Επανάσταση, μνήμη και ολοκληρωτισμός

11:10 18/5/2013 - Πηγή: Athina984

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Σ' αυτόν τον κόσμο / περπατάμε πάνω στη στέγη της κόλασης / χαζεύοντας λουλούδια. Κομπαγιάσι Ίσσα

Η κοινωνία, αργά αλλά σταθερά, βαδίζει στην τελική σύγκρουση με τον ολοκληρωτισμό, που έχει ελέω εκλογέων, θρονιαστεί μέσα στο Κοινοβούλιο. Έναν ολοκληρωτισμό που ασχημονεί, υβρίζει, προκαλεί και απειλεί, εκμεταλλευόμενος την ανεκτικότητα που πρέπει να επιδεικνύει η Δημοκρατία στην άλλη άποψη.

Ο δημόσιος διάλογος για τον τρόπο αντιμετώπισης αυτού του ολοκληρωτισμού έχει ανάψει για τα καλά. Προτάσεις κατατίθενται, απόψεις διατυπώνονται, θεωρίες

αναπτύσσονται και η κάθε πλευρά με πάθος υπερασπίζεται τις θέσεις της.

Η παντελής απουσία κάθε έννοιας ευγένειας, η πρωτόγονη συμπεριφορά προγλωσσικών πλασμάτων, η επαπειλούμενη άσκηση φυσικής ακόμη και μέσα στο Κοινοβούλιο, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα συγκρουσιακή και δε νομίζω πως το πολιτικό σύστημα θα αντέξει για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να απαντήσει σε αυτές τις ιταμές προκλήσεις. Σπεύδω να διευκρινίσω πως η αντιμετώπιση του ολοκληρωτισμού αυτού θα πρέπει να γίνει με πολιτικούς και ιδεολογικούς όρους στο επίπεδο του δημόσιου διαλόγου και με νομικούς όρους στο επίπεδο της αντιμετώπισης της εγκληματικής δράσης.

Με δεδομένη την παραδοχή ότι ένα ευάριθμο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας όχι μόνο δε διατηρούσε ειλικρινείς σχέσεις με τη Δημοκρατία, αλλά υιοθετώντας τη τακτική του εισοδισμού είχε διασκορπιστεί σε όλο, σχεδόν, το πολιτικό φάσμα των πελατειακών σχέσεων, ανακύπτει και η αδήριτη ανάγκη για μια επανεκκίνηση του ίδιου του πολιτεύματος προς την κατεύθυνση της ριζικής αναμόρφωσης των θεσμών.

Με τη διαδικασία του κατεπείγοντας θα πρέπει η ελληνική κοινωνία να ασχοληθεί με το μεγαλύτερο και χειρότερο έλλειμμα που έχει δημιουργηθεί, εκείνο της Παιδείας. Οι γελοιότητες που συνέβησαν στις παραμονές των Πανελληνίων εξετάσεων, εξέθεσαν ανεπανόρθωτα τον κλάδο των εκπαιδευτικών, ένα μεγάλο μέρος του οποίου κοπιάζει φιλότιμα, με αγάπη και μεράκι, υποαμοιβόμενοι σε ένα δύσκολο περιβάλλον. Από εκεί θα πρέπει να ξεκινήσει η επανάσταση στη χώρα μας. Από την καταπολέμηση νοοτροπιών και αγκυλώσεων, από την αλλαγή στον τρόπο σκέψης, από την ανατροπή σε κατεστημένες αντιλήψεις. Δε χρειάζεται καν να ανακαλύψουμε την πυρίτιδα ξανά. Υπάρχουν στον ευρωπαϊκό χώρο λαμπρά παραδείγματα οργάνωσης του εκπαιδευτικού συστήματος (π.χ. η Φιλανδία). Εκείνο που χρειάζεται είναι η πολιτική βούληση και η συναίνεση της κοινωνίας. Τόσο απλά.

Η επανάσταση στην Παιδεία έχει να κάνει με την ίδια τη μνήμη της κοινωνίας. Η αδιέξοδη καθεστωτική αντίληψη περί την ιστορική αφήγηση της νεότερης ιστορίας, δημιουργεί θύλακες αμνησίας, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ή θύλακες διαστρέβλωσης, στη χειρότερη. Αυτή η απουσία μνήμης, συλλογικής και ατομικής, είναι ο θεμέλιος λίθος της δυστοπικής πραγματικότητας, μέσα στην οποία έρπουν τα πρωτόγονα πλάσματα που απεργάζονται την καταστροφή της. Η κοινωνία, ισορροπώντας σε μια εύθραυστη ισορροπία δεν αντέχει άλλο την ατμόσφαιρα της δυσανεξίας, της μισαλλοδοξίας, του μίσους και της διχόνοιας. Η κοινωνία πρέπει να αντισταθεί στην επέλαση του Κακού. Δικαιολογίες για αβελτηρίες και διχογνωμίες στο συγκεκριμένο ζήτημα απλά δεν υπάρχουν. Όπως δεν θα υπάρξει και συγχώρεση για εκείνους που θα απουσιάζουν ή θα υπονομεύσουν αυτόν τον αγώνα.