Ας βάλουμε πρώτα φως και τηλέφωνο στα Πομακοχώρια ...

09:02 28/4/2014 - Πηγή: Athina984

Του Χρήστου Α. Καπούτση

Η Μουσουλμανική Μειονότητα της Θράκης είναι θέμα , κοινωνικό, διπλωματικό και πολιτικό, που έχει και κάποιες «σκοτεινές γωνίες». Είναι ένα θέμα σύνθετο, αλλά δεν είναι θέμα κομματικό. Και επομένως, δεν μπορεί να είναι αντικείμενο αντιπαράθεσης πολιτικών κομμάτων και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο.

Τι είναι και ποιοι αποτελούν τη Μουσουλμανική μειονότητα; Σύμφωνα με τη συνθήκη της Λωζάνης (1923), είναι Έλληνες πολίτες, μουσουλμάνοι στο Θρήσκευμα. Συνεπώς, με βάση τις Διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις, υφίσταται

μόνο Μουσουλμανική - Θρησκευτική μειονότητα στη Θράκη και δεν υπάρχει «τουρκική» - εθνική μειονότητα.

Στο πληθυσμιακό σύνολο της θρησκευτικής μειονότητας, υπάρχουν υποσύνολα με προσδιοριστικά στοιχεία τη γλώσσα και την καταγωγή.

Η σύνθεση του μουσουλμανικού πληθυσμού της Θράκης με βάση την γλώσσα και την καταγωγή είναι: Μουσουλμάνοι τουρκόφωνοι και τουρκογενείς που αποτελούν και την πλειοψηφία, είναι Μουσουλμάνοι σλαβόφωνοι και βλαχόφωνοι που αυτό-προσδιορίζονται ως Πομάκοι, και είναι και οι Ρομά μουσουλμάνοι. Η διάκριση με βάσει την καταγωγή και τη γλώσσα είναι αυταπόδεικτη πραγματικότητα και όχι φανταστικό αφήγημα του ελληνικού εθνικισμού, όπως υποστηρίζουν κάποιοι ...

Είναι φυσιολογικό, να υπάρχουν ενδο-μειονοτικές διαφορές, όπως άλλωστε υπάρχουν διαφορές και αντιθέσεις σε διάφορες κοινωνικές ομάδες, που κατοικούν στον ίδιο τόπο.

Το επίσημο Ελληνικό κράτος, δυστυχώς, ακολούθησε μια πολιτική διακρίσεων σε βάρος της Μουσουλμανικής Μειονότητας. Από το 1924 μέχρι και το 1995, Κρατικοί αξιωματούχοι θεωρούσαν τους Μουσουλμάνους , ως πολίτες Δεύτερης Κατηγορίας και η συμπεριφορά τους ήταν ανάλογη.
Αυτή λοιπόν η απαράδεκτη πολιτική των διακρίσεων και των διώξεων σε βάρος των μουσουλμάνων, κατέστησε τη μουσουλμανική μειονότητα υποχείριο της προπαγάνδας του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής, αλλά και πεδίο δράσης και εκμετάλλευσης από την πλευρά των Ελλήνων ακροδεξιών- εθνικιστών. Oι μουσουλμάνοι βρέθηκαν στη μέγγενη δυο εθνικισμών.

Τραγικά λάθη

Θυμίζω το αίσχος της Μπάρας, που ίσχυε μέχρι και τις αρχές της δεκαετίες του 1990, στα Πομακοχώρια της Ξάνθης. Για να απομακρυνθεί ένας Μουσουλμάνος από το σπίτι του και να διανύσει μια απόσταση μεγαλύτερη των 25 χιλιομέτρων, θα έπρεπε να έχει άδεια από την Αστυνομία και την έγκριση του Στρατού! Χωρίς αυτή την άδεια, μπορούσε να πάει μόνο από το σπίτι του στο χωράφι του και μέχρι στο καφενείο του χωριού του. Όντως, τραγικά λάθη από την Ελληνική Διοίκηση.
Αυτά στο παρελθόν. Σήμερα όμως, το καθεστώς των διακρίσεων έχει αντικατασταθεί από ένα καθεστώς ισονομίας και το Σύνταγμα της Χώρας μας προστατεύει τα ατομικά Δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών, που είναι Μουσουλμάνοι στο Θρήσκευμα. Ασφαλώς τα μέλη της μειονότητας, ως μόνιμοι κάτοικοι της Θράκης δικαιούνται να έχουν και έχουν πολιτικό λόγο. Άλλωστε, αναγνωρίζονται δικαιωματικά ως ισότιμοι Έλληνες πολίτες με συνταγματικώς κατοχυρωμένα τα ατομικά και πολιτικά τους δικαιώματα. Προφανώς, υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Ωστόσο, η δραστηριότητα των ανθρώπων του Τουρκικού προξενείου, ενίοτε υπερβαίνει τα αποδεκτά όρια , των διπλωματικών παρεμβάσεων. Στόχος της προπαγάνδας που εκπορεύεται από τον σκληρό πυρήνα του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής είναι η αναγνώριση της μουσουλμανικής-θρησκευτικής μειονότητας σε Εθνική- τουρκική μειονότητα και κοινότητα. Προφανώς ο τουρκικός εθνικισμός που ενυπάρχει στην «τουρκική μειονότητα» έχει δικές του αυτονομιστικές τάσεις και αντιστρατεύεται τα συμφέροντα των Ελλήνων της Θράκης και της Ελλάδας γενικότερα.

