Γιώργος Φλωρίδης εφ όλης της ύλης

17:29 16/4/2013 - Πηγή: Athina984

Τη Δευτέρα και την Τρίτη, 15 και 16 Απριλίου, ακούστηκε από την πρώτη πρωϊνή εκπομπή του ΑΘΗΝΑ 984, το «Χωρίς Ζάχαρη» και σε δύο συνέχειες, η συζήτηση που έγινε στον θεματικό κύκλο «Ημερολόγια της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας με τον Γιώργο Φλωρίδη».

Παρακάτω, παρατίθενται αποσπάσματα από τη συζήτηση:

Β.Κ.: Ο πρώτος που ξεκίνησε στα "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ της 3ης ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ" ήταν ο Ριχάρδος ο Σωμερίτης. Ακολούθησε ο Ανδρέας ο Λοβέρδος,

και αμέσως μετά ο Γιάννης ο Μπουτάρης. Σήμερα φιλοξενούμε τον Γιώργο τον Φλωρίδη έναν πολιτικό των ρήξεων θα μπορούσε να πει κανείς, έναν άνθρωπο ο οποίος δεν δίστασε να βγει έξω από αυτό που λέμε δημόσια ζωή, ένας άνθρωπος που διακρίθηκε στο εκσυχρονιστικό εγχείρημα του ΠΑΣΟΚ και των κυβερνήσεων Σημίτη με απόπειρες να εκσυγχρονίσει το χώρο όπου βρέθηκε (θυμίζω τον αθλητισμό και όχι μόνο). Αλλά νομίζω πως περιττεύει η εισαγωγή και να προχωρήσουμε αμέσως.
Καλημέρα κ. Φλωρίδη.

Γ.Φ.: «Καταρχήν βρίσκω συναρπαστικό το θέμα που έχετε θέσει για αυτές τις συζητήσεις. Δηλαδή τα ημερολόγια της 3ης ελληνικής δημοκρατίας και ειλικρινά σας λέω θα ήθελα να συμβάλλω και ‘γω με τις απόψεις μου, τις μνήμες μου, τις αναλύσεις μου στο να προσεγγιστεί αυτή η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίοδος ανεξάρτητα από το πόσο ταραγμένα είναι τα τελευταία της χρόνια».

Β.Κ. Δεν συμφωνείτε και σεις ότι η διαφορά των εκτιμήσεων κατά κάποιο τρόπο αποδίδει τον κατακερματισμό που υπάρχει σε όλα τα επίπεδα στην ελληνική κοινωνία, την κατάρρευση όλων των δεσμών συνοχής; Συνοχής κοινωνικής, συνοχής πολιτικής, συνοχής σε κάθε επίπεδο...

Γ.Φ.: «Αυτά κατά την άποψή μου έχουν την βάση τους στο πως οικοδομήθηκε πολιτικά η χώρα στην περίοδο της μεταπολίτευσης. Στην πραγματικότητα ο τρόπος που οικοδομήθηκε η πολιτική αντιπαράθεση στην Ελλάδα δεν διέφερε πάρα ελάχιστα από τον τρόπο που υπάρχει η πολιτική αντιπαράθεση στην Ελλάδα από τότε που έχουμε το νέο ελληνικό κράτος. Κατά την άποψή μου η Ελλάδα φαίνεται να έχασε την μεγάλη ευκαιρία να γίνει κράτος από την αρχή, όταν ο Καποδίστριας έφαγε την σφαίρα. Και από κει και πέρα τα χαρακτηριστικά της πολιτικής αναμέτρησης, της κομματικής αντιπαράθεσης, και της λειτουργίας του κράτους από τότε μέχρι τώρα, είναι περίπου τα ίδια, δυστυχώς για εμάς. Και αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούν πάντα και την βασική αιτία των εθνικών μας καταστροφών και των εθνικών μας τραγωδιών».

