Η αδράνεια και ο πνιγμός της κοινωνίας

10:47 23/11/2013 - Πηγή: Athina984

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Ένα από τα πιο συνηθισμένα όνειρα που βλέπει κανείς στην πιο ταραγμένη εποχή της ζωής του, την εφηβεία, είναι ότι τρέχει αγωνιωδώς για να ξεφύγει από κάτι ή από κάποιους, αλλά, παραμένει καρφωμένος διαρκώς στο ίδιο σημείο.
Ανάλογη είναι η αίσθηση που έχει ο πολίτης αυτής της χώρας στην καθημερινή του ζωή, όπου τα τελευταία χρόνια κυριαρχεί η αίσθηση του πνιγμού από τη στασιμότητα και την αδράνεια που επικρατεί.

Όποιος κάνει τον κόπο να διαβάσει τις προβλέψεις των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει η χώρα, ούτως ώστε να συνεχιστεί η χρηματοδότησή

της και να μην επέλθει ο "ξαφνικός θάνατος" λόγω οικονομικής ασφυξίας, θα διαπιστώσει ότι το 2014 θα είναι άλλη μια εξαιρετικά δύσκολη χρονιά για τους υπηκόους της χώρας αυτής, οι οποίοι θα υποχρεωθούν να πληρώσουν, για άλλη μια φορά, στα σπασμένα ενός ανίκανου να βάλει τάξη πολιτικού συστήματος και ενός αναποτελεσματικού, κοστοβόρου και υπεράριθμού πελατειακού κράτους.

Έρμαιο στις διαθέσεις των κρατούντων, - κυβέρνησης και αντιπολίτευσης,- οι οποίοι για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι η διάσωσή τους και η διαιώνιση του homo politicus στη φυλή του οποίου ανήκουν, αδιαφορούν για τη χθαμαλή ζωή εκατομμυρίων πολιτών.

Κάθε ικμάδα δημιουργικότητας, κάθε διακινδύνευση στον τομέα του επιχειρείν, κάθε προσπάθεια κίνησης προς τα εμπρός στη γνώση, την επιστήμη και την τέχνη, σκοντάφτουν πάνω στις δυνάμεις της οπισθοδρόμησης, της στασιμότητας, της συντεχνιακής νοοτροπίας, των πελατειακών σχέσεων.

Μέσα σε αυτό το κλίμα της αδράνειας και της στασιμότητας, το μόνο που κινείται είναι η προώθηση των δικών μας παιδιών σε θέσεις του κρατικού μηχανισμού, εκπέμποντας έτσι ένα σαφές και ηχηρό μήνυμα στην κοινωνία ότι τίποτα δεν άλλαξε και ούτε πρόκειται να αλλάξει.

Ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε "εμείς" και "εκείνους", σε "δικούς" μας και τους "άλλους", προκαλεί βαθιά, ανεπούλωτα τραύματα, η ίαση των οποίων θα πάρει δεκαετίες. Γιατί δεν είναι δυνατόν τη στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι να μην μπορούν να βρουν έστω και μια προσωρινή δουλειά και οι εκλεκτοί των κομματικών μηχανισμών, με ελάχιστα ή ανύπαρκτα προσόντα, να διορίζονται σε επίζηλες θέσεις του κρατικού μηχανισμού.
Ταυτόχρονα, η απουσία και της παραμικρής έστω ελπίδας ότι τα πράγματα θα αλλάξουν και θα βελτιωθούν, σιγά - σιγά, δημιουργεί μια κοινωνία απελπισμένων, μια κοινωνία καταφρονεμένων, μια κοινωνία ανθρώπων που δεν έχουν πια να χάσουν τίποτα.

Κι όμως, τελευταία, μέσα σε αυτό το καταθλιπτικό κλίμα, άρχισε δειλά - δειλά να κάνει την εμφάνισή του όλο εκείνο το μαύρο και άνομο χρήμα που είχε λουφάξει τα τελευταία χρόνια και απέφευγε οποιαδήποτε εκδήλωση ευμάρειας ή και επίδειξης. Ενθαρρυμένο από την ατιμωρησία, από την ανικανότητα του εντεταλμένου κρατικού μηχανισμού, τις φορολογικές αρχές, και αφού για μερικά χρόνια ξεκουράστηκε στο εξωτερικό, το χρήμα αυτό επιστρέφει με κανιβαλιστικές διαθέσεις, προκειμένου να αγοράσει κοψοχρονιά ό,τι καλύτερο διαθέτει αυτή η χώρα σε διάφορους τομείς.

Η προκλητική αυτή ατιμωρησία σε συνδυασμό με την υπέρογκη άδικη φορολόγηση των συνήθων φορολογικών υποζυγίων, δημιουργούν ένα εκρηκτικό κλίμα στην κοινωνία. Εκείνοι που ονειρεύονται όμως εξεγέρσεις που θα τις ποδηγετήσουν για ίδιον όφελος ας αλλάξουν απλά πλευρό και ας συνεχίσουν τον ύπνο τους. Η κοινωνία πλέον κινείται ερήμην της πολιτικής ελίτ σε νερά αχαρτογράφητα και εξ ου επικίνδυνα. Ήδη, ένα τμήμα της κοινωνίας ξεσκόλισε από τα ταχύρρυθμα σεμινάρια αντικοινοβουλευτισμού το 2011 με το επονομαζόμενο "κίνημα των αγανακτισμένων", εκκολάπτοντας μορφές ολοκληρωτισμού που αγαλλίασαν τα δύο άκρα, τα οποία αμέσως διέκριναν τις δεξαμενές άντλησης ψηφοφόρων και αύξησης της επιρροής τους.

Ο χρόνος βαίνει προς το τέλος του. Κανονικά, ο ερχόμενος θα έπρεπε να σηματοδοτούσε την ελπίδα για μια καλύτερη καθημερινότητα, για μια μικρή, έστω, βελτίωση της ζωής της κοινωνίας και ιδίως εκείνων των ομάδων που πλήγηκαν περισσότερο από την κρίση (και οι οποίες ήταν εκείνες που δε συνέβαλαν στις συνθήκες πρόκλησής της). Τα τελευταία αποθέματα αισιοδοξίας εξαντλούνται και η κατήφεια αποκτά εγγενή και δομικά χαρακτηριστικά στη ψυχολογία των ατόμων και της κοινωνίας. Με ανύπαρκτη αισιοδοξία, η απόγνωση είναι πάντα κακός σύμβουλος.