Μπήκαν στην πόλη οι εχθροί

09:59 22/9/2013 - Πηγή: Athina984

του Βασίλη Πάικου

«Ερχόμαστε»... Ήταν η απειλή με την οποία είχε υποδεχτεί ο Μιχαλολιάκος τους δημοσιογράφους στην πρώτη συνάντηση μαζί τους, το βράδυ των εκλογών του Μαϊου του 2012. Όταν η Χρυσή Αυγή εξασφάλιζε για πρώτη φορά την είσοδό της στη Βουλή των Ελλήνων. Τότε με το περίφημο «εγέρθητο» του Καιάδα. «Ερχόμαστε»... Και το

εννοούσε. Άρχιζε τότε η μεγάλη ανατριχίλα. Είχαν ήδη μπει στην Πόλη οι εχθροί. Και έμειναν. Και αλωνίζουν. Και σκοτώνουν...

Ο επιμελητής της Νευροχειρουργικής Κλινικής στο Γενικό Κρατικό της Νίκαιας χαμογέλασε μελαγχολικά, με την μελαγχολία της γνώσης, όταν άκουσε για το φονικό της Αμφιάλης. Καλά, δεν το περιμένατε, είπε. Εδώ και τρία χρόνια μας φέρνουν κάθε βράδυ μαχαιρωμένους ανθρώπους, από τους παλληκαράδες με τα μαύρα. Ανθρώπους με σκούρο δέρμα συνήθως. Ανθρώπους που, οι περισσότεροι, αρνούνται να προσφύγουν στις αρχές. Είτε επειδή δεν έχουν χαρτιά και φοβούνται μη μπλέξουν, είτε επειδή απλώς βρίσκονται σε ξένο τόπο, που αισθάνονται πως δεν τους σηκώνει, και τρέμουν για τα χειρότερα. Ε, δεν θα γινόταν κι αυτό; Ήταν θέμα χρόνου.

Ήταν θέμα χρόνου να γίνει το φονικό, όταν στις αποκαλύψεις- καταγγελίες των γιατρών, ουδείς ποτέ έδωσε την παραμικρή σημασία. Όταν και τα περισσότερα μέσα, προπάντων τα κανάλια, απαξιώνουν συστηματικά τις τέτοιες ειδήσεις. Γι αυτά, απλώς, δεν είναι ειδήσεις.

Ήταν θέμα χρόνου να γίνει το φονικό, όταν πολλοί από μας παρακολουθούσαμε ασυγκίνητοι τους νεοναζί να μακελεύουν μετανάστες.

Ήταν θέμα χρόνου να γίνει το φονικό, όταν ομοίως ασυγκίνητοι παρακολουθούσαμε τους τραμπουκισμούς των ταγμάτων εφόδου τους στις λαϊκές αγορές, στα θέατρα, παντού.

Ήταν θέμα χρόνου να γίνει το φονικό, όταν η αστυνομία συνήθως παρακολουθεί απαθής τους τραμπουκισμούς των χρυσαυγιτών. Σε πολλές περιπτώσεις, από παλιά, από τον Άγιο Παντελεήμονα ακόμη, συνεργάζεται μαζί τους. Ενώ ο κ. Δένδιας δεν δείχνει να συγκινείται καθόλου με την δημοσκοπική αποκάλυψη πως η ΧΑ στις τάξεις της αστυνομίας είναι πρώτη-δεύτερη δύναμη.

Ήταν θέμα χρόνου να γίνει το φονικό, όταν η Δικαιοσύνη κάνει πως δεν βλέπει, πως δεν ακούει, πως δεν καταλαβαίνει. Όταν είναι γι αυτήν σα να μη συνέβησαν ποτέ όσα συνέβησαν στο Πέραμα, στο Μοναστηράκι, στο Μελιγαλά, για να μείνουμε στα εντελώς πρόσφατα.