Β.Κ. Υπάρχουν όμως σίγουρα κατακτήσεις αυτά τα χρόνια. Και σίγουρα η Ελλάδα του Ιουλίου του '74 με την Ελλάδα που έχουμε σήμερα δεν έχει την παραμικρή σχέση: Από ένα περιφερειακό προτεκτοράτο στην πραγματικότητα, πολύ πίσω στους πίνακες εκτιμήσεων του ΟΟΣΑ, όσο στρεβλό και να ήταν, έχουμε μια Ελλάδα, η οποία ακόμα και σήμερα είναι στην πρώτη τριαντάδα στους πίνακες του ΟΟΣΑ. Και είναι πίνακες που δεν έχουν μόνο οικονομικά κριτήρια. Έχουν και πολιτισμικά κριτήρια, από αναλφαβητισμό μέχρι παιδική θνησιμότητα, δεν έχουν βάση αυτοί οι ισχυρισμοί;

Γ.Φ.: «Σε κάθε περίοδο της ιστορίας μας έχουμε τις καλές και τις κακές μας πλευρές. Σε κάθε περίοδο έχουμε να δείξουμε σημαντικές επιτυχίες αλλά και τραγικές αποτυχίες. Εάν τώρα θεωρήσουμε ότι η μεταπολίτευση είναι μια περίοδος συνολική μέχρι σήμερα, προφανώς χαρακτηρίζεται αυτή η περίοδος από πολύ μεγάλες επιτυχίες: θα έλεγα ότι η είσοδος στην ΕΟΚ από των Κ. Καραμανλή και στην συνέχεια στην ΟΝΕ από τον Κ. Σημίτη θεωρούνται οι κορυφαίες στιγμές της. Όπως επίσης η είσοδος της Κύπρου στην Ευρώπη την περίοδο του Κ.Σημίτη και αυτή θεωρείται η κορυφαία στιγμή. Όπως επίσης το γεγονός ότι ο Κ. Καραμανλής εγκαθίδρυσε μία στέρεη δημοκρατία σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες όταν ανέλαβε. Αυτό το εγχείρημα δεν ήταν εύκολο, όπως επίσης και το γεγονός ότι σημαντικά στρώματα του ελληνικού λαού βγήκαν από το περιθώριο το πολιτικό είτε το κοινωνικό, και αναπτύχθηκαν. Αναπτύχθηκαν τα στρώματα αυτά. Η Ελλάδα γνώρισε αυτή την περίοδο πολύ μεγάλες επιτυχίες και αρκετά χρόνια ευημερίας Όμως φαίνεται ότι την περίοδο που γινόντουσαν όλα αυτά, γινόντουσαν χωρίς να λάβουμε υπ' όψιν μας το μέλλον δηλ. απλώς μας ενδιέφερε όπως σε όλη την διαδρομή της ιστορίας μας το σήμερα, ποτέ το αύριο, με αποτέλεσμα να έχουμε καταναλώσει πολύ μεγάλο μέρος της περιουσίας των παιδιών μας».

Γ.Φ: «...Κατά την γνώμη μου η κύρια αιτία της τωρινής μας κατάστασης είναι αυτή η λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος. Και μιας κοινωνίας στην οποία ένα μεγάλο μέρος της αρεσκόταν σ αυτή τη λειτουργία, δηλ. της άρεσε να ακούει υποσχέσεις και να προστρέχει κάθε φορά σε αυτόν που του υπόσχονταν τα περισσότερα. Επομένως όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους. Οι πολιτικοί προκειμένου να γίνουν αρεστοί δεν δίσταζαν να δανειστούν προκειμένου να ικανοποιήσουν ανάγκες πελατειακές, και πολίτες, πολύ ευχάριστα έβλεπαν ένα κράτος να φροντίζει έτσι ώστε με δανεικά να καλυτερεύουν συνέχεια το επίπεδο της δικής τους ζωής. Λοιπόν αυτή είναι μια λειτουργία η οποία ξεκινάει από πάρα πολύ παλιά.Όλες οι εκσυγχρονιστικές περίοδοι, -εγώ έκανα έναν πολύ αυθαίρετο υπολογισμό-, αν στα 180 χρόνια ελεύθερου βίου, τα εκσυγχρονιστικά εγχειρήματα είναι λιγότερο από 20 χρόνια, τα υπόλοιπα 160 είναι χρόνια κλασικού ελληνικού παρασιτισμού, κλασικής λειτουργίας του πελατειακού συστήματος. Αν εξαιρέσει βέβαια κανένας και τις περιόδους των εθνικών τραγωδιών, οι οποίες βέβαια και αυτές προέκυψαν από ένα πολιτικό σύστημα το οποίο έβλεπε ότι έρχεται μπροστά η καταστροφή. και δεν εννοούσε να συνεννοηθεί όπως και τώρα...».

