Άνθρωποι-πακέτα

09:03 9/6/2013 - Πηγή: Athina984

του Βασίλη Πάικου

Με την υπόθεση Οτζαλάν, τον Φεβρουάριο του 1999, παρ' ολίγο να πέσει η Κυβέρνηση Σημίτη. Και πάντως, ακριβώς για να μην πέσει, ο τότε Πρωθυπουργός αναγκάστηκε να ζητήσει άρον-άρον την επαναβεβαίωση της εμπιστοσύνης της Βουλής.

Κι επί πλέον υποχρεώθηκε, με μαύρη καρδιά είναι αλήθεια, να «καρατομήσει» τρεις Υπουργούς του. Σήμερα, με την υπόθεση Μπουλούτ Γιαϊλά, τίποτα. Δεν άνοιξε μύτη. Τα περισσότερα πολιτικά κόμματα δεν συγκινήθηκαν στο ελάχιστο. Τα ΜΜΕ

αγνόησαν στην εντέλεια ή υποβάθμισαν τραγικά το ζήτημα. Και η πλειονότητα των πολιτών δεν πληροφορήθηκε το παραμικρό.

Κι όμως, πρόκειται για πανομοιότυπες περιπτώσεις. Οι διαφορές έχουν να κάνουν με την ιδιότητα και την «επωνυμία» του πρώτου των απαχθέντων και παραδοθέντων πακέτο στις τουρκικές αρχές. Σ' αντίθεση με τον 24χρονο φοιτητή, του οποίου το «όνομα» δε λέει και πολλά στους περισσότερους. Ο Μπουλούτ Γιαϊλά ωστόσο συνιστά τον ορισμό του πολιτικού πρόσφυγα, του δικαιούμενου προστασίας. Του δικαιούμενου «ασύλου», και κατά την αρχαιοελληνική εκδοχή του όρου.

Εδικαιούτο της φροντίδας και της προστασίας μας ο φοιτητής. Ως θύμα αλλεπάλληλων διώξεων και ειδεχθών βασανιστηρίων στα κολαστήρια της πατρίδας του. Δικαίωμα που απορρέει από δεσμευτικές διεθνείς συμβάσεις. Δικαίωμα που κατοχυρώνεται και από το Σύνταγμα της Χώρας μας (άρθρο 5-παράγραφος 2,) που ρητά απαγορεύει την έκδοση αλλοδαπού που διώκεται για τη δράση του υπέρ της ελευθερίας. Ωστόσο, όταν βρέθηκε στην Ελλάδα δεν κατάφερε, παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειές του, να προσεγγίσει καν την αρμόδια υπηρεσία παροχής ασύλου. Για να ολοκληρωθεί (σε ό,τι μας αφορά) η περιπέτειά του, στη διαδρομή Εξάρχεια- σύνορα- Αδριανούπολη- Κωνσταντινούπολη. Συγκεκριμένα στα μπουντρούμια της Πόλης. Για να ζήσει ο φοιτητής το δικό του «Εξπρές του Μεσονυχτίου». Από κει και πέρα αγνοείται η τύχη του. Και θα συνεχίσει να αγνοείται...

Δηλώνουν πλήρη άγνοια των σχετικών οι υπό τον κύριο Δένδια αρχές. Το ίδιο και η Κυβέρνηση κατά την κεντρική της διάσταση. Κι όμως είναι βέβαιο, προκύπτει από τη λογική αλλά και από συγκλονιστικές μαρτυρίες, πως η επιχείρηση πραγματοποιήθηκε και «πέτυχε» με την αγαστή συνεργασία ελληνικών και τουρκικών μυστικών υπηρεσιών. Πρόκειται, καταφανέστατα, για καθαρή επιλογή της Κυβέρνησης Σαμαρά. Στο πλαίσιο ποιος ξέρει ποιάς λογικής αναβάθμισης των διμερών σχέσεων. Διά της υποταγής στις αξιώσεις του Σουλτάνου Ερντογάν, του όχι και τόσο «μεγαλοπρεπούς» πια, όπως ο ξεσηκωμένος τουρκικός λαός μαρτυρεί. Το βαθύ Κράτος της Τουρκίας ζήτησε εν προκειμένω τη συνδρομή του ελληνικού βαθέος Κράτους. Και προφανώς την έλαβε. Σε μια επιχείρηση ευτελισμού, σε μια επιχείρηση καταρράκωσης των αξιών του αιώνα μας. Αξιών που, ωστόσο, εγγράφονται στον σκληρό πυρήνα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων...

Και καλά ο Δένδιας. Καλά κι ο Σαμαράς. Οι δύο συγκυβερνώντες εταίροι τι ακριβώς κάνουν; Πως αισθάνονται, πως εισπράττουν το γεγονός, τι τους λέει η συνείδησή τους; Δεν τους συγκινεί στο ελάχιστο η περίπτωση του πρόσφυγα φοιτητή;

Και επιτέλους, δεν θα άξιζε άραγε ο Μπουλούτ Γιαϊλά της τιμής μιας -σταθερής και αμετακίνητης αυτή τη φορά- «κόκκινης γραμμής» τους;