Η στενωπός και το αδιέξοδο της μετριότητας

10:35 3/8/2013 - Πηγή: Athina984

Του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Το ερώτημα,άφατο μα και ρηθέν, που βρίσκεται σταχείλη όλων είναι: έχει η χώρα σωτηρία;Υπάρχει ελπίδα και πότε θα φανεί; Το ερώτημαλογικό και αναμενόμενο, η απάντησηάγνωστη και απρόβλεπτη.

Το γεγονός ότιη χώρα βυθισμένη σε μια βαθιά ύφεση, μεποσοστά ανεργίας που αγγίζουν πλέον το30% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, μευποβόσκουσες κοινωνικές εντάσεις καιμε ένα ναζιστικό φασιστικό κόμμα ναδημιουργεί θύλακες ανομίας και επιβολήςτου «δικού» του νόμου, είναι προφανέςότι οι ελπίδες και η αισιοδοξία δενείναι τα κύρια χαρακτηριστικά του μέσουπολίτη αυτής της χώρας.

Το μεγάλοπρόβλημα της χώρας είναι η συνθήκη πουυπάρχει ότι για τη σωτηρία της, αναγκαίακαι υποχρεωτική προϋπόθεση είναι ησωτηρία του πολιτικού συστήματος, έτσιόπως αυτό διαμορφώθηκε με το κοινωνικόσυμβόλαιο της μεταπολίτευσης.

Το απαραβίαστοαυτής της συνθήκης, το εγγυάται ησυναίνεση των πολιτών, έτσι όπως φάνηκεξεκάθαρα από τις προτιμήσεις τουεκλογικού σώματος στις περσινές διπλέςεκλογές.

Έτσι, το πολιτικόσύστημα, με το νέο διπολισμό του έχειαπό τη μία πλευρά της Ν.Δ ως εκπρόσωποτης νέας Δεξιάς, η οποία προσπαθεί νααναβιώσει την παράταξη - νικητή τουεμφυλίου πολέμου και ως εκ τούτου δεδιστάζει καν πλέον να χρησιμοποιεί τηνορολογία της εποχής εκείνης. Ταυτόχρονα,μετατοπίζοντας την ατζέντα στο δικότης προνομιακό πεδίο, που δεν είναι άλλοαπό τη ρητορική «περί ασφάλειας» καιτην «επιστροφή στις παραδεδομένεςαξίες» απαρνιέται το μεγάλο πολιτικόάλμα που έκανε ο γεννήτορας και ιδρυτήςτης παράταξης με την αφοσίωση του προςτην Ευρώπη και τα ιδανικά της. Παρά τιςεπιτακτικές ανάγκες του παρόντος και,κυρίως, του μέλλοντος, η ΝΔ επιδεικνύεικαθημερινά τη γύμνια της ιδεολογικάκαι πολιτικά και, κυρίως, δείχνει τηνοθωμανική - βαλκανική πολιτική τηςπενία.

Ο άλλος πόλοςτου πολιτικού συστήματος, ο ΣΥΡΙΖΑπαραδέρνει ανάμεσα στις φωνές πουονειρεύονται πολιτικά και στρατιωτικάραντεβού σε γουναράδικα, κραυγές αγωνίαςγια την «επανάσταση που χάνεσαι» στιςπαρ' αθίν αλός ομφαλοσκοπήσεις τουαγωνιστικού πληρώματος και κάποιεςφωνές λογικής και μετριοπάθειας πουπροσπαθούν να αρθρώσουν μια πολιτικήεναλλακτική πρόταση. Η κρίση ταυτότηταςκαι το έλλειμμα στρατηγικής του κόμματοςαυτού, γίνονται ακόμη πιο ευκρινείς γιαένα ψύχραιμο παρατηρητή, βλέποντας τησπουδή ορισμένων μελών της ηγετικήςτου ομάδας (μέλη με ιδιαίτερα βεβαρημένοπολιτικό παρελθόν ως στελέχη του βαθέωςΠΑΣΟΚ) για την κατάληψη με κάθε κόστοςτης κυβερνητικής εξουσίας. Οι υποσχέσειςπρος όλους για όλα, κύριο εργαλείοπολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεν αποδοτικόστη συλλογή ψήφων των πάσης φύσεωςδυσαρεστημένων και αγανακτισμένων, θαμετατραπεί όμως σε επικήδειο τραμπολίνογια ένα άλμα προς το κενό.

Και η κοινωνία,ανάμεσα σε αυτές τις δύο μετριότατες,αναποτελεσματικές και κοντόθωρεςπολιτικές προτάσεις στέκει αμήχανη καιπαρακολουθεί αυτή τη διελκυστίνδαμεταξύ των δύο υποτιθέμενων μονομάχων.Η σκληρή και ανελέητη πραγματικότηταόμως είναι άλλη: πρόκειται για δύο όψειςτου νομίσματος που λέγεται μετριότητα,τη δικτατορία της οποίας η χώρα βιώνειεδώ και 40 περίπου χρόνια.

Είναι αδύνατο,βέβαια, μέσα σε τόσο σύντομο χρονικόδιάστημα να ξεπροβάλλουν δυνάμεις άνωτου μετρίου που θα μπορέσουν να προτείνουνμια άλλη πολιτική πρόταση. Οι διάφορεςκινήσεις, ομάδες προσώπων, «δεξαμενέςεγκεφάλων», προς το παρόν, δεν ξεφεύγουναπό τα στενά όρια μιας ομάδας ενδιαφερόντωνστις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης ήμιας μεγάλης παρέας ανθρώπων με τιςίδιες ανησυχίες.

Συνεπώς, η χώρακαι η κοινωνία θα συνεχίζουν να «σέρνονται»αργά και βασανιστικά σε αυτό το τέλμα,με μοναδική ελπίδα προόδου την έξωθενπίεση για μερικές βασικές και αναγκαίεςμεταρρυθμίσεις. Στο μεταξύ, τόσο σεευρωπαϊκό όσο και σε διεθνές επίπεδο,η αρχιτεκτονική για το νέο παγκόσμιοκαταμερισμό της εργασίας προχωράει μεγοργούς ρυθμούς, φανερώνοντας για άλλημια φορά την πολιτισμική υστέρηση τηςχώρας μας, η οποία δέσμια φατριασμών,παρωχημένων αντιλήψεων και προνεωτερικώνμορφών κοινωνικής οργάνωσης, διεκδικείμετ' αξιώσεων το χαρακτηρισμό της«ελληνικής εξαίρεσης».