Η κάλπη της οργής ...

07:41 8/6/2014 - Πηγή: Athina984

του Βασίλη Πάικου

*«Όποιος θέλει να σώσει την Ευρώπη, θα πρέπει να την αλλάξει»...
Όχι, λάθος καταλάβατε. Δεν ανήκει στον Αλέξη Τσίπρα η δήλωση. Στον Ματέο Ρέντσι ανήκει, τον σοσιαλδημοκράτη Πρωθυπουργό της Ιταλίας.

*«Τα μηνύματα από τις κάλπες είναι σαφή και δεν μπορεί να τα αγνοήσει η ΕΕ. Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει»...

Ούτε αυτή η δήλωση ανήκει στον Τσίπρα. Στον Ντέιβιντ Κάμερον ανήκει, τον συντηρητικό βρετανό Πρωθυπουργό.
*«Δοκιμάστε να πείτε σε έναν έλληνα που αγωνίζεται να επιβιώσει ότι η Ελλάδα έχει τώρα πρωτογενές πλεόνασμα. Για εμάς στο Eurogroup αποτελεί σημαντικό δείκτη, τι λέει όμως σ' έναν πολίτη της Ελλάδας; Δοκιμάστε να πείτε σε έναν Ισπανό που έχασε τη δουλειά του ότι υπάρχει μικρή μείωση της ανεργίας στην πατρίδα του. Ή σε έναν Ιρλανδό του οποίου το σπίτι έχασε το ένα τέταρτο της αξίας του, ότι σημειώνεται μικρή άνοδος των τιμών των ακινήτων»...

Ε λοιπόν δεν θα το πιστέψετε, αλλά ούτε αυτή η δήλωση ανήκει στον Τσίπρα. Στον Γερούν Ντάισελμπλουμ ανήκει, τον επικεφαλής της Ευρωζώνης.

*«Σωρεία σκανδάλων πλήττει σήμερα τις μεγάλες τράπεζες, όπως χειραγώγηση δεικτών αγοράς συναλλάγματος, ξέπλυμα μαύρου χρήματος κ.α. Ενώ παραμένει άλυτο ένα από τα βασικότερα προβλήματα της τραπεζικής βιομηχανίας. Η αντίληψη που επικρατεί στην αγορά ότι οι κυβερνήσεις θα επιλέγουν πάντοτε να διασώζουν τις τράπεζες με χρήματα των φορολογουμένων... Τα λόμπυ του τραπεζικού τομέα παρεμποδίζουν σθεναρά τις υγιείς μεταρρυθμίσεις του τραπεζικού συστήματος»...

Καλά καταλάβατε, ούτε αυτά τα δηλητηριώδη για το τραπεζικό σύστημα τα είπε ο Τσίπρας. Η Κριστίν Λαγκάρντ τα είπε, η Γενική Διευθύντρια του ΔΝΤ.

Αλλά πως έγινε και, έτσι ξαφνικά, είδαν όλοι αυτοί το φως το αληθινό, θα ρωτήσει κανείς. Κανένα φως αληθινό δεν είδαν, ούτε επιφοίτηση είχαν, ούτε φωνές άκουσαν. Άκουσαν απλώς το βροντερό μήνυμα της ευρωκάλπης. Έτσι εξηγείται ότι παραβγαίνουν όλοι οι μεγαλοπαράγοντες του ευρωπαϊκού γαλαξία, σε αποδοκιμασία της ακολουθούμενης ως τώρα πολιτικής. Των επιλογών εκείνων δηλαδή που εξαθλίωσαν τους ευρωπαϊκούς λαούς. Ακόμα κι εκείνους τους λαούς που δεν υπέστησαν τα χειρότερα. Που δεν στενάζουν κάτω από μνημόνια και από τρόικες...

...Το βροντερό μήνυμα της ευρωκάλπης. Είναι, βλέπεις, που οι λαοί της Ευρώπης, με τον τρόπο του ο καθένας, και συχνά με αδόκιμο και άγονο έως αποκρουστικό τρόπο, υπέγραψαν το μήνυμα. Αυτό ακριβώς το μήνυμα που ορίζεται με τρεις μονάχα λέξεις: «Δεν πάει άλλο».

Δεν πάει άλλο με την λιτότητα, αυτή την προκλητικά μονόπλευρη λιτότητα, που αφανίζει ζωές. Δεν πάει άλλο με την περιφρόνηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Δεν πάει άλλο με την διάλυση των εργασιακών σχέσεων και την ακύρωση των αντίστοιχων δικαιωμάτων, όπως αυτά κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα από του λαούς. Δεν πάει άλλο με την αφυδάτωση του «κοινωνικού κράτους», αυτού που ήταν ως χθες το καύχημα της ευρωπαϊκής ιδέας, και αποτελούσε τον κεντρικό πυλώνα της πολιτικής της. Δεν πάει άλλο με την ασφυκτική συρρίκνωση της Δημοκρατίας, των θεσμών και των κανόνων της, όπως επιχειρείται τα τελευταία χρόνια. Ως συνέπεια της γερμανικής επικυριαρχίας σε χώρες και λαούς. Αλλά και εξ αιτίας της «ανάγκης» να περάσουν όπως-όπως, συχνά με τη βία, οι δεδομένες σκληρές πολιτικές.

Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να πει κανείς αν η ευρωπαϊκή ιδέα μπορεί να ξαναγίνει ελκυστική για τους λαούς της Ευρώπης. Αλλά ποιος μπορεί να ελπίζει (βασίμως...) πως η σημερινή ευρωπαϊκή ηγεσία, οι σημερινοί ευρωπαϊκοί πολιτικοί συσχετισμοί, είναι σε θέση να συλλάβουν το πρόβλημα στην έκταση και στο βάθος του. Και αν, ακόμη δυσκολότερο, είναι σε θέση να προχωρήσουν με γενναιότητα στις δέουσες αλλαγές. Η γενναιότητα απολύτως απαραίτητη εν προκειμένω, δεδομένου ότι θα πρέπει να αναμετρηθούν όλοι αυτοί με τον ίδιο τον πυρήνα της ιδεολογικο-πολιτικής τους σκευής.

Ποιος πιστεύει λοιπόν πως οι εκπρόσωποι της σημερινής, της ακραία συντηρητικής ευρωπαϊκής ελίτ, μπορούν να καταλάβουν, μπορούν να προσαρμοστούν και μπορούν να διορθώσουν. Οι ίδιοι που δημιούργησαν το πρόβλημα. Με ποια έννοια, με ποια λογική και με ποια προσόντα, μπορούν άραγε οι φυσικοί αυτουργοί, οι ένοχοι, οι δράστες, οι φέροντες τις πιο «περιοριστικές» πολιτικές αγκυλώσεις, να μεταβληθούν σε αναμορφωτές; Όποιος το πιστεύει, πραγματικά τον ζηλεύω. Ζηλεύω την αισιοδοξία του.

Το ζήτημα είναι πάντως πως, έτσι κι αλλιώς, με βάση και αφετηρία το μήνυμα, αυτό το «δεν πάει άλλο» της ευρωκάλπης, ίσως (ίσως...) ξεκινά τώρα η πορεία, η μακρά, η βασανιστική πορεία για την «άλλη Ευρώπη». Για την Ευρώπη των λαών...