Β.Κ. Και άρα μπορούμε να πούμε ότι η εικόνα εκείνης της άνοιξης του 2004, τότε που παρέδωσε το Πασοκ την εξουσία ήταν μια εικόνα μαγική;

Γ.Φ.: «Ναι ακριβώς. Θέλω να σας πω κάτι μέχρι το 2004, παρά το γεγονός ότι τα δημόσια οικονομικά μεγέθη δεν ήταν στην καλύτερη δυνατή τους κατάσταση, όμως θεωρώ ότι μέχρι και τότε, η κατάσταση ήταν ελεγχόμενη. Το συνολικό χρέος ήτανε στις 31/12/2003, τότε δλδ. που ουσιαστικά παραδίδει το ΠΑΣΟΚ, 167 δισ. ευρώ. Και σε 5 ½ χρόνια μέσα, αυτά της επόμενης διακυβέρνησης του κ. Καραμανλή, αυτό (το χρέος) άγγιξε τα 300 δισ. Όχι ότι η προηγούμενη περίοδος δεν χαρακτηριζόταν από τέτοια φαινόμενα, αλλά έλεγες ότι η χώρα με τους ρυθμούς ανάπτυξης που πετύχαινε θα μπορούσε, εάν προχωρούσε σε μια πιο συνετή οικονομική διαχείριση την περίοδο του κ. Καραμανλή ίσως και να αποφύγει αυτή την καταστροφή. Αλλά στην πραγματικότητα τίποτα δεν γίνεται σε μια στιγμή μόνο. Το δημόσιο χρέος άρχισε να συσσωρεύετε από την δεκαετία του '80, τα στοιχεία λένε ότι ο Κ. Καραμανλής ο παλιός, παρέδωσε το χρέος στο 20% το 1981. Και ο Ανδ. Παπανδρέου το 1989 το παρέδωσε κοντά στο 100%.Αυτό δείχνει πως ό,τι συνέβη εκείνη την περίοδο, που συνέβαλε στην αύξηση της ευημερίας του ελληνικού λαού, στηρίχθηκε σε υπερβολικό βαθμό σε δανεικό χρήμα. Η απόπειρα η πρώτη και η μοναδική που έγινε από τον Κ. Σημίτη το 2001 να προσαρμοστεί η Ελλάδα στις συνθήκες της ΟΝΕ με την πρόταση για το ασφαλιστικό, οδηγήθηκε στην απόλυτη ήττα Σημίτη και Γιαννίτση από το ΠΑΣΟΚ. Και ο υπουργός τότε εργασίας, και ο πρωθυπουργός ηττήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ. Το οποίο θεώρησε ότι η είσοδος της χώρας στην ΟΝΕ ήταν το τέλος μιας προσπάθειας ενώ στην πραγματικότητα ήταν η αρχή. Ήταν η αρχή μιας νέας προσπάθειας που έπρεπε να λάβει υπόψη της ότι μπήκαμε πια σε ένα καινούργιο περιβάλλον, ότι οι απαιτήσεις του περιβάλλοντος αυτού είναι ιδιαίτερα αυξημένες, και ότι θα έπρεπε να κάνουμε μια προσπάθεια να συμμαζέψουμε την χώρα, έτσι ώστε αυτή την νέα βάση εκκίνησης που απέκτησε με την είσοδο στην ΟΝΕ να μπορεί, να μπορούσε να την χρησιμοποιήσει προς όφελος του λαού. Επικράτησαν καθολικά οι απόψεις του τύπου "τι μεταρρυθμίσεις θα κάνουμε τώρα", ότι τάχα είχαμε υποφέρει αρκετά μέχρι να μπούμε στην ΟΝΕ, τώρα όμως καταλαβαίνουμε τι είναι να υποφέρεις πραγματικά. Ότι εκείνη η προσπάθεια έπρεπε να μην έχει συνέχεια δηλαδή.Με το ασφαλιστικό και το συμμάζεμα των δημοσίων οικονομικών νομίζω, -και ενώ την ίδια περίοδο η Γερμανία απαντούσε στο δικό της πρόβλημα με μια εθνική πολιτική η οποία έλεγε ότι θα πρέπει να κάνουμε προσπάθειες όλοι, οι εργαζόμενοι, οι επιχειρηματίες, οι πολιτικοί, προκειμένου η γερμανική οικονομία να γίνει ανταγωνιστική-, στην Ελλάδα θεωρήσαμε ότι τώρα ήταν μια ευκαιρία αφού αποκτήσαμε και πρόσβαση σε φτηνό χρήμα να περάσουμε ωραία. Η σύντομη αυτή δεκαετία μας έδειξε ότι πράγματι με δανεικά μπορείς να περάσεις πάρα πολύ ωραία αλλά για ένα διάστημα. Έρχεται η ώρα του λογαριασμού και δυστυχώς για τον λαό μας ήρθε η ώρα του λογαριασμού κυρίως για τους μεσαίους και τους αδύνατους οι οποίοι βλέπουν τώρα να γκρεμίζεται ότι κτίστηκε τα προηγούμενα χρόνια».

