Και στο βάθος ο αυταρχισμός

06:37 12/5/2012 - Πηγή: Athina984

του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη

Εγώ θέλω να είμαι η ζωή, / θέλω να ζήσω θα ‘θελα να ζήσω, / θα ‘θελα να μπορούσα να ζήσω, / θα ‘μουν ευτυχισμένη τώρα αν ήθελα να ζήσω. . .
Όμως αυτή η χώρα δε μ’ αφήνει να το θέλω, / δε μ’ αφήνει να είμαι η ζωή, να δίνω τη ζωή.
Δημήτρης Δημητριάδης - «Πεθαίνω σα χώρα»

Μια ιλαροτραγωδία, κάκιστης σκηνοθεσίας, παίζεται πάνω στον ερειπιώνα που άφησε η κρίση πίσω της. Ανεκπαίδευτοι ηθοποιοί, ατάλαντοι σκηνοθέτες και απαίδευτο κοινό, συνθέτουν τον καμβά του ιστορικού αυτού πίνακα που θα παραδοθεί στις επερχόμενες γενιές ως υπόδειγμα αυτοκαταστροφής.

Οι

θεατές δε, παρακολουθούν την πλοκή και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το πότε θα πέσει το πρώτο αίμα στη σκηνή. Με φουσκωμένα ρουθούνια σαν πτωματοφάγα όρνια οσμίζονται τον αγέρα και περιμένουν την πτώση του πρωταγωνιστή (βάλτε όποιο όνομα θέλετε εδώ: σύστημα, κοινωνία, διεφθαρμένη εξουσία, δωσίλογοι, κατακτητές κλπ. Έτσι κι αλλιώς στις μέρες μας ακούει κανείς διάφορες τερατολογίες), για να ορμήσουν και να σκυλέψουν το πτώμα ή ότι έχει απομείνει από αυτό.

Κύριο χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι ο φανατισμός, η μισαλλοδοξία, το μίσος. Δεν μας προέκυψαν όμως την βραδιά των εκλογών από παρθενογένεση. Τα τελευταία χρόνια, συστηματικά, κοινοβουλευτικοί πολιτικοί χώροι όχι μόνο δεν καταδίκαζαν τα φαινόμενα βίας, τις επικηρύξεις «ανεπιθύμητων πολιτικών», τους προπηλακισμούς, τις βίαιες «παρεμβάσεις» για διάλυση συγκεντρώσεων των πολιτικών αντιπάλων, αλλά, απεναντίας, τις κάλυπταν πολιτικά και τις ενθάρρυναν. Απλά σήμερα, με την είσοδο της «Χρυσής Αυγής» στο Κοινοβούλιο, η βία αυτή θα λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, γιατί νομιμοποιήθηκε ο αντίπαλος πόλος που μέχρι πριν λίγο καιρό ζούσε στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος και στο σκοτάδι της ανομίας.

Η πόλωση στην κοινωνία είναι μεγάλη, δικαιολογείται όμως από την μακρά παράδοση που έχει η μανιχαϊστική σκέψη στον τόπο τούτο και από την παντελή απουσία του ορθού λόγου και της κουλτούρας του διαλόγου. Παράλληλα, όποιος μελετήσει απροκατάληπτα την ιστορία του νεοελληνικού κράτους, θα διαπιστώσει με λύπη του, ότι πρόκειται για μια διαρκή εναλλαγή των διχασμών της κοινωνίας μεταξύ των εκάστοτε ιστορικά διαμορφωμένων δίπολων: Βενιζελικοί – Λαϊκοί, Εθνικόφρονες – Κομμουνιστές, Χουντικοί – Δημοκράτες και εσχάτως Μνημονιακοί – Αντιμνημονιακοί.

Μια απλή ανάγνωση της ιστορίας μας δείχνει, επίσης, ότι αμέσως μετά την κορύφωση και την κάθαρση του κάθε διχαστικού δράματος, η κοινωνία ακολουθούσε εκούσα άκουσα τον δρόμο του ανοιχτού ή του συγκεκαλυμμένου αυταρχισμού. Ο αυταρχισμός που διαγράφεται στον ορίζοντα, αυτή τη φορά, δεν θα επιβληθεί εξ Αποκαλύψεως, αλλά θα έχει τη συναίνεση ενός μεγάλου, τμήματος της κοινωνίας, είτε κερδίσει η μία είτε η άλλη πλευρά. Και στις δυο περιπτώσεις όμως, θα πρόκειται για μια κατά κράτος ήττα της δημοκρατίας, μια πολιτική και θεσμική οπισθοδρόμηση και μια επικίνδυνη ισορροπία μεταξύ της χώρας και των ευρωπαϊκών και διεθνών θεσμών.