Η σκοτεινή πλευρά του Αιγαίου

08:20 21/3/2014 - Πηγή: Athina984

«Η σκοτεινή πλευρά του Αιγαίου» είναι το θέμα της νέας έρευνας του Αθήνα 9.84 που παρουσίασε, 09.00 - 12.00, ο Τάκης Καμπύλης. Πρόσφυγες που εγκατέλειψαν τις πατρίδες τους που βρίσκονται στη δίνη πολέμου, για να σώσουν τη ζωή τους αφηγούνται στον Αθήνα 9.84 τις προσωπικές τους περιπέτειες και περιπλανήσεις για ένα καλύτερο αύριο. Στόχος τους η Ευρώπη που «σκοτώνει» τα όνειρά τους. Πύλη εισόδου η Ελλάδα

που ματώνει στα μονοπάτια των διακινητών. Στο πλαίσιο της έρευνας παρουσιάστηκε και η έκθεση ενός Σύρου μαθητή που διηγείται την ιστορία του.

Μόνο το 2013, 700 άνθρωποι πνίγηκαν σε όλη τη Μεσόγειο, ενώ τουλάχιστον 600 πρόσφυγες έφτασαν στη Μυτιλήνη τους τελευταίους δύο μήνες.

Το ταξίδι «τρόμου» κοστίζει 1500 δολάρια το «κεφάλι» για να διασχίσεις με μία υπερφορτωμένη βάρκα την απόσταση που χωρίζει την Τουρκία από τα ελληνικά νησιά.

Την έρευνα επιμελήθηκαν η Ελευθερία Κουμάντου, ο Νεκτάριος Ανδριόπουλος, η Φωτεινή Κοκκινάκη και η Μαρία Αντωνίου.

Συγκλονίζει η ιστορία του 19χρονου Χένρι από το Σουδάν, την τρίτη μεγαλύτερη χώρα της Αφρικής. Υπήρξε γιος στρατηγού. ο πατέρας του σκοτώθηκε όταν ήταν 10 ετών κι έτσι έγινε ο ίδιος ο άντρας της οικογένειας. Ως είθισται στην πατρίδα του, μετά τα 10-11, τα αγόρια κατατάσσονται στο στρατό, εκπαιδεύονται στα όπλα και ρίχνονται στη μάχη. Όπως ο ίδιος λέει δεν ήθελε, αλλά δεν ήταν τόσο δυνατός για να αρνηθεί. Στα 14 του είχε ήδη εκπαιδευτεί και πολέμησε. Όσο ήταν στρατιώτης απέκτησε σημαντικό πρόβλημα στο πόδι. Εγκατέλειψε τη χώρα του μόνος του σε ηλικία 17 ετών. Διηγείται στον Αθήνα 9.84 την ιστορία του, την περιπλάνησή του στην Συρία, την Τουρκία και πως έφτασε στη χώρα μας. Σήμερα είναι μαθητής στο διαπολιτισμικό λύκειο Ελληνικού. Το όνειρό του είναι να γίνει γιατρός και να γυρίσει στην πατρίδα του για να προσφέρει τις υπηρεσίες του.

Τη δική τους Οδύσσεια προκειμένου να φτάσουν σε μία καλή χώρα, όπως λένε για την Ελλάδα, περιγράφουν μετανάστες από το Συρία και το Αφγανιστάν, που έζησαν τον τρόμο του πολέμου στη χώρα τους. Ωστόσο, σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, το ταξίδι για ένα καλύτερο αύριο ήταν το ίδιο επικίνδυνο.

«Είπα ότι ή θα φτάσω σε μια καλή χώρα ή θα πεθάνω στο δρόμο» λέει ο Μεχράν από το Πακιστάν, ενώ ο συμπατριώτης του Μοχτάρ περιγράφει το δύσκολο ταξίδι από την Τουρκία προς τη Μυτιλήνη μέσα σε μία μικρή βάρκα και με φουρτουνιασμένη θάλασσα. «Σκέφτηκα ότι τώρα εδώ τελειώνει η ζωή μου» λέει χαρακτηριστικά.

Ο Ναζάρι Τζαουάτ από το Αφγανιστάν περιγράφει το δικό του ταξίδι, μιλά για τους ανθρώπους που είδε να πεθαίνουν στο δρόμο προς την ελπίδα «Στο Αιβατζίκ μου είπαν να πάω κατευθείαν στο φως, όχι αλλού. Το φως ήταν στη Μυτιλήνη» μας λέει.