Β.Κ. Θέλω να σας εξομολογηθώ ότι όταν είπα σε πολλούς φίλους μου ότι θα συζητήσω με τον Φλωρίδη για τα ημερολόγια της 3ης ελληνικής δημοκρατίας σαν να ήταν συνεννοημένοι όλοι μου είπαν ρώτα τον ποιο είναι το σκεπτικό του με βάση το οποίο βγήκε εκτός συστήματος παραμένοντας ενεργός πολιτικά. Ποιο ήταν το σκεπτικό που έκανε τον Γιώργο Φλωρίδη ένα νέο άνθρωπο, έναν πολιτικό που έχει στο παλμαρέ του επιτυχίες, να βγει εκτός πολιτικού συστήματος, παραμένοντας ενεργός και με επιδιώξεις και με φιλοδοξίες.

Γ.Φ.: «Μου επιτρέπεται να φρεσκάρουμε την μνήμη της τελευταίας τριετίας. Η συζήτηση για το πρώτο μνημόνιο στη βουλή έγινε το Μάιο του 2010. Εγώ μίλησα σε εκείνη την συνεδρίαση είπα τότε ότι η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Και επομένως εμείς ως χώρα πρέπει να κοιτάξουμε τους λόγους που χρεοκοπήσαμε, και να καταστρώσουμε ένα εθνικό σχέδιο να αντιμετωπίσουμε τις αιτίες της χρεοκοπίας μας. Εμείς οι ίδιοι όμως, πέρα από το μνημόνιο, πέρα από τους δανειστές και τους εταίρους, διότι από την ώρα που χρεοκοπήσαμε εξαιτίας της γιγάντωσης ενός κράτους, μιας διαχειριστικής κραιπάλης, ενός παρασιτισμού, πρέπει να επέμβουμε στις αιτίες της χρεοκοπίας. Και αυτό προϋποθέτει ένα εθνικό σχέδιο, το οποίο όμως πρέπει να υπηρετήσουμε όλοι. Δεν γίνεται, όσο μεγάλη πλειοψηφία και να έχει μια κυβέρνηση, δεν μπορεί να τα φέρει σε πέρας ένα τόσο μεγάλο θέμα. Αυτά είπα στην ομιλία μου στην βουλή όταν συζητούσαμε το πρώτο μνημόνιο. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τότε, η οποία μπήκε παραζαλισμένη στο μνημόνιο, αφού έχασε πάρα πολύ χρόνο, έκανε τα χειρότερα δυνατά πράγματα από τον Οκτώβριο του ΄09 μέχρι και τον Απρίλιο του '10. Ενώ έδειξε στην αρχή ότι έχει μαι διάθεση να προχωρήσει στις αναγκαίες διαρθρωτικές μεταβολές για να μπορεί η χώρα να αρχίσει να προσαρμόζεται. Ο κόσμος ένοιωθε τότε επειδή όλοι έχουμε μια ευθύνη για το πως φτάσαμε εδώ, ας δούμε πώς μπορούμε να διορθωθούμε όλοι μαζί, επιμερίζοντας με δίκαιο τρόπο το κόστος αυτής της προσαρμογής. Οι ξένοι οι οποίοι επέβαλλαν με το πρώτο μνημόνιο κάποιους επαχθείς δανειακούς όρους, όταν είδαν τον Σεπτέμβριο ότι κάναμε τα πρώτα βήματα, ότι θελήσαμε να βάλουμε σε μια στοιχειώδη τάξη το ασφαλιστικό, ήρθαν μόνοι τους και μείωσαν το επιτόκιο του δανείου που μας είχαν δώσει τότε, και παρέτειναν και την αποπληρωμή κατά δύο χρόνια. Σε τρεις μήνες μέσα, έδειχναν να επιβραβεύουν μια προσπάθεια που μόλις ξεκίνησε».

