυων κάθε ανοησίας και κουτοπονηριάς (αρκεί να φέρνουν ψήφους στη μεγάλη "αριστερή" παράταξη - κολυμβήθρα του Σιλωάμ).

Το μικρό ατομικό ή τοπικιστικό συμφέρον είναι ένα από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας. Η σκόπιμη επιμιξία του ατομικού και του δημόσιου, με στόχο την απαλλοτρίωση του δημοσίου προς όφελος του ατομικού, είναι το κύριο χαρακτηριστικό του κοινωνικού συμβολαίου της μεταπολίτευσης, όπου ελίτ και κοινωνία, σιωπηρά, συμφώνησαν να μην ενοχλούν ο ένας τον άλλον στις μικρές και μεγάλες τους διαπλοκές. Η συλλογική αυτή συνενοχή είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο ανθεί η διαπλοκή και η παρεμπόδιση, αν όχι η καταστροφή, κάθε δημιουργικής προσπάθειας.

Στην δε ερώτηση αν υπάρχει η σωτηρία, η απάντηση πιθανόν να δοθεί σε μεταγενέστερο κατά πολύ χρόνο, όταν τόσο ο γράφων όσο και οι αναγνώστες του, θα έχουν εγκαταλείψει τα εγκώμια.