Και το ΠΑΣΟΚ «καπέλο»

08:22 15/12/2013 - Πηγή: Athina984

του Βασίλη Πάικου

Η έκφραση πρωτοακούστηκε στις δημοτικές εκλογές του1982. Κατά την μετάδοση των αποτελεσμάτων από την κρατική τηλεόραση. Ήταν τότε, εκεί, που ο Τέρενς Κουίκ έλεγε και ξανάλεγε πως ο τάδε δήμαρχος στηρίχθηκε «από το ΠΑΣΟΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις». Όπου οι «άλλες δημοκρατικές δυνάμεις» της εποχής ήταν το ΚΚΕ, το ΚΚΕ

εσωτερικού, και ό,τι είχε απομείνει από την ΕΔΗΚ. Δυνάμεις που πράγματι είχαν στηρίξει κοινούς υποψηφίους με το ΠΑΣΟΚ σε πολλές περιπτώσεις. Κάποιοι είπαν πως η συγκεκριμένη διατύπωση είχε δοθεί από τη διοίκηση, με άνωθεν πολιτική οδηγία. Κάποιοι άλλοι πως επρόκειτο για έμπνευση της στιγμής του δημοσιογράφου παρουσιαστή. Όπως και νάναι η φράση «το ΠΑΣΟΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις» έμεινε στην ιστορία...

Όσοι την θυμήθηκαν με την ευκαιρία του προσκλητηρίου της κίνησης των «58» στο Ακροπόλ την περασμένη Δευτέρα, δεν ήταν εκτός πραγματικότητας. Ούτε εκτός λογικής. Πράγματι η συγκέντρωση, η όντως πετυχημένη για τα μέτρα μιας «κλειστής» συνάθροισης, δεν ήταν παρά το ΠΑΣΟΚ και οι φίλοι του. Και κάποιοι από τους παλιότερους ψηφοφόρους του, ιδίως εκείνους που μετανάστευσαν εκεί από την αριστερά κατά την σημιτική περίοδο. Οι «άλλες δημοκρατικές δυνάμεις» εν προκειμένω, εκείνες που δεν είχαν ως τώρα σχέση με το ΠΑΣΟΚ, και που απλώς εμπνέονται σήμερα από το εγχείρημα της αλά ελληνικά «Ελιάς», δεν διακρίνονταν στο Ακροπόλ. Όχι τουλάχιστον δια γυμνού οφθαλμού. Αλλά βέβαια δεν πρόκειται περί αυτού. Αν η ελληνική «Ελιά» καταφέρει να συγκινήσει μέρος έστω των κατά καιρούς ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, ήδη θα έχει πετύχει το σκοπό της. Και, σε κάθε περίπτωση, η καθ' ημάς κεντροαριστερά, η καθ' ημάς σοσιαλδημοκρατία αν προτιμάτε, έχει λόγο ύπαρξης στη Χώρα. Η προσπάθεια αναστύλωσής της λοιπόν και εύλογη είναι, και πολιτικά «νόμιμη», και μάλλον χρήσιμη για την ομαλότητα των πολιτικών εξελίξεων.

Το ζήτημα, και το ερώτημα είναι αν έχει συνειδητοποιηθεί από τους πρωτεργάτες του εγχειρήματος, πως το ΠΑΣΟΚ ως η κεντρική εκδοχή της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, και η μόνη «πρόθυμη» εδώ που τα λέμε, δεν έχει διασυρθεί τυχαία. Ούτε, ασφαλώς, άδικα. Και ότι, προπάντων, δεν εξέλειπαν οι λόγοι που το οδήγησαν στην συρρίκνωση, κάθε άλλο. Το γεγονός μάλιστα πως με την σημερινή του μορφή και την σημερινή του ηγεσία παραμένει πολιτικό παρακολούθημα της δεξιάς, υπονομεύει από χέρι την προσπάθεια. Και πρόκειται ασφαλώς για βαρίδι διαρκείας. Οπότε δύσκολο, πολύ δύσκολο να προσδοκούν οι κεντροαριστεροί και να ελπίζουν σε πολλά. Είναι εξάλλου ολοφάνερο πως ο Βαγγέλης Βενιζέλος βλέπει την κίνηση των «58» ως την χρυσή ευκαιρία προκειμένου, υπό τον μανδύα της, να μην βρεθεί, στις εν όψει ευρωεκλογές, μπροστά στη ληξιαρχική πράξη πολιτικού θανάτου του κόμματός του.

Όμως η συγκέντρωση του Ακροπόλ, πέρα από το επικοινωνιακό της σκέλος (παρουσίες, απουσίες, πλήθος κλπ), πέρα και από το «καπέλωμα» του Βενιζέλου, είχε ασφαλώς και πολιτικό περιεχόμενο. Όχι, δυστυχώς, διαφορετικό στον προσανατολισμό του, από κείνο του κειμένου με το οποίο πρωτοεμφανίστηκαν οι «58». Σύμφωνα με τη λογική του οποίου κεντρικός στόχος παραμένει ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβερνητική του προοπτική. Για την ασκούμενη σήμερα κυβερνητική πολιτική, τίποτα επί της ουσίας. Απ' έξω απ' έξω, απαλά-απαλά, κι όσο πατάει η γάτα.
Τελικά, το νέο φιλόδοξο κεντροαριστερό εγχείρημα, δεν φαίνεται να διαφωνεί σε πολλά με τον Σαμαρά. Και πάντως όχι στα σοβαρά της ζέουσας επικαιρότητας. Οπότε, μάλλον σε κεντροδεξιά φέρνει παρά σε κεντροαριστερά. Και τούτο παρά τις πολιτικές διαδρομές, το κύρος ή ακόμη και τις προθέσεις πολλών από τους εμπνευστές του. Διαθέτει ασφαλώς άλλες ευαισθησίες σε ζητήματα πολιτικού και κοινωνικού φιλελευθερισμού. Στο σύμφωνο συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών ας πούμε, ή στο περιεχόμενο της αντιρατσιστικής νομοθεσίας. Όμως αρκούν αυτά προκειμένου να αποκτήσει πολιτική βάση, κοινωνικά ερείσματα και απήχηση της προκοπής η προσπάθεια; Ε, όσο γι αυτό, ας δώσει ο καθένας την απάντηση που του ταιριάζει...