Με εντολή Σαμαρά ... λεφτά υπάρχουν

09:03 25/5/2014 - Πηγή: Athina984

του Βασίλη Πάικου

«Η Ελλάδα που θέλω» ήταν ο τίτλος του διακαναλικού μονολόγου του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, το απόγευμα της περασμένης Τρίτης. Για να μας θυμίσει εκείνο το -άλλων εποχών- υψηλής αισθητικής μελωδικό σύνθημα της ΝΔ «Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα

και την θέλουμε». Εκείνο που πήγαινε πακέτο με τον -δια χειρός Ρόμπερτ Ουϊλιαμς- ακόμη πιο υψηλής αισθητικής κομματικό ύμνο «Ζήτω η Ελλάδα-ζήτω η θρησκεία-ζήτω η Νέα Δημοκρατία». Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Αν δεν γινόταν στο Μουσείο Μπενάκη η περί ης ο λόγος εκδήλωση, θα νόμιζε κανείς ότι βρισκόταν στο Ζάππειο. Και ζούσε το «Ζάππειο-4». Άλλο ένα θαυμαστό επίτευγμα της μηχανής του χρόνου, για λογαριασμό του Αντώνη Σαμαρά. Προς τα πίσω, εννοείται, πολύ-πολύ πίσω. Εκεί λοιπόν ο Πρωθυπουργός επιχείρησε να παρουσιάσει την Ελλάδα των ονείρων του. Μια άκρως ειδυλλιακή Χώρα, με μόνο ευτυχισμένους ανθρώπους. Ασορτί με τα προεκλογικά σποτάκια της ΝΔ. Τα σποτάκια στα οποία παρελαύνουν όμορφοι, καλοντυμένοι, καλοζωισμένοι γενικώς, χαρούμενοι, γελαστοί, αισιόδοξοι και ξέγνοιαστοι άνθρωποι. Προπάντων ξέγνοιαστοι άνθρωποι. Πως είναι δηλαδή η κοινωνική πραγματικότητα της Χώρας; Καμία σχέση.

Απευθυνόμενος, που λέτε, ο Αντώνης Σαμαράς στους πολίτες της Χώρας με την πιο βαριά και την πιο βαθειά ανθρωπιστική κρίση που γνώρισε ποτέ ευρωπαϊκός λαός. Απευθυνόμενος στους ενάμισι εκατομμύριο ανέργους. Στους δεκάδες χιλιάδες ξενιτεμένους νέους. Στις χιλιάδες οικογένειες των «αυτοκτονημένων» ανθρώπων. Στα κάμποσα εκατομμύρια ελλήνων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Στους έλληνες που πασχίζουν (συχνά ματαίως) να βρουν τα φάρμακά τους και να εξασφαλίσουν με την ψυχή στο στόμα περίθαλψη στα νοσοκομεία. Στις οικογένειες των παιδιών που ξεπαγιάζουν στα σχολεία. Στους πολίτες που βαρυγκωμούν, συνήθως χωρίς αποτέλεσμα, για να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους και τους φόρους τους. Στους πολίτες που βλέπουν κάθε μέρα τα σπίτια τους να χάνονται. Στους ανθρώπους και στις οικογένειες που βρίσκονται πίσω από τα εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα. Σ' όλους εκείνους που συνωθούνται στα συσσίτια της εκκλησίας και των δήμων, ή που ψάχνουν για αποφάγια στα σκουπίδια. Στους ανθρώπους που ποδοπατούνται για ένα μαρούλι στη τζάμπα διανομή τροφίμων. Έργα των χειρών του Σαμαρά και του Βενιζέλου όλ' αυτά βεβαίως-βεβαίως, για να μην ξεχνιόμαστε. Ευθείες συνέπειες των επιλογών της πολιτικής τους, όπως ακριβώς τους υπαγορεύτηκαν άνωθεν και έξωθεν.

Απευθυνόμενος λοιπόν σ' αυτούς τους ανθρώπους, σ' αυτήν την κοινωνία ο Πρωθυπουργός, είπε και τι δεν είπε. Έταξε και τι δεν έταξε. Ότι «λεφτά υπάρχουν» είπε, με δικά του λόγια. Ή, έστω, ότι λεφτά θα υπάρξουν, όπου νάναι. Για τις 770.000 νέες θέσεις εργασίας είπε, που να, θα εμφανιστούν ξαφνικά μπροστά μας δια μαγείας, και πλέον δουλειές δεν θα ψάχνουμε αλλά θα διαλέγουμε (πάλι καλά πάντως, γιατί ο συνεταίρος Βενιζέλος έκανε ρελάνς, και μας έταξε 990.000 θέσεις εργασίας). Για τις χιλιάδες φοροελαφρύνσεις που μας περιμένουν στη γωνία. Για τα -απολύτως - εγγυημένα εισοδήματα που δεν θα έχουμε τι να τα κάνουμε. Για τις επενδύσεις που έρχονται βροχή από παντού. Για τη γραφειοκρατία που μια κακή ανάμνηση είναι πια, και να ζούμε να τη θυμόμαστε. Για τα δάνεια που θα παρακαλάνε πλέον οι τράπεζες να μας δώσουν, μπορεί και να μας τα στέλνουν στο σπίτι με κούριερ. Για τα πετρέλαια που θα πλημυρίσουν τη Χώρα, ως τον κήπο μας σου λέει θα φτάσουν, μονάχα προσοχή μη μας καταστρέψουν τις τριανταφυλλιές. Αρκεί βεβαίως...

...Αρκεί να μη γίνει καμιά στραβή, να μην κάνουμε κάποιο λάθος. Όπως ας πούμε, αν δεν ψηφίσουμε «σωστά» σήμερα. Οπότε, αν δεν έχουμε μυαλό, φίδι που μας έφαγε, και καλά να πάθουμε στη τελική.
Πως ορίζεται άραγε ο λαϊκισμός; Ο ακατάσχετος, ο καλπάζων λαϊκισμός; Και πως ο λαϊκιστής; Ο ακραίος, ο αδίστακτος λαϊκιστής; Επειδή δεν μου βρίσκεται πρόχειρο λεξικό της ελληνικής γλώσσας, ψάξτε το. Κάτι θα βρείτε. Μπορεί και καμιά φωτογραφία - πορτραίτο...