Β.Κ. Για να είμαστε δίκαιοι όμως, ίσως πρέπει να πούμε εδώ, η πρώτη αντιμετώπιση της χώρας, είναι ότι πρόκειται για μια ιδιοτυπία των τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας του ευρωπαϊκού νότου....

Γ.Φ.: «Μην ξεχνάτε ότι φρόντισαν να το πουν πρώτα ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών της χώρας. Αυτοί έβγαιναν έξω και έλεγαν ότι εδώ πρόκειται για ένα κράτος διεφθαρμένο, ένα λαό τεμπέλη, αυτοί τα έλεγαν έξω.....Σου λέει επομένως ο Γερμανός, ο οποίος επί 10 χρόνια ζει σε μια φοβερή λιτότητα, ο εργαζόμενος δεν έχει πάρει αύξηση επειδή συμφωνήσανε όλοι να σφίξουν το ζωνάρι, και ακούνε από τον πρωθυπουργό της χώρας μας να λέει ότι εδώ πρόκειται για τεμπέληδες... Σου λέει εμείς αυτούς θα χρηματοδοτήσουμε από τα δικά μας λεφτά; Από τα κρατικά χρήματα της Γερμανίας; Άρα λοιπόν δεν ήταν ότι οι ξένοι ξεκίνησαν από μόνοι τους σε μια τιμωρητική διάθεση. Αφού εμείς δηλώσαμε ότι τα χαρακτηριστικά μας είναι αυτά. Όλα αυτά αποτέλεσαν στοιχεία της ευρωπαϊκής πολιτικής η οποία και αυτή παραζαλισμένη ήταν με το πρόβλημα που εμφανίστηκε με την Ελλάδα. Άρχισαν κι αυτοί πλέον να λένε πράγματα τα οποία ενδεχομένως να μην ήταν ενταγμένα σε ένα σχέδιο.Η Ευρώπη δεν είχε αντιμετωπίσει στην ιστορία της ένα τέτοιο ζήτημα και μάλιστα η χρεοκοπία μιας χώρας σε ένα κοινό νόμισμα δεν έχει παγκόσμιο προηγούμενο. Είδα τότε ότι τον Σεπτέμβριο οι ξένοι επιβραβεύουν μια προσπάθεια σε 3 μήνες μέσα όμως είχα ήδη διαγνώσει ότι η κυβέρνηση εξαντλείται. Σε 4-5 μήνες άρχισε και έχανε όποια μεταρρυθμιστική διάθεση είχε, εμφάνιζε σημάδια κόπωσης, εξάντλησης, και τον Νοέμβριο του '10 δημοσιεύσαμε ένα κοινό κείμενο με τον κ. Καρτάλη και τον κ. Αλευρά στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Στο οποίο μιλήσαμε για την ανάγκη συγκρότησης. Λέγαμε σε εκείνο το άρθρο ότι η κυβέρνηση ήδη δεν μπορεί έστω και αν έχει μια πλειοψηφία άνετη. Και ότι η κρίση είναι τόσο βαθιά που απαιτεί συνεννόηση όλων των πολιτικών δυνάμεων. Γιατί όταν έχεις έναν πόλεμο, οι δυνάμεις πρέπει να στρατευθούν ανεξάρτητα από το τι διαφορές που τις χωρίζουν μέχρι τότε, οφείλουν να καθίσουν κάτω, να δούνε πώς μπορούμε να συνεννοηθούμε να βγούμε από την κρίση. Θυμίζω ότι η ΝΔ από τον Μάιο του '10 από όταν ήρθε το μνημόνιο στην βουλή το πρώτο, είχε επιλέξει αυτό που κάνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Όταν έχεις συναίσθηση του κινδύνου που απειλεί το έθνος τότε στρατεύεσαι και δεν κοιτάς αν κάποιος θα καλύψει ή δεν θα καλύψει το χώρο. (...) Η χώρα βάδιζε στην αντιμετώπιση μιας κρίσης έχοντας από την μια μεριά μια κυβέρνηση η οποία δεν μπορούσε, και από την άλλη όλη την αντιπολίτευση, η οποία ήτανε σε μία ακραία αντίθεση με αυτή την ανάγκη προσαρμογής. Τότε δημόσια έθεσα το ζήτημα της ανάγκης της εθνικής συνεννόησης το οποίο επανέφερα προς την κυβέρνηση σε μία συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας τον Απρίλιο του '11 δηλ. 4 μήνες μετά. Εκεί παρόντος του κ. Παπανδρεόυ είπα ότι έχεις δύο