Οικονομικά προβλήματα

Πέρα όμως από τα πολιτικά, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μουσουλμάνοι στη Θράκη, είναι κοινωνικά και κυρίως οικονομικά.

Πρόσφατα επισκέφτηκα, για μία ακόμη φορά, τα ορεινά Πομακοχώρια του Νομού Ξάνθης, την Γλαύκη, την Πάχνη, την Μύκη, τον Κένταυρο, τον Εχίνο. Και μετά, ακόμη πιο βόρεια, Θέρμες, Μέδουσα, Κοττάνη.

Στην περιοχή πάνω από τον Εχίνο, δεν υπάρχει γιατρός, αλλά ούτε και Φαρμακείο. Αν έχεις πονοκέφαλο και είσαι στον Εχίνο, θα πρέπει να πάρεις ταξί και να κατέβεις στην Ξάνθη για να αγοράσεις ασπιρίνες! Επίσης, δεν υπάρχει, ούτε ένα Βενζινάδικο. Οι άνθρωποι πηγαίνουν, στη Βουλγαρία, για να γεμίσουν τα ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων τους. Μεγάλη πληγή η μετανάστευση των νέων, αφού σε αυτή την περιοχή η ανεργία είναι πάνω από 70%, όπως λένε οι ίδιοι. Υπάρχει φτώχεια, οι περισσότεροι ζουν με περίπου 300 ευρώ το μήνα, αφού η καλλιέργεια των καπνών, που είναι η βασική τους ασχολία, δεν αποδίδει! Και ακόμη, η ζωή των γυναικών είναι εγκλωβισμένη στους αφύσικους περιορισμούς της Μουσουλμανικής Θρησκευτικής παράδοσης.

Ειδικότερα για αυτό το θέμα, να επισημάνουμε ότι η Σαρία, ο ισλαμικός ιερός νόμος εφαρμόζεται στην Θράκη, από την εκεί μουσουλμανική μειονότητα, εφόσον οι ενδιαφερόμενοι προσφύγουν στον μουφτή. Μάλιστα ο Καθηγητής Γιάννης Πανούσης ως βουλευτής της ΔΗΜΑΡ κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή με την οποία ζητά την κατάργηση της σαρίας , διότι όπως υποστηρίζει, αντιβαίνει στο άρθρο 12 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όπως και στο άρθρο 116, παρ. 2 του ελληνικού Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο το κράτος μεριμνά για την άρση των ανισοτήτων, ειδικότερα σε βάρος των γυναικών.

Ούτε φως, ούτε τηλέφωνο

Το χωριό Κοττάνη είναι το τελευταίο προς Βορρά χωριό του νομού Ξάνθης, όπου κατοικούν 25 άνθρωποι. Και δεξιότερα είναι ο οικισμός Λυκότοπος όπου μένουν 12 άνθρωποι και ακολουθούν άλλοι μικρότεροι οικισμοί, όπου κατοικούν μόνο μουσουλμάνοι. Όμως, δεν υπάρχει δρόμος για να πάει κάποιος εκεί με αυτοκίνητο, παρά μόνο μονοπάτι. Και το σημαντικότερο είναι, ότι σε αυτούς τους οικισμούς δεν υπάρχει ούτε τηλέφωνο (σταθερό ή κινητό), αλλά ούτε και ηλεκτρικό ρεύμα. Αντίστοιχα, δεν υπάρχει ούτε ένας οικισμός ή μεμονωμένο σπίτι Χριστιανού, που να μην έχει φως και τηλέφωνο, στην ίδια περιοχή! Ας βάλουμε λοιπόν, πρώτα φως και τηλέφωνο σε όλα τα Πομακοχώρια ... και μετά να ασχοληθούμε και με θέματα «υψηλής στρατηγικής».

Συνεπώς, αν ενδιαφερόμαστε πραγματικά για την Μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, θα πρέπει, πολιτικά κόμματα, κρατικοί φορείς και δημοσιογράφοι, να προσπαθήσουμε να δημιουργηθούν έργα υποδομής , που θα βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής αυτών των ανθρώπων και κυρίως, που θα ανακόψουν την υποχρεωτική μετανάστευση των νέων από τα σπίτια τους, από την πατρίδα τους.