Χαμένη η προεκλογική περίοδος, χαμένη και η ψήφος μας;

09:24 4/5/2012 - Πηγή: Athina984

του Γιάννη Παπαγεωργίου

Ας προσέχαμε, λοιπόν. Κι εμείς και κυρίως το πολιτικό σύστημα που φιλοδοξεί να μας (ξανα)κυβερνήσει. Είχαμε αρκετές ημέρες στη διάθεσή μας για να αναζητήσουμε μία αχτίδα ελπίδας μέσα στο δύσκολο μνημονιακό δρόμο τον οποίο την επομένη των εκλογών συνεχίζουμε.

Τα κόμματα -όλα, αλλά κυρίως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ- είχαν την ευκαιρία να αναδείξουν ευθέως τον αποδοτικότερο (επώδυνο) δρόμο μέσα από τον οποίο θα έπρεπε να περάσουν οι αναμενόμενες μειώσεις των συντάξεων του επόμενου μήνα, οι υπογεγραμμένες

150.000 απολύσεις των επόμενων 2,5 χρόνων και οι θυσίες που -για εμάς, αλλά χωρίς εμάς- επιβλήθηκαν σε μία χώρα που είχε μάθει να μην παράγει. Είχαν την ευκαιρία να παρουσιάσουν το όραμά τους για μία χώρα που αναζητεί απεγνωσμένα ένα στρατηγικό πλάνο ανάτασης.

Τις τελευταίες ημέρες, ωστόσο, συζητήσαμε επισταμένως για... την αναγκαιότητα των χαμένων debates, τις σχέσεις Καμμένου-Τσίπρα, τα προβλήματα της Αριστεράς στην Ελλάδα, την αποσυσπείρωση του δικομματισμού, το δράμα της οικογένειας Τσοχατζόπουλου, το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής και το «ροζ» ξενοδοχείο των Σεπολίων, τις 11 πόρνες με τον ιό HIV καθώς και για το catering του Κέντρου παράνομων μεταναστών στην Αμυγδαλέζα. Ας προσέχαμε, το ξαναλέω. Κι εμείς κι αυτοί.

Στο δρόμο προς την κάλπη, η βασικότερη προεκλογική έννοια του Σαμαρά (όχι, δεν αδικώ τα... Ζάππεια) ήταν να αντιπολιτευτεί τον Καμμένο, το νεοσύστατο κόμμα του οποίου κόστιζε στη ΝΔ δημοσκοπικά. Η βασικότερη έννοια του Βενιζέλου ήταν να προβάλει ένα απύθμενο «εγώ» (η NEOSET τον ευχαριστεί για τα προεκλογικά του σποτάκια) το οποίο ήταν τόσο ταπεινό ώστε να αυτοτοποθετείται κάτω από το πρωθυπουργικό «εγώ» του Σαμαρά. Κι όταν είδε τον αρχηγό της ΝΔ να ξεφεύγει σε παροχολογία (από τους συνταξιούχους και τους πολύτεκνους πέρασε στα σώματα Ασφαλείας και τους πιλότους) τότε βγήκε και αυτός στην αντεπίθεση: Στόχος να πάρουμε τα μέτρα σε τρία χρόνια, όχι σε δύο. Και να βγούμε από το Μνημόνιο. Αναδιαπραγμάτευση, δηλαδή. Ε, τότε γιατί να κατακρίνει τον Κουβέλη και όποιους άλλους την επικαλούνται;

Η απουσία πολιτικού ηγέτη στη χώρα είναι προφανής. Δεν είναι όμως ό,τι χειρότερο μας συμβαίνει. Δυστυχώς, λείπει επί της ουσίας και η πολιτική ειλικρίνεια. Λείπει η ταύτιση λόγων και πράξεων. Ή για την ακρίβεια, δεν λείπει εντελώς. Δυστυχώς, εμφανίζεται μάλλον αποκλειστικά στην περίπτωση των νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής. Μην απορεί, κατά συνέπεια, κανένας για ποιους λόγους μέρος της νεολαίας φέρνει τον φασισμό μέσα στο Κοινοβούλιο. Άλλοι του άνοιξαν την πόρτα. Εκεί έφτασε η αθλιότητα ενός πολιτικού συστήματος που μας οδήγησε σε γενική χρεοκοπία. Και συνέχισε την ίδια τακτική και στην προεκλογική περίοδο σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει γύρω μας (άραγε έχει μάθει κάποια άλλη τακτική;).

Το μόνο που απομένει είναι να θεωρηθούν οι επικείμενες εκλογές ως η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για όσα ακολουθήσουν. Ως η καθαρτήρια διαδικασία του «λεφτά υπάρχουν» του 2009. Πρόσφατα, ένας πολιτικός στον ο