Ήταν θέμα χρόνου να γίνει το φονικό, όταν όλοι κάνουμε τόσον καιρό πως δεν καταλαβαίνουμε τι είναι, τι σημαίνει και που οδηγεί η στρατιωτικού ή παραστρατιωτικού χαρακτήρα οργανωτική δομή της ΧΑ. Οι επιδεικτικές παρελάσεις στους δρόμους με τα αποτρόπαια συνθήματα του τύπου «αίμα- τιμή- Χρυσή Αυγή». Που από μόνα τους τρομοκρατούν τους πολίτες, άμα τη εμφανίσει.

Ήταν θέμα χρόνου να γίνει το φονικό, όταν η Κυβέρνηση Σαμαρά ακύρωσε το αντιρατσιστικό Ν/Σ του Ρουπακιώτη. Υποστηρίζοντας αυτάρεσκα πως το ισχύον νομικό πλαίσιο αρκεί.

Ήταν θέμα χρόνου να γίνει το φονικό, όταν στενός, στενότατος συνεργάτης του Πρωθυπουργού είχε μιλήσει, στους διαδρόμους της Βουλής, για κυβερνητική συνεργασία της ΝΔ με τη ΧΑ, πολύ πριν εμπνευστεί την ιδέα ο κ. Μπάμπης.

Ήταν θέμα χρόνου να γίνει το φονικό, όταν στο μέγαρο Μαξίμου επικρατούσε για καιρό η στρατηγική της ενσωμάτωσης (στη ΝΔ) της ΧΑ (του κατά Ψωμιάδη «αδελφού κόμματος»), αντί της μετωπικής αντιπαράθεσης μαζί της.

Ήταν θέμα χρόνου να γίνει το φονικό, όταν διακινείται πληθωρικά η θεωρία των «δύο άκρων». Εκτιμούν οι ανόητοι διακινητές πως έτσι συκοφαντούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Δίχως να καταλαβαίνουν ότι, απλώς, εξωραϊζουν τη ναζιστική εγκληματική συμμορία.

Ήταν, εντέλει, θέμα χρόνου να γίνει το φονικό, από τη στιγμή που η Δημοκρατία ακύρωσε τα όπλα της. Αποδείχθηκε ανίσχυρη, απρόθυμη μάλλον, να αντιμετωπίσει τους εχθρούς της. Κι έτσι οι χρυσαυγίτες εξασφάλισαν την ατιμωρησία. Μπορούσαν πλέον ανενόχλητοι να αλωνίζουν, να τρομοκρατούν, να σκοτώνουν.

Η δολοφονία στο Κερατσίνι αποτελεί σημείο-τομή. Μπορούμε πλέον να μιλάμε για το χρόνο πριν και μετά από το Κερατσίνι. Αν υποτεθεί πως η Δημοκρατία και οι φορείς οι ταγμένοι για την υπεράσπισή της συνήλθαν, κατάλαβαν. Και θα πράξουν τα δέοντα με επιμονή, με συνέπεια. Γιατί ας μην αποκλείσουμε και το ενδεχόμενο, να ζούμε σήμερα τις εκδηλώσεις μιας επικαιρικής μονάχα ευαισθητοποίησης. Και να ξεχαστούν όλα όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός.

Εκείνο όμως που έχει την πραγματικά μεγαλύτερη σημασία, είναι η απάντηση στο ερώτημα αν, μετά το Κερατσίνι, κατάλαβαν, αν είδαν περί τίνος ακριβώς πρόκειται όλοι εκείνοι, οι μη φασίστες, που στηρίζουν τη ΧΑ. Όσοι την ψήφισαν, όσοι δηλώνουν ή σκέφτονται να την ψηφίσουν. Εκείνοι που νόμιζαν πως πολεμούν έτσι το «σύστημα», ή πως εκφράζουν με τον ηχηρότερο και αποτελεσματικότερο τρόπο την οργή τους. Αν η απάντηση στο ερώτημα είναι καταφατική, ε τότε ναι, μπορούμε να αισιοδοξούμε...