Αριστερο-δεξιά κυβέρνηση ... και στην κορφή κανέλα

07:59 2/2/2014 - Πηγή: Athina984

του Βασίλη Πάικου

Η ερώτηση που «εμφιλοχώρησε» στη δημοσκόπηση της Metron Analysis (για το Έθνος της περασμένης Κυριακής) ήρθε από το πουθενά. Κυριολεκτικά από το πουθενά. Με την έννοια πως έθεσε στους πολίτες ένα θέμα ανύπαρκτο.Ακόμη και ως σενάριο προωθημένης πολιτικής φαντασίας. Ένα ζήτημα που δεν προκύπτει από καμιά ανάλυση της πραγματικότητας, από καμιά λογική των καταστάσεων, χωρίς την παραμικρή βάση, χωρίς το ελάχιστο έρεισμα. Ένα ζήτημα που, ως τώρα, δεν το υπαινίχθηκε καν, ποτέ κανείς. Το

ενδεχόμενο συγκρότησης «μεγάλου κυβερνητικού συνασπισμού», δηλαδή συγκυβέρησης αριστεράς και δεξιάς, του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ, για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους.

Αν η Metron Analysis δεν ήταν τόσο σοβαρή, τόσο έγκυρη και τόσο δοκιμασμένη στο κάτω-κάτω εταιρεία, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως εκτελεί «παραγγελία». Προκειμένου να θολώσει την εικόνα της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ. Ή προκειμένου, κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης, να «αποχρωματιστεί» η αριστερά ως προς τις διακηρυγμένες προγραμματικές της διαθέσεις. Στη βάση της βεβαιότητας πως, κατά παράδοση, οι πολίτες, δίχως να το πολυσκεφτούν, απαντούν θετικά σε όποια πρόταση εμπεριέχει χαρακτηριστικά εθνικής συνεννόησης. Πολύ περισσότερο αφού οι ψηφοφόροι οι προσκείμενοι στην ακολουθούμενη σήμερα πολιτική, είναι βέβαιο πως θα προέκριναν την άμβλυνση της διαφαινόμενης εκλογικής ήττας αυτής της πολιτικής, δια της διατήρησης στο παιχνίδι των εκφραστών της.

Όμως στη βάση άραγε ποιάς γραμμής, ποιάς κατεύθυνσης, ποιού προγράμματος, ποιάς πολιτικής θα μπορούσε να επιχειρηθεί η τέτοιας μορφής κυβερνητική συμμαχία; Ακόμη και με προγραμματικό σκόντο, αν υποτεθεί πως θα το επιθυμούσαν, οι δυνάμει σύμμαχοι. Αφού οι κατευθύνσεις είναι απολύτως ασύμπτωτες. Δεν μπορούν επ' ουδενί και με τίποτα να συναντηθούν πουθενά.

Κι εδώ δεν μιλάμε για τη γνώμη που έχει το κάθε κόμμα για το άλλο ως προς την ιδεολογική του σκευή και την πολιτική του υπόσταση. Για το γεγονός δηλαδή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί τη ΝΔ του Σαμαρά ακροδεξιά, με εξόφθαλμα αντιδημοκρατικές παρεκκλίσεις και πρακτικές. Ή ότι η ΝΔ χαρακτηρίζει συχνά-πυκνά «άκρο» (το άλλο άκρο) τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μάλιστα κάπου-κάπου φλερτάρει και με την τρομοκρατία. Όλ' αυτά θα μπορούσαν ίσως να παραμεριστούν. Αν υπήρχε, ή αν μπορούσε να βρεθεί, πολιτική βάση για να στηριχθεί το εγχείρημα. Εδώ μιλάμε για την ουσία της πολιτικής, κατά τις κεντρικότερες μάλιστα παραμέτρους της.

Θα ρωτήσει κανείς, σε περίπτωση πολέμου δεν θα είχε άραγε πολιτική νομιμοποίηση η πανεθνική συνεννόηση, που θα έφτανε έως τη συγκρότηση κυβέρνησης οικουμενικών διαστάσεων; Και μήπως η κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Χώρα δεν έχει ίσως και «πολεμικά» χαρακτηριστικά; Και θα έχει δίκιο. Μόνο που στον πόλεμο, στον πραγματικό πόλεμο, μία είναι η λύση, μία η επιλογή. Η διά των όπλων εθνική άμυνα. Κατάσταση στην οποία η πανεθνική πανστρατιά αποτελεί καθήκον. Ενώ σήμερα, στον «άλλο πόλεμο», έχουμε να κάνουμε με δύο απολύτως διακριτές, εντελώς διαφορετικές, αντιτιθέμενες μάλιστα προτάσεις λύσεων. Η λογική δε της με το ζόρι προσέγγισής τους, δεν είναι μόνο προφανώς απολίτικη. Είναι και καταφανώς ζημιογόνα για το εθνικό και για το λαϊκό συμφέρον, όπως το εννοούν και οι δύο πλευρές...