Η Ρομά και τα τέρατα των κομματικών μηχανισμών

09:03 23/4/2014 - Πηγή: Athina984

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Μπορεί μια γυναίκα μόνη, εκπρόσωπος μιας μειονότητας, με λειψή μόρφωση, αλλά περισσό θάρρος να προκόψει στην πολιτική σκηνή της χώρας, υπερασπιζόμενη τα δικαιώματα των μελών της μειονότητάς της;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό εξαρτάται από τη χώρα στην οποία διατυπώνεται. Αν πρόκειται για μια ευρωπαϊκή χώρα, όπου οι ευκαιρίες για τα δύο φύλα είναι ίδιες, όπου το πολιτικό σύστημα δεν πάσχει από αυτισμό και δεν επιδίδεται σε φανατισμό στις πολιτικές ενδογαμικές σχέσεις για την αέναη

αναπαραγωγή των παιδιών των κομματικών θερμοκοιτίδων, τότε η απάντηση θα είναι θετική. Αν, όμως, πρόκειται για μια χώρα της βαλκανικής ενδοχώρας, όπου οι πολιτικές φατρίες και οι κομματικοί μηχανισμοί απεργάζονται διαρκώς τρόπους επιβίωσης και κυριαρχίας τους επί των ηθών, των θεσμών και των ανθρώπων, τότε η απάντηση θα είναι μονοσήμαντα αρνητική.

Εδώ και δεκαετίες τα κόμματα - παιδιά της Μεταπολίτευσης εργαλειοποιούν κάθε τι που θα μπορούσε να τους φανεί χρήσιμο στην άγρα ψήφων και, κατ' επέκταση, στη διαιώνιση του συστήματος πολιτικής επιρροής τους. Ανάμεσα στα άλλα, είναι και η εργαλειοποίηση της ηθικής κατά το δοκούν και η με πολλές αυθαιρεσίες παραβίαση όλων των νόμων της αριστοτέλειας λογικής.

Η περίπτωση με τη συμπολίτισσα μας, Ρομά το γένος, Σαμπιχά Σουλεϊμάν είναι μια κλασσική περίπτωση, όπου ο ενεργός πολίτης καταβροχθίζεται κυριολεκτικά από τα τέρατα του κομματικού μηχανισμού, ο οποίος απρόσωπος και ανελέητος κινεί τα νήματα της τεράστια κρεατομηχανής που τσακίζει ανθρώπους και συνειδήσεις.

Συνάμα, η Σαμπιχά Σουλεϊμάν ήρθε να μας υπενθυμίσει τη βαθιά υστέρηση της κοινωνίας μας σε ζητήματα ισοπολιτείας και ισονομίας, δηλαδή την βαθιά της καθυστέρηση σε σχέση με τις υπόλοιπες προηγμένες χώρες της Ευρώπης, στην οποία θέλουμε να ανήκουμε και επαιρόμαστε δημοσίως γι' αυτό.

Το γεγονός ότι η ιταμή και σκαιότατη συμπεριφορά έναντι της εκδηλώθηκε όχι από κάποιο συντηρητικό ή αντιδραστικό κόμμα, αλλά από ένα κόμμα το οποίο αυτοπροσδιορίζεται ως «αριστερό» και «προοδευτικό» απλά φανερώνει πως η νοοτροπία της εποχής της δάνειας ευημερίας και της εθνικής αμεριμνησίας παραμένει ισχυρή, ιδιαίτερα σε εκείνους που ευαγγελίζονται το «αριστερό» και το «νέο», ενώ περισσεύει η υποκρισία και το ψέμα των εκπροσώπων του.

Αν κάτι μ' αρέσει στην κρίση που ταλανίζει τη χώρα εδώ και αρκετά χρόνια, είναι το γεγονός ότι έπεσαν πλέον όλες οι μάσκες σε πολιτικό, οικονομικό και, κυρίως, πολιτισμικό επίπεδο.

Όσο κι αν θέλουμε πολλοί, - αυτάρεσκα εν πολλοίς, - να θεωρούμε πως ανήκουμε στην πολιτισμένη και προηγμένη Ευρώπη, η πικρή αλήθεια είναι πως ζούμε σε μια χώρα που συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά της τιμαριοποιημένης, ξεχασμένης επαρχίας της πρώην Οθωμανικής αυτοκρατορίας, στην άκρη της Βαλκανικής χερσονήσου.