Δημόσιο, δημόσιος χώρος και αυθαιρεσίες

10:19 9/11/2013 - Πηγή: Athina984

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Ένα από τα πολλά ευεργετήματα της κρίσης, είναι η πλήρης απογύμνωση των πάντων, η πλήρης αποκαθήλωση των ταμπού και η πλήρης απομυθοποίηση μιας ολόκληρης μυθολογίας, εκείνης της Μεταπολίτευσης.
Κυρίαρχος μύθος της κοινωνίας, όπως αυτή εξελίχθηκε κατά τη δεκαετία του '80 του προηγούμενου αιώνα, ήταν η συν-διοίκηση των πανίσχυρων, τότε, συνδικάτων του δημόσιου τομέα στους δημόσιους οργανισμούς. Η ανάπτυξη του κοορπορατιστικού συνδικαλισμού, με την παντοδυναμία των ηγετών του, οι οποίοι συνήθως μεταπηδούσαν στην κεντρική πολιτική σκηνή ως βουλευτές, υφυπουργοί

και υπουργοί, αλλοίωσε όχι μόνο την ίδια την έννοια του συνδικαλισμού ως το μοναδικό και έσχατο ανάχωμα αντίστασης των εργαζομένων έναντι των επιθέσεων του κεφαλαίου, αλλά και την έννοια του δημόσιου και του δημόσιου χώρου.

Η αυθαίρετη αντίληψη ότι συν-ιδιοκτήτες των δημόσιων οργανισμών είναι οι εργαζόμενοι σε αυτές, δεν έχει καμία, απολύτως, σχέση ούτε με τα συνταγματικά κείμενα αυτής της χώρας, ούτε με την δυτική αντίληψη περί Δημοκρατίας. Προσιδιάζει μάλλον σε αντιλήψεις ανατολικών δεσποτειών και προνεωτερικών κοινωνιών, όπου οι συντεχνίες και οι φατρίες, αποτελούν τα κύτταρα της κοινωνικής οργάνωσης.

Η καταρράκωση κάθε έννοιας συνδικαλισμού και η ταυτόχρονη ανάδειξη νοοτροπιών και πρακτικών που έχουν να κάνουν με ιδιοκτησιακές, συνδιαχειριστικές λογικές, οδήγησαν, αφενός μεν τους εργαζόμενους μακριά από τα συνδικάτα, τα οποία βιώνουν την πλήρη απαξίωσή τους στα μάτια της κοινωνίας, και, αφετέρου, στην απαξίωση των ίδιων των δημόσιων οργανισμών στα μάτια των πολιτών.

Η αντίληψη αυτή έχει καλλιεργηθεί από εκείνους που προσπορίστηκαν τεράστια οφέλη από αυτή την κατάσταση. Το έκαναν σε μια εποχή, όπου οι κοινοτικές επιδοτήσεις ήταν άφθονες, τα δε δανεικά πολλά και χαμηλότοκα. Κατά καιρούς, έρχονται στην επικαιρότητα είτε τα σκανδαλώδη προνόμια των «συνιδιοκτητών» των δημοσίων οργανισμών, είτε οι άνομοι τρόποι με τους οποίους πλούτισαν διάφοροι συνδικαλιστικοί και πολιτικοί ταγοί αυτών των οργανισμών.

Η αντίληψη αυτή, υποστηρίζεται σήμερα από τους ίδιους. Απλά σήμερα δίνουν μάχες οπισθοφυλακής για να διατηρήσουν τα σκανδαλώδη προνόμια τους σε μια εποχή όπου οι υπόλοιποι, ματώνοντας, προσέφεραν το αναλογούν τίμημα, στο Μολώχ της κρίσης. Δίνουν μάχες οπισθοφυλακής πιστοί στο ρητό «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», αφού θέτουν σε ομηρία ολόκληρη την κοινωνία εκβιαστικά. Δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, εκείνοι που μεταλλάχθηκαν από συνδιοικητές των δημόσιων οργανισμών, σε ασυμβίβαστους υπερασπιστές των δικών τους, άνομων κεκτημένων.

Στα πλαίσια αυτών της κοορπορατιστικής νοοτροπίας και συμπεριφοράς, έχουμε το φαινόμενο της αλλοίωσης της έννοιας του δημόσιου χώρου. Ολιγομελείς, ξεκομμένες από την υπόλοιπη κοινωνία, ομάδες καταλαμβάνουν δημόσιους χώρους με το επιχείρημα «πως ο τάδε οργανισμός ανήκει στους εργαζόμενους τους». Πρόκειται για μια βαθιά αντιδημοκρατική, αντικοινωνική και ολοκληρωτική νοοτροπία. Κάποιος θα πρέπει να τους πει επιτέλους, πως τόσο οι δημόσιοι οργανισμοί, όσο και οι δημόσιοι χώροι ανήκουν στην κοινωνία ολόκληροι και στο σύνολο των πολιτών που μέσω της φορολογίας τους καταβάλουν το αντίτιμο για υπηρεσίες που δεν απολαμβάνουν εν τέλει. Ιδιαίτερη σημασία έχει η κατάληψη δημόσιων χώρων με το πρόσχημα του «αγώνα» ολιγομελών και μηδέποτε εξουσιοδοτημένων από ευρύτερα σώματα εργαζομένων, ομάδων, οι οποίες δια της βίας οικειοποιούνται το δημόσιο χώρο, καθιστώντας τον ιδιωτικό, παραβιάζοντας κατ' αυτόν τον τρόπο, τα δικαιώματα της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών της κοινωνίας.

Είναι προφανές ότι η κοινωνία κινείται στα όρια της, τόσο λόγω της κρίσης, όσο και λόγω της παρατεταμένης αδυναμίας του πολιτικού κατεστημένου να διαχειριστεί στοιχειωδώς την καθημερινότητα. Οι κοκορομαχίες που διεξάγονται με όρους τηλεοπτικού θεάματος, ουδόλως αφορούν τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα μετά τη δραματική μείωση των εισοδημάτων τους, την υπεροφορόλογηση και, κυρίως, με την απουσία οποιασδήποτε ελπίδας να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα.

Η επιδείνωση της καθημερινότητας από αυθαίρετες και καταχρηστικές ενέργειες συνδικαλιστών παλαιάς κοπής, με βεβαρημένο παρελθόν και σκοτεινό μέλλον, δημιουργεί το εκρηκτικό εκείνο περιβάλλον, όπου η αντίδραση των πολιτών μπορεί να ξεφύγει από τα όρια της ευπρέπειας και των κανόνων της κοινωνικής συμβίωσης, με ανυπολόγιστες συνέπειες για όλους μας.