Τελευταίο αντίο

17:37 16/10/2013 - Πηγή: Athina984

Στις 4 το απόγευμα από το Κοιμητήριο Θέρμης Θεσσαλονίκης θα γίνει η πολιτική κηδεία του αρχαιολόγου Γιώργου Χουρμουζιάδη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών, ύστερα από μάχη με τον καρκίνο.

Οι ανακαλύψεις και οι δημοσιεύσεις του γύρω από τον προϊστορικό κόσμο της Θεσσαλίας και του Δισπηλειού στην Καστοριά θεωρούνται από τις

σημαντικότερες παγκοσμίως στον 20ο αιώνα. Ο καθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών, Ανώνης Λιάκος, ο οποίος υπήρξε μαθητής του Γιώργου Χουρμουζιάδη μίλησε στην Βάνα Λυκομήτρου.

Καθηγητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1935. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Δίδαξε ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση (1961 - 1964). Το 1965 ορίστηκε Εφορος Αρχαιοτήτων Θεσσαλίας. Το 1973 έγινε Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Την περίοδο 1976 - 1978 ήταν υπότροφος της Alexander v. Humbolt στη Χαϊδελβέργη, για μετεκπαίδευση στην Ευρωπαϊκή Ιστορία. Το 1981 εκλέχθηκε καθηγητής της Προϊστορικής Αρχαιολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Το 1983 έγινε κοσμήτορας στη ΦΣ του ΑΠΘ και το 1985 έγινε αντιπρύτανης στο ΑΠΘ.

Ασχολείται με την έρευνα Νεολιθικής Περιόδου κάνοντας ανασκαφές σε προϊστορικούς οικισμούς της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Εχει εκδώσει και διευθύνει τα περιοδικά «Ανθρωπολογικά» (1978 - 1982) και «Γόρδων» (1991 - 1995), με σκοπό τη διάδοση και στην Ελλάδα των θεωρητικών «κινημάτων» της Αρχαιολογίας, που αναπτύσσονται στην Αμερική και στην Ευρώπη.

Ασχολείται επίσης με τη Μουσειολογία συστηματικά και οργανώνει ειδικά φροντιστήρια στο ΑΠΘ. Είναι συγγραφέας 5 βιβλίων ενώ αρθρογραφεί συστηματικά. Είναι μέλος πολλών Ευρωπαϊκών Αρχαιολογικών Ινστιτούτων.

Το βιογραφικό του από τον ίδιο
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και θα ήθελα να πεθάνω στην Κεντρική Ασία, ακριβώς πάνω στο Δρόμο του Μεταξιού. Άρχισα να γράφω από οκτώ χρονώ. Στην αρχή έγραφα κρυφά, προσευχές και βωμολοχίες. Ύστερα εκθέσεις ιδεών, ποιήματα. Αποπειράθηκα να γράψω κι ένα μυθιστόρημα: "Το κορίτσι με τα γκρίζα μαλλιά". Από τότε δε σταμάτησα να γράφω παντού και τα πάντα.

Διηγήματα, θεατρικά μονόπρακτα, σενάρια, αρχαιολογικά άρθρα, βιβλιοκρισίες, διαλέξεις, δοκίμια, ευθυμογραφήματα, συστατικές επιστολές, εγκυκλοπαιδικά λήμματα, ανακοινώσεις για επιστημονικά συνέδρια, πολιτικές προκηρύξεις και πολιτικά άρθρα, επιφυλλίδες σε εφημερίδες, στίχους για λαϊκά τραγούδια, χαιρετισμούς για πολιτικές συγκεντρώσεις, ακόμα και για ένα γάμο στο Ασχαμπάτ, όπου με είχανε καλέσει, όταν επισκέφτηκα το Τουρκμενιστάν.

Έγραψα εισηγητικές εκθέσεις για διδακτορικές διατριβές και εκλογές καθηγητών, κείμενα διαφημίσεων, "αγορεύσεις" για τη βουλή, κατ' αρχήν και κατ' άρθρον. Έγραψα και δυο επικήδειους, έναν για τον Κίτσο Μακρή και έναν για τον Μανόλη Ανδρόνικο! Και σε έναν τοίχο, όταν ήμουνα πρόσκοπος, έγραψα με μεγάλα κόκκινα γράμματα "Σ' αγαπώ".

Κι όσο περνάει ο καιρός γράφω ασταμάτητα, γιατί εκείνο που θέλω να γράψω δεν το έγραψα ακόμα! Κι όταν πια δεν έχω τι άλλο να γράψω θα πάρω το Δρόμο του Μεταξιού!