Ο Μπεχράμπ Αλί προσπάθησε τρεις με τέσσερις φορές το θαλάσσιο ταξίδι από την Τουρκία πριν καταφέρει να φτάσει στη χώρα μας. Φοβήθηκε όταν ήταν στο φουσκωτό; «Εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει καμία ελπίδα... και όλη την Ευρώπη να σου δώσουν δεν θα το επιλέγεις αυτό το πράγμα, επιλέγεις να γυρίσεις πίσω. Κάθεσαι και ελπίζεις ότι ο θεός θα σε βοηθήσει. Κανείς άλλος δεν μπορεί να σε βοηθήσει» μας λέει.

Από τους πρόσφυγες της Αφρικής και της Ασίας, στους Ολυμπιονίκες της Άρσης βαρών. Ο Γιώργος Τζελίλης, ήρθε στην Ελλάδα με τα πόδια, χρειάστηκε να μείνει μέσα στο ποτάμι έως και 4 ώρες για να μην μυρίσουν τα σκυλιά του στρατού. Μίλησε στον Αθήνα 9.84 για το ταξίδι του προς την Ελλάδα, τους κινδύνους αλλά και τη βοήθεια που βρήκαν στη χώρα μας από τους κατοίκους των χωριών κοντά στα σύνορα.

«Η απόφασή μου να φύγω από το μέρος που γεννήθηκα είχε να κάνει με τις πολιτικές εξελίξεις εκείνης της εποχής στη χώρα αυτή... Επειδή δεν υπήρχε ασφάλεια, υπήρχε φτώχεια, είναι φυσικό ένας άνθρωπος να θέλει να φύγει από το μέρος του είτε για μια καλύτερη ζωή, είτε για λόγους ασφάλειας. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα της μάνας μου, του πατέρα μου και ήταν φυσικό και επόμενο να έρθω εδώ. Γνώριζα τη γλώσσα, τα ήθη, τα έθιμα και την ιστορία της χώρας» μας λέει και συνεχίζει «Την εποχή εκείνη υπήρχε ένας νόμος, όχι μόνο στην Αλβανία, ότι όσοι επιχειρούσαν να φύγουν εκτός χώρας θεωρούνταν προδότες και εκτελούνταν επιτόπου όσοι επιχειρούσαν να βγουν από τα σύνορα. Βέβαια, ήμασταν πιτσιρικάδες τότε, 17 χρονών. Δεν κατανοούσαμε το φόβο. Αλλά ο ερχομός προς τη Ελλάδα ήταν δύσκολος. Γιατί είναι μια απόσταση πολύ μεγάλη, οι δρόμοι ελεγχόντουσαν από την αστυνομία. Ήρθαμε από βουνά και λαγκάδια μετά από 12 μέρες περπάτημα φτάσαμε στα σύνορα της Ελλάδας. Δεν ξέραμε τι θα συναντήσουμε στο δρόμο, ήταν δίκοπο μαχαίρι. Θα μπορούσαμε να έχουμε σκοτωθεί. Αλλά ήμασταν από τους τυχερούς, βρεθήκαμε ζωντανοί».

«Κανείς δε φεύγει από το σπίτι του χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος. Το δικαίωμα στην ελευθερία το έχουν όλοι. Να θέλουν να κάνουν τη ζωή που ονειρεύονται» μας λέει ο Γιώργος Τζελίλης.

Ωστόσο πολλοί είναι αυτοί που θυσίασαν τη ζωή τους ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο. Η τραγωδία στο Φαρμακονήσι είναι ακόμη νωπή ενώ πριν από λίγες ημέρες επτά άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και παιδιά, πνίγηκαν στα νερά του Αιγαίου, ανοικτά της Μυτιλήνης, προσπαθώντας να ακουμπήσουν το «ευρωπαϊκό όνειρο».

Ο Νασίμ Λομανί, από το συμβούλιο προσφύγων και μεταφραστής των διασωθέντων από το ναυάγιο του Φαρμακονησίου, μίλησε στον Αθήνα 9.84 για την τραγωδία «Αυτή η περίπτωση ψυχολογικά και σωματικά με διέλυσε. Αναγκάζονται (οι διασωθέντες) να μαζεύουν χρήματα από τις οικογένειές τους, από όπου βρίσκονται, για να μπορέσουν να πληρώσουν γραφείο τελετών για να στείλουν τις σορούς πίσω. Ακόμα και τα φάρμακα που τώρα στη Ρόδο πρέπει να βάλουν οι γιατροί για να διατηρηθούν τα πτώματα, πρέπει να τα πληρώσουν μόνοι τους» λέει για να καταλήξει «Ο πόνος τους, η απογοήτευση τους, τα να φύγεις από το Αφγανιστάν, να γλιτώσεις τους βομβαρδισμούς ή από την Συρία και να πνιγείς στα σύνορα της Ευρώπης, είναι τραγικό...».

Επισυνάπτεται η έκθεσητου Σύρου μαθητή