δρόμους μπροστά σου: ή θα φτιάξετε ένα σχέδιο εθνικό για να μπορούμε να βγούμε από την κρίση και θα το υπηρετήσετε με όλες σας τις δυνάμεις, ή θα πάτε σε εκλογές. Δηλ. πείτε ότι δεν μπορούμε, και ας αποφασίσει ο κόσμος. Διότι πραγματικά ήρθαν τα πάνω κάτω στην Ελλάδα, είχες κάθε δικαίωμα να πείς στον ελληνικό λαό: κοιτάξτε μπήκαμε σε μια κατάσταση πρωτόγνωρη, είμαστε σε κανονική χρεοκοπία, και μας κρατάει η Ευρώπη. Επομένως πρέπει να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε. Αυτά τα είπα τον Απρίλιο. Συνεχιζόταν αυτό το σύρσιμο, γιατί έβλεπα πραγματικά ότι η κυβέρνηση είχε εξουθενωθεί. Και στις 15 Ιουνίου του '11, προφανώς εξουθενωμένος ο κ. Παπανδρέου -θυμάστε- έκανε εκείνη την περίεργη πρόταση στον Σαμαρά. Που φαινόταν να είχε παραιτηθεί κτλ. Εκεί πήγε να γίνει κάτι. Πήγε να γίνει μία απόπειρα συνεννόησης των δύο μεγάλων κομμάτων. Και για τους λόγους που δεν μάθαμε, έγινε η υπαναχώρηση το ίδιο βράδυ. Και εγώ την επομένη υπέβαλα την παραίτηση μου λέγοντας στην επιστολή μου ότι η κρίση είναι τόσο μεγάλη και απαιτεί εθνική συνεννόηση, και ότι χθες γίναμε όλοι μάρτυρες του πως το εθνικό συμφέρον ηττάται για μία ακόμα φορά στην ιστορία μας από το αρχηγικό και κομματικό συμφέρον. Ο λόγος της παραίτησης μου ήταν αυτός που υποστήριζα από την πρώτη στιγμή, ότι στην εθνική κρίση οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να ομονοήσουν. (...) Να σας πω κάτι το οποίο μοιάζει ανεκδοτολογικό: 6 μήνες μετά την παραίτηση μου, πήρα ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε ο Γιώργος Ρωμαίος για την ιστορία των ελληνικών χρεοκοπιών. Εκεί λοιπόν με κατάπληξη διάβασα ένα απόσπασμα της ομιλίας ενός βουλευτή Καραπάνου η οποία έγινε στην βουλή των Ελλήνων τον Ιανουάριο του 1893 ενόψει της πτώχευσης στην περίοδο του Τρικούπη. Αγνοώ ποιος ήταν ο Καραπάνος, και δεν γράφει ο Ρωμαίος σε ποιο κόμμα ανήκει. Ξαναβρήκα στην επιστολή μου, η τελευταία παράγραφος, είναι στο ίδιο ακριβώς περιεχόμενο που ο Καραπάνος μίλησε στη βουλή τότε... Και λέω, είναι δυνατόν 110 χρόνια μετά, ένας βουλευτής να αντιδρά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο; Τότε ο Καραπάνος τους είπε έρχεται η πτώχευση και η αντιπαράθεση που κάνουμε εμείς εδώ, είναι σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Συνεχίζουμε να τρωγόμαστε σαν τα σκυλιά, η χώρα θα μπει σε μια τρομακτική περιπέτεια. 1893 ο Καραπάνος λέει αυτά, το 2011 τον Ιούνιο λέω εγώ τα ίδια. Συνεχίζω να πιστεύω ακόμα και τώρα ότι δεν μπορεί σε συνθήκες τρομακτικής κοινωνικής οικονομικής και εθνικής κρίσης οι πολιτικές δυνάμεις να τρώγονται σαν τα σκυλιά. (...) Έχουμε (και τώρα) μια κυβέρνηση η οποία και αυτή σε περίπου το ίδιο χρονικό διάστημα με την κυβέρνηση Παπανδρέου εμφανίζει κι αυτή φαινόμενα εξάντλησης. Τότε ξεκινήσανε Απρίλιο οι δυσκολίες, και τον Νοέμβριο είχε φανεί ότι είχαμε τελειώσει. Τώρα ξεκίνησαν τον περασμένο Ιούνιο, και ήδη Μάρτιο Απρίλιο τους βλέπεις να έχουνε καθηλωθεί, δεν έχουνε κουράγιο για τίποτα. (...)

