Γράμμα σε έναν Έλληνα φίλο

06:38 18/8/2012 - Πηγή: Athina984

Του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Χτύπαε με μαχαίρι. Δεν ήμουν εκεί. Τον συγχωρώ.
Διονύσης Σαββόπουλος 

Η αλήθεια είναι,φίλε μου, πως σκέφτηκα πολύ πριν σουγράψω αυτό το γράμμα. Η τελευταία μαςσυνάντηση και η μακρά συζήτηση πουείχαμε μου άφησε μια πικρή γεύση, καιδε σου κρύβω, ένα φόβο στην καρδιά.

Μας συνδέει μιαμακρά διαδρομή στη ζωή και μια φιλίαδεκαετιών. Μαζί περάσαμε στα χρόνια τηςεφηβείας και της νιότης. Τις ίδιεςανησυχίες και όνειρα μοιραστήκαμε καιπαλέψαμε, - άσχετα αν η ζωή είχε άλλασχέδια, - για να πραγματοποιηθούν

στοντόπο μας που τόσο πολύ και οι δύο αγαπάμε.Μαζί περάσαμε στην ωριμότητα, κάναμεπαιδιά, παλέψαμε στη ζωή, καζαντίσαμεόπως μπορούσε ο καθένας, μα πάντα μεεργασία έντιμη, σεβόμενοι το κληροδότηματων γονιών μας, «να μην ντροπιάσουμετην κοινωνία».

Δεν σου κρύβω,- και στο λέω μετά λόγου γνώσεως καιβαθιά θλίψη, - πως δεν μπορώ πια ναπαρακολουθήσω τη σκέψη σου. Μεγάληέκπληξη (δυσάρεστη) ήταν για μένα, όληαυτή η λατρεία του μίσους που διακατέχειτη συλλογιστική σου ως προς όλα αυτάπου μας συμβαίνουν. Σε ήξερα ως ένανηφάλιο άνθρωπο και σε ανακαλύπτω ξανάως κάποιον για τον οποίον δεν υπάρχουνπλέον ηθικοί φραγμοί. Και όλα αυτάεξαιτίας ενός ακατανόητου, για μένα,μίσους κατά πάντων.

Στην τελευταίαμας συζήτηση, φίλε της νιότης, προσπάθησεςνα μου εξηγήσεις πως η βία που βιώνουμεκαθημερινά στους δρόμους της πόλης μας,οι ξυλοδαρμοί, τα πογκρόμ, οι εν ψυχρώδολοφονίες, δικαιολογούνται και μουπαρέθεσες μια σειρά επιχειρημάτων, ταοποία δεν περίμενα ν’ ακούσω από σένα.

Δεν περίμενααπό σένα, έναν άνθρωπο με τον οποίοπέρασα άπειρες ώρες μαζί του, συζητώνταςγια ιδέες, για τη μουσική, τον κινηματογράφο,τη λογοτεχνία, την ποίηση, τον άνθρωπο,να μου δικαιολογεί τη βία, προβάλλονταςέωλα επιχειρήματα του χύδην όχλου. Μετρόμαξες φίλε, δεν στο κρύβω. Με τρόμαξεςκαι αναλογίστηκα πως αν εσύ έχεις αλλάξειτόσο πολύ, πως αν εσύ έχεις ενστερνιστείτο μίσος για τον άλλον, τότε τι ελπίδαμπορεί να έχει αυτός ο τόπος.

Αναρωτιέμαιτώρα φωναχτά: τι απέγινε εκείνος πουπάντα προσπαθούσε να διαβάσει ανάμεσαστις γραμμές, να δει πίσω από τις βιτρίνεςτων πραγμάτων, να αναζητήσει τον πυρήνατης αλήθειας, όσο πικρή κι αν ήταν, όσοαντίθεση με τις προσδοκίες μας.

Τι ήταν αυτόπου σ’ έκανε να μεταμορφωθείς σε τέτοιοβαθμό που μου είσαι πλέον άγνωστος;

Ξέρω πολύ ότι,όπως όλοι μας, έτσι κι εσύ, είδες τονκόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια σου.Στο μεσημέρι της ζωής σου, είδες ναχάνονται οι σταθερές και οι συντεταγμένεςμε τις οποίες έζησες μέχρι σήμερα. Μαφίλε μου καλέ, θα συμφωνήσεις, πιστεύω,πως όλα ήταν ψεύτικα, μια αυταπάτη, μιαψευδαίσθηση. Ήρθε η ώρα να λογαριαστούμεμε την ανελέητη πραγματικότητα, νααναστοχαστούμε, να ψάξουμε, για άλλημια φορά, να βρούμε τις αιτίες, ναπροσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε έναάδηλο, προς το παρόν, μέλλον. Ήρθε η ώρανα συμφιλιωθούμε με το Είναι και νααφήσουμε σ