Ενός αποστήματος μύρια έπονται

10:30 25/9/2013 - Πηγή: Athina984

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Έσπασε το απόστημα και ένα κίτρινο, αρρωστημένο πύον τρέχει νυχθημερόν μπροστά στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας.

Η εν ψυχρώ και κατά παραγγελία, - όπως δείχνουν τα πράγματα,- δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, το μοναδικό «αμάρτημα» του οποίου ήταν να αντιστρατεύεται στο σκότος, το ζόφο και το μίσος που κηρύσσουν οι οπαδοί του ναζισμού στην Ελλάδα, ήταν ο καταλύτης για την πλήρη αποκάλυψη μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης με προσβάσεις σε καίριες λειτουργίες του

κρατικού μηχανισμού. Οι έως τώρα αποκαλύψεις σοκάρουν και συγκλονίζουν, αφού έχουμε να κάνουμε με την αναβίωση παρακρατικών ομάδων, βγαλμένων μέσα από τις πιο σκοτεινές, βρωμερές και ζοφερές σελίδες της μεταπολεμικής ιστορίας.

Σε αυτό το σκηνικό, το οποίο από εδώ και πέρα θα εμπλουτίζεται καθημερινά με μαρτυρίες και αποδείξεις, η ελληνική πολιτεία βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη πρόκληση της σύγχρονης ιστορίας. Η αδιαμφισβήτητη «στενή σχέση» των ναζιστών με άντρες της ΕΛΑΣ, θέτει την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη ενώπιον των ευθυνών της. Δικαιολογίες του τύπου «σταγονίδια» ακούγονται φαιδρές και προσβάλουν τη νοημοσύνη των πολιτών. Ανεξάρτητα από το ποσοστό των αντρών και των γυναικών της ΕΛΑΣ που υπέκυψαν στον «πειρασμό της ναζιστικής ανομίας» η εκκαθάριση του σώματος θα πρέπει να είναι άμεση, σε βάθος και αμείλικτη. Διαφορετικά, η ακέραια πολιτική και ιστορική ευθύνη θα πέσει στους ώμους της σημερινής πολιτικής ηγεσίας, αλλά και θα κλονίσει ανεπανόρθωτα τις όποιες σχέσεις εμπιστοσύνης προς το θεσμό έχουν απομείνει, κυρίως μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις.

Η δικαστική εξουσία έχει, και αυτή, μια θαυμάσια ευκαιρία να αποδείξει ότι αποτελεί τον αδιαμφισβήτητο πυλώνα στήριξης του δημοκρατικού, κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Παρά τις κακές συνθήκες εργασίας των δικαστικών και τα γενικά προβλήματα του κλάδου, οι δικαστικοί και εισαγγελικοί λειτουργοί που ανέλαβαν τις υποθέσεις, θα πρέπει να αναλογιστούν την ιστορική ευθύνη που πέφτει στους ώμους τους. Από τη ταχύτητα, την εις βάθος έρευνα και την ευθυκρισία τους εξαρτάται η διαλεύκανση της μεγαλύτερης υπόθεσης των μεταπολιτευτικών χρόνων. Το αν θα αποδειχθεί άξια των ελάχιστων, μα τρανταχτών παραδειγμάτων δικαστικής ανεξαρτησίας από την ιστορία του νέου ελληνικού κράτους, θα εξαρτηθεί και η ατμόσφαιρα μέσα στην οποία η κοινωνία θα συναντήσει το μέλλον της.

Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι οι οπαδοί και ψηφοφόροι αυτής της παρακρατικής ναζιστικής οργάνωσης. Η αντίληψη που θέλει τη διαλογική συζήτηση μαζί τους ως μέσο για τη μεταστροφή τους σε πιο δημοκρατικές και κοινοβουλευτικές θέσεις, δεν είναι καθόλου πρόσφορη στην παρούσα συγκυρία. Η θεωρία που τους θέλει οργισμένους και παραπλανημένους είναι πολύ βολική για να είναι αληθινή. Με δεδομένη την ιστορική πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία ένα ευάριθμο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας ποτέ δε διατηρούσε ειλικρινείς σχέσεις με τη Δημοκρατία, θα πρέπει οι υπόλοιποι να μάθουμε να ζούμε με αυτό. Η μόνη αντιμετώπιση που σήμερα θα έχει άμεσο και απτό αποτέλεσμα είναι ο κοινωνικός στιγματισμός όλων εκείνων που υποσκάπτουν τη κοινοβουλευτική δημοκρατία υμνώντας το μαύρο ολοκληρωτισμό του ναζισμού. Η απομόνωση, ο στιγματισμός, ο εξοστρακισμός αυτών των ανθρώπων θα λειτουργήσει και παραδειγματικά και αποτρεπτικά. Όσο ανεκτική κι αν είναι η Δημοκρατία, δεν μπορεί να ανέχεται κηρύγματα μίσους κατά πάντων, δίχως να αντιδρά.

Η περίοδος ανοχής απέναντι στο ναζισμό έχει τελειώσει. Η Δημοκρατία θα πρέπει να αντεπιτεθεί με τα θεσμικά, πολιτικά και νομικά όπλα που διαθέτει. Θα πρέπει να επιτεθεί και να είναι ανελέητη έναντι των εχθρών της. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.