Β.Κ. Αρχίζει και καταλαβαίνει όλη η Ευρώπη πλέον, ότι δεν μπορεί να πιεστεί άλλο ο κόσμος. Έχει τραβήξει πολύ ζόρι και από την άλλη μεριά (περιοριζόμαστε να) τα απαριθμούμε όλα αυτά. Από πουθενά (λοιπόν, δεν υπάρχει) φως;

Γ.Φ.: «Το φως σε μια χώρα έρχεται υποχρεωτικά ή δεν έρχεται από πολιτικό σύστημα. Το υπάρχον δείχνει στο σύνολο του ότι δεν είναι διατεθειμένο να εργαστεί σοβαρά για την χώρα: Οι μεν κοροϊδεύουν ότι δήθεν κάνουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, οι δε άλλοι υπόσχονται επιστροφή στους χαμένους παραδείσους. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό. Η εναλλακτική είναι η κατανόηση του προβλήματος ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε για λόγους πολύ συγκεκριμένους, που αφορούν τη δική της κατά βάση λειτουργία, η Ελλάδα χρεοκόπησε μεγαλώνοντας ένα δημόσιο τομέα και χρηματοδότησε με δανεικά όλη την παρασιτική οικονομική λειτουργία της χώρας».

Β.Κ. Γι αυτό και τα αυστηρά οικονομικά χαρακτηριστικά της δικής μας χρεωκοπίας δεν έχουν καμία σχέση με τα χαρακτηριστικά των άλλων χωρών.

