Καθρέφτης της ευρωπαϊκής η ελληνική σοσιαλδημοκρατία

07:35 16/3/2014 - Πηγή: Athina984

του Βασίλη Πάικου

Εδώ που τα λέμε δεν είναι μονάχα η καθ' ημάς κεντροαριστερά που σέρνεται. Που δεν μπορεί να πάρει τα πόδια της. Που αλλού πατάει κι αλλού βρίσκεται. Σε πανευρωπαϊκή κλίμακα ισχύουν τα ίδια. Η ευρωπαϊκή κεντροαριστερά, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία αν προτιμάτε, αντιμετωπίζει κρίση ταυτότητας, κρίση προσανατολισμού, κρίση στρατηγικής. Δίχως το φαινόμενο να είναι σημερινό. Ούτε καν χθεσινό. Διαρκεί ωστόσο, διαιωνίζεται και επιβεβαιώνεται κάθε μέρα και περισσότερο. Αν δεν οξύνεται κιόλας με το πέρασμα του χρόνου. Η πλήρης ανυποληψία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (εκείνη της

οποίας προεδρεύει ακόμη ο Γιώργος Παπανδρέου!) καθρεφτίζει πιστά τη θλιβερή πραγματικότητα. Ενώ τα διάφορα, σποραδικά είναι αλήθεια, πειράματα επί ευρωπαϊκού εδάφους εμφανίζονται το ένα πιο απογοητευτικό από το άλλο.

Ποιος δεν θυμάται πόσες ελπίδες είχαν επενδυθεί στον Φρανσουά Ολάντ; Για την έναρξη (έστω) σταδιακής αλλαγής των ευρωπαϊκών συσχετισμών. Και ποιος δεν βλέπει σήμερα το κατάντημα; Καθώς ο σοσιαλιστής γάλλος Πρόεδρος, και πέραν των εσωτερικών συντηρητικών προγραμματικών αναδιπλώσεων, έχει στην ουσία καταστεί κι αυτός παρακολούθημα της Μέρκελ, ίσως συνεπέστερο κι απ' αυτόν τον Σαρκοζί.

Ποιος δεν θυμάται πόσες ελπίδες είχαν επενδυθεί, από μας εδώ, στους γερμανούς σοσιαλδημοκράτες. Και στην προοπτική του «μεγάλου συνασπισμού», που θα υποχρέωνε τους χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ και του Σόιμπλε σε επί το ρεαλιστικότερο (και το πιο «ευρωπαϊκό» επί της ουσίας) προσαρμογή της πολιτικής τους. Ενδεχόμενο που θα παρενεργούσε θετικά και στα ελληνικά πράγματα. Ε λοιπόν την εξέλιξη τη βλέπουμε και τη ζούμε. Ο Σόιμπλε εμφανίστηκε, μόλις προχθές, απέναντί μας, χειρότερος κι από τον πιο κακό παλιό εαυτό του. Ενώ ο ιταλός Ματέο Ρέντσι, «δεξιός» σοσιαλδημοκράτης από χέρι, δεν αφήνει πολλές ελπίδες για κάτι διαφορετικό. Δεξιότερος σίγουρα από τον Ενρίκο Λέττα, ίσως δεξιότερος ακόμη κι από τον Μάριο Μόντι.

Τελικά αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Πρόβλημα - γεννήτορας όλων των άλλων, των δευτερογενών προβλημάτων. Ότι «παρακολουθεί» με συνέπεια την ευρωδεξιά και τις πολιτικές της. Καταθέτοντας στην πράξη την απροθυμία ή την αδυναμία της ν' αμφισβητήσει στο παραμικρό αυτές τις πολιτικές...
Εδώ σ' εμάς λοιπόν, το μεν ΠΑΣΟΚ ακολουθεί με υπερβάλλοντα (κυριολεκτικά...) ζήλο την ευρωπαϊκή πρακτική «ενσωμάτωσης», μιας και παραμένει θλιβερό παρακολούθημα της δεξιάς, ακόμη και σε θέματα θεσμών, ακόμη και σε ζητήματα αρχών, από δεκαετίες λυμένα για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Όσο για την ΔΗΜΑΡ, ξαφνιάζει πραγματικά ο ζήλος, η πρεμούρα πες καλύτερα, με την οποία έσπευσε να ενταχθεί στο «Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα», και να αυτοπροσδιοριστεί αναλόγως. Λες και το μοντέλο φαντάζει σήμερα στοιχειωδώς ελκυστικό. Κόντρα δε ακόμη και στις ιστορικές καταβολές των κεντρικότερων στελεχών της.

Η Συνδιάσκεψη της πασοκογενούς «Ελιάς» καθώς και ο «τρίτος» κεντροαριστερός πόλος της ΔΗΜΑΡ, μαρτυρούν για του λόγου το αληθές. Για την μεν «Ελιά» δεν μπορείς καν να κάνεις πλάκα μιλώντας για «το ΠΑΣΟΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις». Αφού δεν πρόκειται παρά μόνο για τα υπολείμματα του ΠΑΣΟΚ, μαζί με δύο πρώην Υπουργούς του, κι αυτό είναι όλο. Όσο για τις «άλλες δημοκρατικές δυνάμεις», ούτε κατά φαντασία. Ενώ στην επιχείρηση έστρεψαν επιδεικτικά την πλάτη ο τέως αρχηγός του και οι μισοί του βουλευτές. Αφού κάποιοι απ' αυτούς είχαν φροντίσει, αρθρογραφώντας ή συνεντευξιαζόμενοι, να εκφωνήσουν τον επικήδειό του. Αλλά και επί του πιο κεντρικού πολιτικού πεδίου, είναι άραγε ποτέ δυνατόν να σταθεί και να πείσει κεντροαριστερά, σε μονομέτωπη επιθετικότητα απέναντι στην αριστερά; Όπως ακριβώς τη θέλει και την κατευθύνει ο Βενιζέλος;
Πιο γνήσιο, περισσότερο πολιτικά ειλικρινές το εγχείρημα της ΔΗΜΑΡ, δεν κατορθώνει ωστόσο να προσελκύσει παρά μετρημένα στα δάχτυλα πασοκογενή στελέχη, και τίποτα πέραν αυτού. Το μεγάλο πρόβλημά της όμως είναι η επίμονη δημοσκοπική της καχεξία. Φαίνεται πως δεν της έχει συγχωρεθεί ακόμη η συμμετοχή στην τρικομματική του Σαμαρά, παρά την ορατή πολιτική της στροφή. Ή, από την άλλη μεριά, από μερίδα του ακροατηρίου της δεν έχει συγχωρεθεί ακριβώς αυτή η στροφή.

Απ' ό,τι λοιπόν όλα δείχνουν, η δυσπραγία της ελληνικού τύπου κεντροαριστεράς, θα αποτυπωθεί θεαματικά και στην κάλπη των ευρωεκλογών. Με μη προβλεπτές, αυτή την ώρα, συνέπειες ακόμη και για την πολιτική επιβίωση των σχημάτων που την κρατούν στην προμετωπίδα τους. Με άκρως δυσοίωνες πάντως προβλέψεις για την, ορατή τουλάχιστον, προοπτική της...