Γ.Φ.: «Μα είναι προφανές αυτό. Είναι πολιτικό σύστημα και κράτος. Αυτά σε μας σήμερα ακόμα παραμένουν ανέγγιχτα, να λειτουργούν με όρους αδιαφάνειας, για λόγους προστασίας των δικών τους συμφερόντων, και (να διαχειρίζονται) το κράτος ως λάφυρο. Για παράδειγμα θα περίμενε κανένας ότι σε περίοδο κρίσης μια κυβέρνηση τρικομματική για την στελέχωση των νευραλγικών θέσεων στον δημόσιο τομέα θα έκανε εθνικό προσκλητήριο αξιοκρατίας. Θα έλεγε δηλ. όσα καλύτερα μυαλά υπάρχουν ελάτε εδώ με διαφανείς διαδικασίες να καταλάβετε κρατικές θέσεις στους δημόσιους οργανισμούς που έχουν ανάγκη τους καλύτερους. Η ΔΗΜΑΡ (δυστυχώς) αποδεικνύεται ότι είναι η πιο ενθουσιώδεις για το πελατειακό σύστημα.
Χαίρονται από το γεγονός ότι διορίσανε 300 κομματικά τους στελέχη στον κρατικό μηχανισμό σε θέσεις δημοσίων οργανισμών. 4,2,1,η αναλογία. Ο κόσμος όμως που τα βλέπει αυτά λέει ότι αυτό το σύστημα που έχει επαναφέρει την πελατειακή λειτουργία δεκαετίες πριν,μας πάει πίσω στην πιο παλιά φαυλότητα. Αυτό το σύστημα θα μπορεί να εκσυγχρονίσει την χώρα; Άρα πώς λοιπόν ο κόσμος να πιστέψει, πώς να μην νευριάσει, πώς να μην κινείται στις ακραίες επιλογές όταν βομβαρδίζεται ότι για όλα φταίει η Ευρώπη; Η οποία μας έχει "σπρώξει" 500 δισ. μέχρι τώρα, όταν κανένας δεν μας δανείζει, και μας τα έχει δώσει με επιτόκια 2,5% όταν οι υπόλοιπες χώρες δανείζονται με 4 και 5%. Εν πάση περιπτώσει και η Ευρώπη έχει τα προβλήματα της αλλά αν η Ευρώπη δεν καταφέρει να συγκροτήσει μια συνολική ανταγωνιστική ευρωπαϊκή οικονομία για να μπορέσει να επιβιώσει ανάμεσα στις συμπληγάδες των Ηνωμ. Πολιτειών και των άλλων ισχυρών χωρών, των BRICS λ.χ., τότε η Ευρώπη στο σύνολο της πλέον θα διαλυθεί. Το ζητούμενο σε αυτή την Ευρωπαϊκή οικογένεια είναι να μπουν τα θεμέλια μιας ισχυρής ανταγωνιστικότητας, έτσι ώστε μέσα από μια ανταγωνιστική ευρωπαϊκή οικονομία να έρθει ευημερία και για τους λαούς. Όμως βλέπετε ότι τα πολιτικά συστήματα του Νότου φορτώνουν στο κόσμο όλη την κρίση και μετά ο κόσμος λέει αυτό που τραβάω εγώ το επιβάλλουν οι Βόρειοι, ενώ στην πραγματικότητα ο κόσμος το τραβάει εξαιτίας των πολιτικών συστημάτων. Και αυτός είναι ένας φαύλος κύκλος που πρέπει να σπάσει, η ελπίδα λοιπόν βρίσκεται μόνο στην περίπτωση που θα κατανοήσουμε το πρόβλημα μας. Μόνο όταν δούμε ότι ένα εθνικό σχέδιο μπορεί να έχει τρεις πυλώνες: Ένα νέο πολιτικό σύστημα σε μια ποιοτικά αναβαθμισμένη δημοκρατία, μια μεγάλη μεταβολή στο κράτος, να υπηρετεί τον πολίτη και την ανάπτυξη, και μια μεγάλη μεταβολή στο οικονομικό μοντέλο: Το οποίο από παρασιτικό πρέπει να γίνει παραγωγικό. Οι διαθέσιμοι πόροι της χώρας να κατευθυνθούν εκεί που δημιουργούνται δουλειές».

Β.Κ. Εκ βάθρων ανατροπή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, του οποίου η ανατροπή αυτή, και ο νέος προσανατολισμός, θα επιβάλλει και μια νέα μέθοδο οργάνωσης του νέου πολιτικού συστήματος.

Γ.Φ.: «Ο δικός μου τίτλος πάντως είναι ένα νέο πολιτικό σύστημα να οδηγήσει τους Έλληνες πίσω στις δουλειές αφού βοηθήσει να φτιαχτούν οι δουλειές».

Β.Κ. Αυτό, λοιπόν, να κρατήσω ως συμπέρασμα. Και αφού πω πρώτα ότι το πάθος των διατυπώσεων σας σίγουρα ενισχύει την αξιοπιστία του λόγου σας, να σας ευχαριστήσω για την συμμετοχή σας στα ''Ημερολόγια της 3ης ελληνικής δημοκρατίας'' και πραγματικά θα ήθελα να υποσχεθείτε ότι θα είσαστε στην διάθεση μας για μια ενδεχόμενη συνέχεια....